8 εικαστικοί παρουσιάζουν από ένα έργο και ένα «κόσμημα» με αφορμή την επιθυμία για λάμψη μιας ψεύτικης ξανθιάς, από 4 έως 10 Μαΐου στην Αίθουσα Τέχνης του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου, Πλατεία Κολωνακίου 2 (4ος όροφος). Τα εγκαίνια πραγματοποιούνται την Πέμπτη, 4 Μαΐου 2017, στις 20.00.
Οι εικαστικοί Βανέσσα Αναστασοπούλου, Λίνα Θεοδώρου, Ιωάννα Μύρκα, Jennifer Nelson, Μαρία Νυμφιάδη, Λίλα Πολενάκη, Αθηνά Σταμάτη και Ελευθερία Σταμάτη παρουσιάζουν από ένα έργο και ένα «κόσμημα». Στο επίκεντρο βρίσκεται η σχέση του αληθινού με το ψεύτικο, του χρυσού με το επιχρυσωμένο. Σκέψεις για το ακριβό και το φτηνό, το αυθεντικό και το επίπλαστο, τη σχέση της ομορφιάς με το αληθινό αλλά και με το ψεύτικο.
Κείμενο των επιμελητών:
Η φράση «suicide blonde» προέρχεται από ένα θεατρικό λογοπαίγνιο των αρχών του 20ού αιώνα με τα ρήματα to dye = βάφω και to die = πεθαίνω.
“My wife is a suicide blonde – dyed by her own hand”, λέει ο σύζυγος με αυτοσαρκασμό και ίσως λίγη περηφάνια. Βαμμένη από το ίδιο της το χέρι, αντί για πεθαμένη από το ίδιο της το χέρι. Σε κάθε περίπτωση, αυτόχειρας.
Από τότε η φράση σημαίνει την ψεύτικη, τη «φτηνή» ξανθιά, που έχει ξεβάψει τα μαλλιά της με οξυζενέ, με κάπως κακόγουστο αποτέλεσμα, σίγουρα όμως σέξυ. Η μελαχρινή γίνεται σκουροκίτρινη, η ξανθιά πρασινωπό πλατινέ, και ακολουθώντας την επιθυμία τους περιφρονούν όχι μόνο τη φυσική ομορφιά, αλλά και την προσεγμένη απόχρωση στα πρότυπα της αισθητικής. Σύντομα ξαναβγαίνει η μαύρη ρίζα να μας θυμίσει την αινιγματική σχέση του πραγματικού με το φανταστικό και το συμβολικό.
Η φεμινιστική ερμηνεία θα ήταν ότι η αυτόχειρας ξανθιά «σκοτώνει» τη Γυναίκα στην οποία στηριζόταν η οικογένειά της και ο κόσμος όλος. Η ανθρωπολογική, ότι ο λαμπερός αποχρωματισμός της τρίχας είναι μια επέμβαση στην εικόνα του σώματος και όχι στο πραγματικό σώμα, λειτουργεί ψυχολογικά σαν μια τελετή εξιλέωσης.
Με αφορμή αυτήν την επιθυμία για λάμψη της ψεύτικης ξανθιάς, μια ομάδα εικαστικών καλλιτεχνών παρουσιάζουν από ένα έργο και ένα «κόσμημα». Στο επίκεντρο βρίσκεται η σχέση του αληθινού με το ψεύτικο, του χρυσού με το «επιχρυσωμένο». Αναρωτιέται κανείς αν η δύναμη και η αξία του απόλυτου στοιχείου μπορεί να μεταβιβαστεί σε ένα «ψεύτικο» αντικείμενο απλώς καλύπτοντάς το με έναν μανδύα λάμψης.
Είναι η αδυναμία προσέγγισης της πολύτιμης ύλης εμπόδιο για την ικανοποίηση της επιθυμίας; Είναι η επικάλυψη με ένα λαμπερό υλικό αρκετή για να ξεγελάσει τον εαυτό μας και τους άλλους; Σκέψεις για το ακριβό και το φτηνό, το αυθεντικό και το επίπλαστο, τη σχέση της ομορφιάς με το αληθινό αλλά και με το ψεύτικο.
