Ορέστης

Ο Ορέστης διδάχτηκε το 408 π.Χ λίγο πριν ο Ευριπίδης εγκαταλείψει οριστικά την Αθήνα και εγκατασταθεί στη Μακεδονία.  Πρόκειται για ένα έργο με βαθιά πολιτική σκέψη και ανθρώπινες προεκτάσεις. Ο Ορέστης γίνεται μητροκτόνος υπακούοντας στη θεϊκή βούληση. Η πράξη του, ανίερη, διασαλεύει την ηθική τάξη των πραγμάτων και τον βυθίζει στην παραφροσύνη. Όμως δεν εγκαταλείπει. Παλεύει για την επιείκεια των συμπολιτών του, αγωνίζεται για την ίδια του τη ζωή και διεκδικεί τη σωτηρία του. Λίγο πριν η Αθηναϊκή δημοκρατία καταρρεύσει, σε μια εποχή αμφιβολίας και αλλαγών, ο Ευριπίδης κρατά την παραδοσιακή φόρμα της τραγωδίας αλλά φέρνει το μύθο πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα. Τη λύση θα δώσει (;) τελικά ο από μηχανής θεός, προηγουμένως όμως το έργο θα φωτίσει εύστοχα πολυσήμαντα θέματα ανθρώπινης ηθικής, πολιτικής πρακτικής αλλά και μεμονωμένης και συλλογικής ευθύνης. 

Στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα και τα άλλα πρόσωπα του δράματος  είναι μυθικές οντότητες  εγκλωβισμένες μέσα στο χρόνο και το χώρο του αρχαίου θεάτρου. Σαν τον Τάνταλο κουβαλούν το άχθος της οικογενειακής ιστορίας, το άχθος μιας τραγωδίας που δεν καθαίρεται. Απέναντι στα μυθικά πρόσωπα της ιστορίας εμφανίζεται ένα χορός νέων γυναικών και ανδρών. Προερχόμενος από μια άλλη, τη σημερινή, εποχή, ο χορός αρχικά διστάζει, έπειτα συμπάσχει, συμμετέχει ενεργά, ταυτίζεται και βιώνει την ιστορία των Ατρειδών, μια ιστορία γεμάτη συγκρούσεις, αίμα, ανατροπές, ενοχές και  απολογίες. Η παράσταση ανιχνεύει το μύθο θέτοντας ερωτήματα για τις σχέσεις των γενεών, των φύλων, της κοινωνικής συνοχής και της επιβίωσης των νέων ανθρώπων σε ένα εχθρικό κόσμο. Το τέλος του έργου και των μυθικών προσώπων, αριστοτεχνικά ειρωνικό από τον Ευριπίδη, φέρνει την ομάδα των νέων σημερινών ανθρώπων αντιμέτωπη με τη σημασία της Ιστορίας και του Μύθου στη δική τους ζωή.