Ένα podcast με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση δεν μπορεί παρά να είναι συναρπαστικό, ποιητικό και αιρετικό όπως η ιδιοσυγκρασία του. «Πρεζάκι της λογοτεχνίας», όπως δηλώνει και δεινός story-teller o ίδιος, αποκαλύπτει στη συνομιλία του με τη δραματολόγο Σοφία Ευτυχιάδου στην εκπομπή «Θεατρικά ευτυχήματα» όσα έχουν καθορίσει τον ίδιο ως άνθρωπο και καλλιτέχνη.
Από τη Θεσσαλονίκη του 1960, όπου μεγάλωσε, έως τη Γερμανία του 1970 και την Αθήνα του 1990, τόποι στον χρόνο λειτουργούν ως άξονες για να ξεδιπλωθεί η ιδιαίτερη προσωπικότητα αυτού του αυτοδίδακτου δημιουργού: η καθοριστική μορφή του ζωγράφου πατέρα του, ο …δυϊσμός στην οικογένειά του, η Χαϊδελβέργη του 1970, τα ψυχότροπα, το χασίς, οι συναντήσεις του με καλλιτέχνες όπως ο Σταύρος Ντουφεξής, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Γιάννης Χουβαρδάς και πάνω από όλα η μεγάλη του αγάπη-ανάγκη για τη λογοτεχνία. Και, βεβαίως, δεν θα μπορούσε να λείπει η οπτική του για το τι θεωρεί προς εξερεύνηση στο θέατρο σήμερα.
Μια εξομολογητική συζήτηση που αποκαλύπτει εν τέλει και την τρίτη ιδιότητα του Ακύλλα Καραζήση που δεν είναι άλλη από αυτήν του διανοούμενου.
«Το θεατρικό μου όνειρο; Οι μεγάλες επιθυμίες που συναντιούνται με τις επιθυμίες των αλλονών —κυρίως στην πρόβα γίνεται αυτό— και κάνουν τη ζωή μιούζικαλ. Η τέχνη υπάρχει για να διαχυθεί κάποτε χειραφετημένη μέσα στη ζωή με έναν τρόπο επαναστατικό, όπως το θέλαν τα μανιφέστα του σουρρεαλισμού. Να γίνει η ζωή τέχνη, αυτό θέλω, τίποτε λιγότερο. Το θέατρο να καταργηθεί σαν θέατρο και να υπάρξει σαν ζωή», λέει.
