Μόλις 15 χρόνια πέρασαν από το κοινό τους ντεμπούτο και ο Μανώλης και ο Στάθης, τραγουδοποιοί – φίλοι και ιστορικοί σύμμαχοι από τον περασμένο αιώνα μοιράζονται ξανά το ίδιο πάλκο.
Μαζί με δύο συναδέλφους και συνοδοιπόρους τον Οδυσσέα και τον Βαγγέλη συνθέτουν το ιδανικό κουαρτέτο και ένα αυτοδύναμο – αυτοδιαχειριζόμενο μουσικό σχήμα από δημιουργούς εκτελεστές.
Η όλο και πιο ελλειμματική τους μνήμη, η ανακλύκλωση των λαθών, η διαρκής διάψευση των μεγάλων προσδοκιών (που ποιος ξέρει γιατί έτρεφαν) αλλά και οι σωτήριές τους εμμονές και επιμονές δημιουργούν την σεναριακή βάση αυτής της παράστασης.
Με άλλα λόγια τα ίδια τα τραγούδια τους… Κι όλα μοιάζουν να γίνονται για πρώτη φορά κι ας έχουν συμβεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν.
Στην πράξη τώρα τα πράγματα είναι απλά:
Ο Μανώλης παίζει κιθάρα, μαντολίνο, φυσαρμόνικα και κρυφτό.
Ο Στάθης παίζει πιάνο, ακκορντεόν και σκάκι.
Ο Βαγγέλης παίζει μπάσο, όλα τα παραπάνω και πρέφα.
Ο Οδυσσέας παίζει τύμπανα και αυτό τα λέει και τα λύνει όλα.
Επίσης βέβαια τραγουδούν (με τον τρόπο του ο καθένας) άλλοτε συμπληρωματικά κι άλλοτε ανταγωνιστικά μπαίνοντας ο ένας μέσα στην σκιά του άλλου με το θράσος της συνάφειας.
Ο αγώνας είναι αμφίρροπος αλλά στο τέλος κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Δηλαδή η μουσική…
