Η Ποκαχόντας μπορεί να είναι ένα οικείο όνομα, αλλά η πραγματική ιστορία της σύντομης αλλά τολμηρής και γενναίας ζωής της έχει θαφτεί σε μύθους που διατηρούνται από τον 17ο αιώνα. Και για να τη γνωρίσουμε καλύτερα θα πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο στο 1595 στην Αμερική.
Κόρη του πανίσχυρου αρχηγού Πάουχαταν του φυλετικού έθνους Πάουχαταν, το οποίο περιλάμβανε 30 κοινότητες Αλγκόνκουιν που βρίσκονταν στην περιοχή Ταιντγουότερ της Βιρτζίνια, η Ποκαχόντας ήταν μια ιθαγενής Αμερικανίδα. Το πραγματικό της επίσημο όνομα ήταν Amonute, ενώ γνωστή στον ευρύτερο φιλικό και οικογενειακό κύκλο ήταν με το όνομα Matoaka που σήμαινε «λουλούδι ανάμεσα σε δύο ρεύματα». Ποκαχόντας ήταν το παρατσούκλι της, το οποίο για κάποιους σήμαινε «παιχνιδιάρα» και για άλλους «κακομαθημένο παιδί» ανάλογα με την οπτική.
Το γεγονός πως ήταν κόρη του μεγάλου αρχηγού δεν την απέκλειε από την ενασχόληση και πρακτική της με τις καθημερινές γυναικείες εργασίες, όπως η γεωργία, το μαγείρεμα, η συλλογή βοτάνων, η οικοδόμηση ενός σπιτιού, η κατασκευή ρούχων, η σφαγή κρέατος και η βυρσοδεψία δερμάτων. Απ’ όσο γνωρίζουν οι ιστορικοί, τίποτα στην παιδική ηλικία της Ποκαχόντας δεν έδειχνε ότι θα γινόταν γνωστή ως λαϊκό είδωλο και για πολλά χρόνια, οι πληροφορίες θόλωναν τα πραγματικά γεγονότα. Η ίδια δεν άφησε πίσω της κανένα γνωστό γραπτό κείμενο και ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα γνωστό για την ιστορία της προέρχεται από τα γραπτά του Τζον Σμιθ και άλλων Άγγλων αποίκων.
Όταν οι Άγγλοι έφτασαν και εγκαταστάθηκαν στην Τζέιμσταουν τον Μάιο του 1607, η Ποκαχόντας ήταν μόλις έντεκα ετών. Η Ποκαχόντας και ο πατέρας της θα συναντήσουν τους Άγγλους τον χειμώνα του 1607, όταν ο καπετάνιος Τζον Σμιθ αιχμαλωτίστηκε από τον αδελφό του Πάουχαταν, τον Οπετσάνκανο. Αφού αιχμαλωτίστηκε, ο Σμιθ μετακινήθηκε σε διάφορες πόλεις των Ινδιάνων μέχρι να καταλήξει τελικά στην πρωτεύουσα του αρχηγείου του Πάουχαταν, το Γουεροβοκομόκο. Αυτό που συνέβη στη συνέχεια είναι αυτό που κράτησε τα ονόματα της Ποκαχόντας και του καπετάνιου Τζον Σμιθ άρρηκτα συνδεδεμένα: η περίφημη διάσωση του Τζον Σμιθ από την Ποκαχόντας.
Όπως διηγείται ο Σμιθ, τον έφεραν μπροστά στον αρχηγό Πάουχαταν, δύο μεγάλες πέτρες τοποθετήθηκαν στο έδαφος, το κεφάλι του Σμιθ πιέστηκε πάνω τους και ένας πολεμιστής σήκωσε ένα ρόπαλο για να του σπάσει τα μυαλά. Πριν συμβεί αυτό, η Ποκαχόντας όρμησε και έβαλε το κεφάλι της πάνω στο δικό του, γεγονός που σταμάτησε την εκτέλεση. Το αν αυτό το γεγονός συνέβη πράγματι ή όχι συζητείται εδώ και αιώνες.
Μια θεωρία υποστηρίζει ότι αυτό που έλαβε χώρα ήταν μέρος μιας τελετουργίας – οι οπαδοί της πιστεύουν ότι η ζωή του Σμιθ δεν κινδύνευσε ποτέ (αν και, πιθανότατα δεν θα το γνώριζε αυτό). Στη συνέχεια, ο Πάουχαταν είπε στον Σμιθ ότι ήταν μέλος της φυλής. Στο έργο του “Generall Historie of Virginia, New-England, and the Summer Isles” που έγραψε ο Σμιθ το 1624, θα αναφερθεί για πρώτη φορά σε αυτό το περιστατικό.
Μετά από αυτό το επεισόδιο, αλλά και την επιστροφή του Σμιθ στην Τζειμστάουν, την πρώτη αγγλική αποικία που ιδρύθηκε στη Βιρτζίνια, η Ποκαχόντας θα αναλάβει τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους Άγγλους και τους δικούς της ανθρώπους μεταφέροντας μηνύματα, εργαλεία και όπλα, σε αντάλλαγμα για τα τρόφιμα που είχαν ανάγκη οι νέοι άποικοι. Σύντομα όμως οι συνεχείς απαιτήσεις των Άγγλων για φαγητό έγιναν υπερβολικές. Η Βιρτζίνια βρισκόταν στη χειρότερη ξηρασία των τελευταίων 770 ετών και τα τρόφιμα ήταν ελάχιστα. Οι άποικοι έκαψαν ινδιάνικα χωριά και απείλησαν με βία, και από τότε η Ποκαχόντας έπαψε να επισκέπτεται την Τζειμστάουν.
Το 1610, η Ποκαχόντας παντρεύτηκε τον Κοκούμ, πιθανότατα μέλος των Παταβομέκων, και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Ποτόμακ. Είχε έρθει η στιγμή σύμφωνα με τον πατέρα της, να περάσει στην ενήλικη ζωή. Και για μερικά χρόνια η ιστορία της θα χαθεί, μέχρι το 1613, που ο καπετάνιος Σάμιουελ Άργκαλ, αναζητώντας και πάλι εφόδια, θα την αιχμαλωτίσει ζητώντας ως λύτρα για την απελευθέρωσή της καλαμπόκι, την επιστροφή αιχμαλώτων και κλεμμένων αντικειμένων και φυσικά μια συνθήκη ειρήνης.
Ορισμένα αιτήματα ικανοποιήθηκαν αμέσως- άλλα ο Πάουχαταν συμφώνησε να διαπραγματευτεί. Η Ποκαχόντας μεταφέρθηκε από την Τζέιμσταουν στον οικισμό Henrico κοντά στο σημερινό Ρίτσμοντ, απαιτώντας τα υπόλοιπα λύτρα, στο μέρος όπου η Ποκαχόντας θα γνωρίσει τον Τζον Ρολφ. Μέσα σε μια εμπόλεμη κατάσταση με τους Άγγλους να καίνε χωριά απαιτώντας να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, η Ποκαχόντας θα ζητήσει να παντρευτεί τον Ρολφ.
Ο Πάουχαταν συναίνεσε και ο γάμος της 5ης Απριλίου 1614 θεωρήθηκε από όλους ως ειρηνευτικό γεγονός – η «Ειρήνη της Ποκαχόντας». Το 1614, η Ποκαχόντας ασπάστηκε τον χριστιανισμό, και βαπτίστηκε Ρεβέκκα. Ο Ρολφ βοήθησε στη διάσωση της αποικίας της Βιρτζίνια προωθώντας την καλλιέργεια καπνού προφανώς σε συνεργασία με την Ποκαχόντας αν και εξακολουθούν να υπάρχουν σημεία ακόμα άγνωστα στην ιστορία της.
Η Ποκαχόντας γέννησε έναν γιο με το όνομα Τόμας και, την άνοιξη του 1616, μαζί με μια ομάδα άλλων ιθαγενών Αμερικανών, ανδρών και γυναικών, απέπλευσαν με τον κυβερνήτη Ντέιλ για την Αγγλία. Εκεί, η Ποκαχόντας θα απολαύσει μια διαφορετική ζωή, εξευρωπαϊσμένη, φορώντας κομψά ρούχα Ελισαβετιανού στυλ της εποχής, μιμούμενη τη ζωή των ντόπιων. Οι Άγγλοι άποικοι στη Βιρτζίνια είδαν την επίσκεψή της ως μέσο για να προωθήσουν τα συμφέροντά της την αποικία, ώστε να κερδίσουν την υποστήριξη του βασιλιά Ιάκωβου Α΄ παρουσιάζοντας την Ποκαχόντας σε σπουδαίες κοινωνικές εκδηλώσεις υψηλού κύρους και γοήτρου.
Πολλοί είναι εκείνοι που στα μάτια τους η Ποκαχόντας είναι η πριγκίπισσα των Ινδιάνων και έτσι της παραχωρείται ακρόαση από τον βασιλιά Ιάκωβο Α΄ και τη βασιλική οικογένεια. Λίγο μετά τον απόπλου τους για την επιστροφή τους στη Βιρτζίνια το 1617, η Ποκαχόντας θα αρρωστήσει βαριά από φυματίωση ή πνευμονία. Θα πεθάνει λίγο αργότερα σε ηλικία 22 ετών και θα θαφτεί σε νεκροταφείο στο Γκρέιβσεντ της Αγγλίας.
Ένα χάλκινο άγαλμά της σε φυσικό μέγεθος βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Γκρέιβσεντ προς τιμήν της τελευταίας κατοικίας αυτής της εξαιρετικής γυναίκας.
Σε μεγάλο βαθμό, η ζωή της Ποκαχόντας είναι ένα μάθημα εξαιρετικής δύναμης, θάρρους, εξυπνάδας και ευφυίας ενάντια σε πολύ τρομακτικές αντιξοότητες. Ο λαός της Ποκαχόντας δεν θα μπορούσε να νικήσει ή έστω να συγκρατήσει τη δύναμη της αναγεννησιακής Ευρώπης, την οποία αντιπροσώπευαν ο Τζον Σμιθ και οι αποικιοκράτες που ήρθαν αργότερα. Διέθεταν ισχυρότερη τεχνολογία, όσον αφορά όχι μόνο στα όπλα, αλλά και τη ναυτιλία, την εκτύπωση βιβλίων και την κατασκευή πυξίδων. Όλα εκείνα τα εργαλεία που καθιστούσαν ικανή την Ευρώπη να έρθει στον Νέο Κόσμο και να τον κατακτήσει, και την ίδια στιγμή αδύνατο για τους ιθαγενείς Αμερικανούς να εναντιωθούν και να διεκδικήσουν τη γη τους και όλα όσα τους ανήκαν.
