-36462.jpg)
Η Αλεξάνδρα Νασιούλα στη νέα της δουλειά παρουσιάζει σώματα και σώματα-τοπία, σε έργα μνημειακών διαστάσεων, με βάση το άσπρο, το μαύρο και το κόκκινο. Σώματα ως αρχετυπικά σύμβολα. Σώματα σε ορθή στάση (κατά Χάιντεγκερ), το Sten σχετίζεται με το Stare.
Στέκομαι όρθιος μόνος μου και το verbahen: διαρκώ (έννοια που συνδέεται με την πηγή φύσης).
Η ιδέα του στέκομαι όρθιος, η ιδέα της ζωής και η ιδέα του διαρκώ θεωρούνται στοιχεία και σύνολα νοημάτων από τα οποία η έννοια ‘είμαι’ αναδύεται ως ένα είδος αναγωγής που αγκαλιάζει τα σύνολα αυτών των νοημάτων.
Το σώμα ακόμα δημιουργείται ως οργανική ανάπτυξη των επιμέρους στοιχείων (υλικών και συμβολικών) σε ροή και η σχέση τους με τον υφιστάμενο χώρο, το σχήμα-φόρμα παραπέμπει σε μια συνθήκη-κατάσταση, με μεταβλητές σχέσεις και αναφορές (μήνυμα αναδημιουργίας).
Το σώμα αλλάζει – μεταβάλλεται, αναδιπλώνεται, μεταφέρεται από τον «πραγματικό χώρο» σε έναν τύπο αναλυτικό, ένα χώρο ανάστασης- ανάτασης του υλικού κόσμου.
Σώμα -τύπος
Σώμα -τελετουργία
Σώμα -μύθος
Σώμα -γυναίκα
Σώμα -ύλη
Σώμα σε Ανάλυση (γοτθικό: Fra lusan: χάνω)
Ανα-τάση (τάση από κάτω προς τα πάνω)
Ανάληψη (από κάτω λήψη από τα πάνω)
Το σώμα πότε σε αποσπασματική απεικόνιση πότε σε διάλυση και ανασύσταση (αναδημιουργία), σώμα σε ορθή στάση, νοηματοδοτεί ως νήμα στάθμης το μέτρο του κόσμου και όπως αναφέρει ο Greenaway: αν αφήσουμε το σώμα να πέσει μπορούμε να τα αφήσουμε όλα να πέσουν.
Το σώμα γεννά ιστορία, φέρει μνήμη, μεταφέρει μήνυμα, αποκαλύπτει το δεσμό του ανθρώπου με τον χώρο, δημιουργώντας έναν νέο χώρο δεσίματος-δεσμού, δημιουργεί εκ νέου μια εκλιπούσα νέα εικόνα δεσμού – το δεσμό του ανθρώπου ως υποκείμενο σε «διάτρητο» και «πλήρες», με το χώρο και τον χρόνο. Το σώμα τόπος έχει δημιουργηθεί αρχικά επάνω στο λευκό με την διαδικασία του επανεγγράψιμου, σβήσιμο – μαύρο – σβήσιμο – κόκκινο και φανερώνεται ως αποτύπωμα-ακτινογραφία- «σώμα από μέσα και έξω» με ίχνη, χαράξεις και ροές με την πολλαπλότητα υλικών στοιχείων, υλικών που (συμβολικά) ανήκουν σε «διαφορετικούς κόσμους».
