Χορεύοντας μέσα στο Τρελόσπιτο

Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μου τὰ πῆραν…
θυμᾶμαι τὴ χαρά τους καὶ τὴ λύπη τους (…)
μ᾿ ἕνα κρεβάτι σιδερένιο χωρὶς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας  τὴ  βραδινὴν ἀράχνη συλλογιέμαι(…)
Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις.

Τὸ σπίτι κοντὰ στὴ θάλασσα, Γιώργος  Σεφέρης

Μέσα από την ανατρεπτική χοροθεατρική παράσταση του Παύλου Κουρτίδη  «Το  Τρελόσπιτο» αναδεικνύεται η αληθινή ιστορία ενός νέου ανθρώπου της διπλανής πόρτας, που τα είχε όλα και μετά από διάφορες συγκυρίες  βρέθηκε στο άλλο άκρο. Ο πρωταγωνιστής, το ρόλο ερμηνεύει ο ηθοποιός και δάσκαλος Ειδικής Αγωγής Μάριος Ράμμος, ζει και κινείται απομονωμένος στο άδειο σπίτι του, που ξαφνικά αλλάζει. Αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις, ζωντανεύει και κυριολεκτικά τρελαίνεται και αυτό.

Τα έπιπλα αιωρούνται ή ίπτανται, τα παράθυρα και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν, τα φώτα αναβοσβήνουν, οι τοίχοι ζωντανεύουν και αποκτούν κεφάλια, χέρια και πόδια. Γύρω από καθημερινά αντικείμενα, όπως ένα τραπέζι, κάποιες καρέκλες και μερικά μεταλλικά κρεβάτια στήνεται ο χορός της τρέλας. Τίποτα δεν είναι πια όπως φαίνεται. Όλα είναι ασηνήθιστα διαφορετικά και αλλιώς σημαινόμενα.

Στιγμιότυπο από την χορογραφία της παράστασης υπό τους ήχους της ηλεκτροακουστικής σύνθεσης με ποντιακή λύρα

Το θέαμα ξαφνιάζει με την κίνηση και τη μουσική να συμπράττουν πετυχημένα ως δυνατά εκφραστικά μέσα αποτύπωσης του διαρκή και άνισου αγώνα εξισορρόπησης ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική. Το σύνολο των χορευτών βυθίζεται σε ένα ταξίδι αναζήτησης της πολυπόθητης  λύτρωσης μέσα από τις σκοτεινές διαδρομές του «ταραγμένου» μυαλού ενός ανθρώπου με ιδιαιτερότητες.

Οι εμμονές , οι παραισθήσεις, οι παράλογοι φόβοι και η σύγχυση έχουν παρεισφρύσει μέσα από τις ρωγμές του σπιτιού και κατοικούν μέσα στο ιδιότυπα πλασμένο μικρόκοσμο του πρωταγωνιστή. Μία φυλακή του ίδιου του μυαλου του. Σημειωτέον, η παράσταση έχει τεθεί υπό την αιγίδα της ΚΙΝ.Α.ΨΥ: Κίνηση Αδελφών Ατόμων με προβλήματα Ψυχικής Υγείας.

Το  τρελόσπιτο κινείται τη μια στιγμή υπό τους ήχους υποβλητικής μουσικής και ξαφνικά μετά από λίγο χορεύει στους ταχύτατα εναλασσόμενους ρυθμούς μιας  πρωτότυπης ηλεκτροακουστικής σύνθεσης με ποντιακή λύρα του Χρήστου Τριανταφύλλου.

Χαρακτηριστική σκηνή από το χοροθέατρο «Το τρελόσπιτο»

Η πλαστικότητα και η καλά συντονισμένη κίνηση των σωμάτων φορτίζουν την εφιαλτική ατμόσφαιρα με αλλεπάληλη συναισθηματική ένταση, που στριμώχνει τον άλλο στη γωνία χωρίς να μπορεί να ξεφύγει και τον κρατά σε εγρήγορση καθ΄όλη τη διάρκεια αυτής της κατάδυσης στην τρέλα.

«Η αφηγηματική δύναμη του σώματος, άλλωστε, είναι μοναδική και συχνά πιο εύγλωττη από την πρόζα», όπως παραδέχεται και ο ενορχηστρωτής της παράστασης και χορογράφος Παύλος Κουρτίδης. «Η Πίνα Μπάους έλεγε χαρακτηριστικά: «δεν ενδιαφέρομαι για το πως κινούνται οι χορευτές, αλλά για το τί τους κινεί». Ο χορευτής ερμηνεύει εκθέτοντας τον ίδιο τον εαυτό του, αποδεικνύοντας σε κάθε παράσταση ότι δεν είναι μηχανή κίνησης, αλλά άνθρωπος».

Οι ηθοποιοί της χορευτικής παράστασης «Το τρελόσπιτο»

Ο θεατής εισέρχεται στο τρελόσπιτο, παρακολουθεί τι συμβαίνει μέσα στους κλειστούς τέσσερις τοίχους του και αναρωτιέται ποια είναι η αλήθεια και ποια η ψευδαίσθηση. Πως μοιάζει ο κόσμος, το καταφύγιο, το ίδιο το σπίτι έχοντας την κατά κόσμο λογική ενός ανθρώπου ψυχικά ασθενή; Ακολουθεί από κοντά τις ανάσες των ενοίκων του και συμπαρασύρεται σταδιακά  στο  ασφυκτικό και παραισθησιογόνο σύμπαν του. Προσπαθώντας να κατανοήσει, έρχεται ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που θεωρούσε πριν ξένο, άγνωστο και το φοβόταν. Στο τέλος, δεν του μένει άλλη επιλογή από το να σταθεί δίπλα στον ήρωα και να τον στηρίξει στην επανένταξη του στην κοινωνία και στην επιδιωκόμενη αποσυλοποίηση. «Σαν να πλησίασε για λίγο ο ένας κόσμος τον άλλο, για λίγο όμως..», όπως εκμυστηρεύεται και ο χορογράφος Παύλος  Κουρτίδης.