Beethoven & Schubert σε όργανα εποχής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Οι Μουσικοί της Καμεράτας – Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής και ο Γιώργος Πέτρου υποδέχονται το 2020 –έτος εορτασμού των 250 χρόνων από τη γέννηση του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν – με μια συναυλία σε όργανα εποχής αφιερωμένη στον Γερμανό μουσουργό αλλά και στον Αυστριακό ομότεχνό του Φραντς Σούμπερτ. Την Κυριακή 12 Ιανουαρίου στις 8:30 το βράδυ στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το αθηναϊκό σύνολο παρουσιάζει δύο αριστουργήματα της κλασικής Βιέννης: τη διονυσιακή Εβδόμη του Μπετόβεν και τη Συμφωνία αρ. 2 σε σι ύφεση μείζονα D 125 του Φραντς Σούμπερτ.

Οι Μουσικοί της Καμεράτας επιστρέφουν στα όργανα εποχής των αρχών του 19ου αι., όργανα παρόμοια με αυτά που είχαν τότε στη διάθεσή τους οι συνθέτες, όταν έγραφαν τα έργα τους. Ο ήχος τους διαφέρει κατά πολύ από τον ήχο των σύγχρονων οργάνων και απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες από τους μουσικούς. Μέσα από τους ήχους αυτούς, οι σύγχρονες ερμηνείες αποκτούν νέα διάσταση, ενώ λειτουργούν λίγο και σαν ταξίδι μέσα στο χρόνο: μας οδηγούν σε ένα ηχητικό ιδεώδες μιας άλλης εποχής.

«Η ελληνική ορχήστρα έχει μαγέψει το φιλόμουσο κοινό σε όλη την Ευρώπη μέσα από τις ερμηνείες της σε όργανα εποχής, τόσο στην μπαρόκ όσο και στην κλασική εργογραφία, ενώ οι δισκογραφικές καταθέσεις της σε σχετικό ρεπερτόριο θεωρούνται ηχογραφήσεις αναφοράς σε όλο τον κόσμο.

Ο Σούμπερτ έγραψε τη Δεύτερη Συμφωνία του μεταξύ 1814 και 1815. Το έργο διακρίνεται για την εξωστρέφεια και τη δεξιοτεχνική του λαμπρότητα, καθώς απαιτεί από τους μουσικούς μεγάλες ταχύτητες σε περάσματα και φωτεινό ήχο. Με τη μελωδικότητα και την τρυφερότητα που διακρίνει τον Σούμπερτ, συνυπάρχει ένα στοιχείο ροσινιάνικης ιταλικής διάθεσης που παιχνιδίζει μαζί με αιθέριες μελωδίες και πλούσια ορχηστρικά ηχοχρώματα.

Η περίφημη Συμφωνία αρ. 7 σε λα μείζονα, έργο 92 του Μπετόβεν αποτελεί έναν ακρογωνιαίο λίθο του διεθνούς ρεπερτορίου. Είναι μια σύνθεση γεμάτη από τη χαρά της ζωής που έχει αγαπηθεί από γενιές και γενιές ακροατών. Ο Βάγκνερ μάλιστα την είχε χαρακτηρίσει ως “αποθέωση του χορού”».