Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 αρχίνησα ν’ ακούω ηλεκτρονική χορευτική μουσική πού να φανταστώ ότι θα μετείχα και γω άθελά μου στο «επαναστατικό» κίνημα των ρέηβερς. Ίσως λίγο με βοήθησε να κατανοήσω τι τραβάγανε και κείνοι οι δόλιοι οι νέοι που βλεπα στις ελληνικές ταινίες. Αυτούς που τους αποκαλούσαν χίπηδες, σε άλλες τεντιμπόιδες και σε άλλες ρεμάλια της Φωκίωνος Νέγρη. Από δαύτους που σκανδάλιζαν με τις χορευτικές τους άσεμνες φιγούρες και ενοχλούσαν με τους νέους μουσικούς ήχους που στ’ αυτιά των μεγαλύτερων φάνταζαν ως φασαρία η οποία συνοδευόταν με την απορία «Πώς τα χορεύουν αυτά». Αυτό το «πώς αντέχεις ν’ ακούς το ντουπ ντουπ ντουπ» το άκουσα πολλές φορές στη ζωή μου και ουδέποτε απάντησα απότομα, γιατί από νωρίς κατάλαβα ότι δεν μπορεί να αρέσουν όλα σε όλους.
Ήμουνα και τυχερός, έχω ένα αυτί που αντέχει ν’ ακούει όλα τα είδη μουσικής. Πιο τυχερός όμως ένιωσα όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε πάρτυ ηλεκτρονικής μουσικής. Ήτανε σε χώρο που δεν ήταν κλάμπ αλλά μια αποθήκη μεγάλη με ηχεία και φωτορυθμικά, με πολύχρωμο απελευθερωμένο κόσμο να απολαμβάνει χορεύοντας τους δυνατούς ήχους. Τα πάρτυ τότε είχανε και τον χαρακτήρα του DIY υπήρχαν φυσικά και τα επαγγελματικά στα κλαμπ της εποχής μα τα καλύτερα ήτανε φυσικά τα παράνομα. Αυτά που μάθαινες από στόμα σε στόμα ή σου δίνανε το flyer που είτε είχαν τη διεύθυνση και την ώρα τυπωμένα με έντονα χρώματα είτε ένα τηλέφωνο να πάρεις να μάθεις τις λεπτομέρειες. Αυτά που γίνονταν σε αποθήκες ή σε άλλους βιομηχανικούς χώρους, σε βουνά, σε παραλίες εντός ή εκτός του δήμου Αθηναίων.
Αυτά είναι και τα πάρτυ που αγάπησε και ο DVS1. Ο Zak Khutoretsky που γεννήθηκε το 1976 στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας και στα τρία του χρόνια μετανάστευσε με την οικογένειά του στις ΗΠΑ, ενηλικιώθηκε μεταξύ της Νέας Υόρκης και της Μινεάπολης, γιατί οι γονείς του χώρισαν και ενεπλάκει ενεργά με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική σκηνή των μεσοδυτικών πολιτειών της Αμερικής. Από τα δεκαοκτώ του χρόνια ξεκίνησε να διοργανώνει πάρτυ αργότερα να παίζει μουσική ως DJ και κατόπιν ως παραγωγός και ιδιοκτήτης του label HUSH έγινε γνωστός στην Αμερική και στην Ευρώπη. Έζησε δηλαδή όλο το αμερικάνικο όνειρο και καταξιώθηκε με το όνομα DVS1 κι όπως προείπα τον χαρακτηρίζει μεταξύ άλλων η αγάπη του για την αναβίωση της εμπειρίας των rave parties των 90s μα πάνω από όλα της μουσικής ηχητικής εμπειρίας για τον ακροατή – θεατή – χορευτή.
Η ηλεκτρονική χορευτική μουσική πια έχει αναγνωριστεί ως επίσημο είδος μουσικής, EDM (Electronic Dance Music), από τη μουσική βιομηχανία σε μια προσπάθειά της να εντάξει τη house, techno μουσική και τα υποείδη της όπως επίσης και να την επανασυστήσει στο κοινό. Να φύγει επιτέλους η ρετσινιά πως μόνο με χρήση ουσιών γίνονται τα πάρτυ και να αναγνωριστούν ως είδος διασκέδασης για όλους και όχι των «περιθωριακών» μόνο.
Στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια ξεφύγαμε από την εικόνα της ανήσυχης «μάνας ρέηβερ» που φοβόταν ότι το παιδί της έμπλεξε με τον υπόκοσμο ενώ απλά επέλεγε έναν άλλο νέο για τα ήθη τρόπο διασκέδασης. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όταν πας σ ένα πάρτυ δεν σε υποδέχονται με δίσκο ναρκωτικών ουσιών να διαλέξεις, άσε που οι ουσίες δεν είναι το ζητούμενο. Ζητούμενο είναι να πας εκεί με την παρέα σου να χορέψετε, να διασκεδάσετε, να γνωρίσετε κόσμο (με κλείσιμο ματιού), να συζητήσετε στο διάλειμμα ξεκούρασης και πόσης νερού για ενυδάτωση και εξαντλημένοι να γυρίσετε σπίτι ει δυνατόν τα ξημερώματα.
Ευτυχώς ενηλικιωθήκαμε σλας εκσυγχρονιστήκαμε ως έθνος και από τα κρυφά παράνομα rave πάρτυ σε αποθήκες και τα φεστιβαλικά πάρτυ της Σαμοθράκης, τα Οινόφυτα και τα κλαμπς των 90ς και 00ς γιατί «Είναι Σάββατο βράδυ είναι Σάββατο βράδυ» στερεονοβικά μιλώντας φτάσαμε στο ADD festival υπό την αιγίδα του Φεστιβάλ Αθηνών και την επίσκεψη πολλών διάσημων ανά τον κόσμο μουσικών DJs να παίζουν σε κλαμπ των Αθηνών ή παραθαλάσσια, στην Τεχνόπολη μα ακόμα και στο Ηρώδειο και άκουσον άκουσον σε αρχαιολογικούς χώρος της Μεσσήνης και της Δήλου -δυστυχώς κατά τη γνώμη μου δίχως κοινό ακόμη. Γιατί το ουσιαστικό με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική θέμα πάντα είναι η εμπειρία που θα ζήσεις.
Μια διαφορετική τέτοια εμπειρία σκέφτηκε ο DVS1 και την έκανε πράξη με το πρώτο του The Wall of Sound πάρτυ στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας το 2015, όπου σε έναν βιομηχανικό χώρο έστησε ένα τείχος ήχου αποτελούμενο από 80 σωστά τοποθετημένα και ρυθμισμένα με επικεφαλής τον ίδιο ηχεία. Πρωταγωνιστούσε το ηχητικό σύστημα έναντι του DJ αναγκάζοντας τους δέκτες της εμπειρίας να μην τον κοιτάνε και να μην μαζεύονται γύρω του μα να επικεντρωθούν στον ήχο και στο τι τους προκαλεί. Να κινούνται δηλαδή στον χώρο χορεύοντας ίσαμε να βρούνε το χρυσό σημείο, όπου το μπάσο χτυπάει τόσο-όσο το σώμα τους, να σταθούν και να απολαύσουν τον ήχο και αυτό το πείραμα πέτυχε.
Έκτοτε έγινα πολλά Wall of Sound πάρτυ εξελίχθηκαν και το Σάββατο βράδυ 18 Μαρτίου μας δίνουν την ευκαιρία το ADD festival και το six d.o.g.s να ζήσουμε την εμπειρία του να σταθούμε και να αναμετρηθούμε χορευτικά μπρος από έναν τοίχο με ηχεία σε έναν νέο χώρο στην περιοχή του Ελαιώνα το EON athens. Το Full Line Up των Djs είναι οι: DVS1, Rene Wise, Volvox, Rrose, Cirkle, a.metz και θα τηρηθεί το no-photo και no-video policy, ώστε το κοινό να βιώσει στο maximum αυτή τη μοναδική club εμπειρία. Γιατί εκείνες τις εποχές θέλω να θυμήσω μήτε κινητά στο χέρι βαστάγαμε μήτε στόρια ανεβάζαμε. Άντε να ‘χε κανείς μαζί του καμία φωτογραφική μηχανή με αυτό το απαράδεκτο φλας που έβγαζε κατακόκκινα τα μάτια μας. Που τώρα που το σκέφτομαι όντως μας έκανε να φαινόμαστε περίεργοι με τα ιδρωμένα μας φωσφοριζέ ρούχα ναι, ενδυματολογικά ήτανε δύσκολα χρόνια.
Και αυτός ο DVS1 δεν είναι και πολύ ενεργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν τον κάνει πιο πετυχημένο να ανέβουν stories, hashtags, video του, προτιμά να συζητάνε για τα πάρτυ που διοργάνωσε ή έπαιξε και να περιμένουν πότε θα έρθει το επόμενο. Είπαμε είναι «παλιάς σχολής», πιστεύει στην εμπειρία και στο να ζεις το παρόν δίχως να προσπαθείς να το αποτυπώσεις για να δημιουργήσεις μια ανάμνηση της βραδιάς και να το μοιραστείς στη διαδικτυακή κοινότητα, όταν θα ‘χει πια γίνει παρελθόν. Ο ίδιος όμως χρησιμοποιεί τις πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων για να βοηθήσει την κοινότητα των παραγωγών με το Aslice, μια ιδέα του που γεννήθηκε μέσα στην πανδημία.
Το Aslice: a fairer music ecosystem, το οποίο θα παρουσιάσει ο DVS1 στις 18 Μαρτίου στο six dogs στις 13:00 το μεσημέρι στο πλαίσιο του acaddemia.org. Είναι ένα λογισμικό πρόγραμμα που ο DJ ανεβάζει τη μουσική λίστα που έπαιξε και ταυτοποιεί κατά 99% τους παραγωγούς δημιουργούς των κομματιών. Εκτός του ότι είναι ένας τρόπος να αποδοθούν κέρδη σε παραγωγούς που παίζονται τα κομμάτια τους, (το Aslice ζητά από τον κάθε DJ την εθελοντική πληρωμή στην πλατφόρμα του 5% από τον μισθό που έλαβε και το μοιράζει ισόποσα στους παραγωγούς), επίσης έχει ένα άλλο όφελος.
Με τη δημιουργία αυτού του database στοιχείων μαθαίνουμε ποια κομμάτια παίζουν οι DJ ανα τον κόσμο, ποιες μουσικές σκηνές επικρατούν και το τι προτιμάει ο σύγχρονος ακροατής ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής. Ο DVS1 είναι δημοκράτης DJ τον ενδιαφέρει η μουσική κοινότητα τόσο των δημιουργών όσο και των ακροατών-θεατών-χορευτών. Δεν πιστεύει ότι ο DJ είναι θεός μα ο ήχος και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Στήνει τα ηχεία του μας στήνει μπρος στον τοίχο των ηχείων του και νοητά μπρος στο τείχος του ήχου …Εμείς δεν μένει παρά να αφεθούμε και να ζήσουμε την εμπειρία. Τουλάχιστον εγώ αυτό θα πράξω, θα ιδρώσω τη φανέλα μου, στην επιστροφή θα δω το ξημέρωμα και καλώς εχόντων των πραγμάτων την επόμενη μέρα θα τηλεφωνήσω στον Ολλανδό φίλο μου να του πω είχες δίκιο που μου είπες να μην χάσω το The Wall of Sound.
