-41701.jpg)
Η τέχνη είναι παιδί της δυστυχίας ή της ευτυχίας;
Η τέχνη είναι, κι αυτή, παιδί της ανάγκης, μπορεί όμως να μας καταστήσει κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένους. Μελαγχολικά χαρούμενους. Είναι κι αυτό μια μορφή ευτυχίας. Εφόσον πρώτος κανόνας για την απόκτηση της ευτυχίας είναι η νηφάλια συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχουν κανόνες. Οφείλουμε όλοι ν’ αυτοσχεδιάσουμε. Όπως σοφά και συνειδητά πράττει ο Χρυσόστομος.
Το έργο του χαρακτηρίζεται από χάος και κομψότητα. Κυριαρχεί σε αυτό η γραμμή-γραφή που δημιουργεί και εξαφανίζει οπτικούς λαβυρίνθους, που επιτρέπει στις χρωματικές φόρμες να κραυγάσουν τη δύναμή τους ή να ψιθυρίσουν την αδυναμία τους σε σουρντίνα.
Στη ζωγραφική του Χρυσόστομου έχουμε το εξής φαινόμενο: τρία, τέσσερα, ίσως και πέντε δισδιάστατα πλέγματα που τοποθετούνται σχεδιαστικά παράλληλα και επάλληλα αναπτύσσοντας μια κατασκευή που δίνει όγκο στην επιφάνεια κι ένα παράξενο trompe l’oeil, έτσι ώστε να παραπλανάται η όραση και να ερεθίζεται η αφή. Πίσω από τις πυρετικές χειρονομίες του κυκεώνα των γραφών, την πυκνότητα των παλίμψηστων πληροφοριών κρύβεται πάντα η ασφάλεια μιας νηφάλιας σύνθεσης. Το ίδιο ισχύει και στα νευρικά σχέδιά του με θέμα το γυμνό. Αυτά τ’ αυτοσχεδιαστικά, ερωτικά ποιήματα που επιχειρηματολογούν πειστικά πάνω στο αυτονόητο: ότι δηλαδή ο έρωτας είναι πάντα ένας εκρηκτικός αυτοσχεδιασμός· όπως εξάλλου και η αντισυμβατική, η ανατρεπτική τέχνη.
Τα έργα του Χρυσόστομου, φιλοτεχνημένα στη σιωπή και τη μοναξιά, βρίσκονται σε απευθείας σύνδεση με τον υπόγειο ρου της Ιστορίας, τον υπόκωφο ρόχθο της. Ο ίδιος ξέρει πόσο δίκαιο έχει ο Μίλαν Κούντερα όταν γράφει πως «Η τέχνη δεν είναι η μπάντα του Δήμου που συνοδεύει το βηματισμό της Ιστορίας». Η Τέχνη είναι εκείνο το αισθητικό αίτημα που επιδιώκει να γίνει ηθικό πρόταγμα. Κι όχι αντίστροφα.
