Η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» έρχεται στο STUDIO new star art cinema από τις 28 Σεπτεμβρίου.
Η 11η ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου έρχεται αποκλειστικά στο STUDIO new star art cinema στο πλαίσιο του έτους Αγγελόπουλου 2023.
Ακολουθούν άλλες δύο ώστε να ολοκληρωθεί το αφιέρωμα των 13 μηνών, όπου κάθε μήνα προβάλλεται και μία ταινία του, που ετοίμασε η NEW STAR σε συνεργασία με την οικογένεια Αγγελόπουλου:
• Το λιβάδι που δακρύζει – ΝΟΕΜΒΡΗΣ
• Η Σκόνη του Χρόνου – ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ
Διακρίσεις
Φεστιβάλ Καννών 1998 – Χρυσός Φοίνικας
Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1998
Βραβεία: Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Β’ Γυναικείου Ρόλου (Ελένη Γερασιμίδου), Σκηνογραφίας, Μουσικής (Ελένη Καραΐνδρου) και Ενδυματολογίας (Γιώργος Πάτσας)
Oικουμενικό Βραβείο της Καθολικής Εκκλησίας
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Αγγελόπουλος
Σενάριο: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Τονίνο Γκουέρα, Πέτρος Μάρκαρης
Φωτογραφία: Γιώργος Αρβανίτης, Ανδρέας Σινάνος
Μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος
Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου
Πρωταγωνιστούν: Μπρούνο Γκανς, Ιζαμπέλ Ρενό, Αχιλλέας Σκέβης, Ελένη Γερασιμίδου, Φαμπρίτσιο Μπεντιβόλιο
Παραγωγή: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Ερικ Χόιμαν, Αμεντέο Παγκάνι, Τζόρτζιο Σιλβάνι
Διάρκεια: 137 λεπτά
Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, 1988, Έγχρωμο
ΣΥΝΟΨΗ
O Αλέξανδρος (Μπρούνο Γκανζ), είναι ένας μεσόκοπος συγγραφέας, που ασχολείται με το ημιτελές έργο του Σολωμού, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Από το ποίημα λείπουν λέξεις, κι ο Αλέξανδρος αποπειράται να τις συγκεντρώσει, να τις αγοράσει, όπως έκανε για τις δικές του λέξεις κι ο Σολωμός. Είναι όμως οι λέξεις που μπαίνουν στο παζλ της συμπλήρωσης του ημιτελούς αριστουργήματος, για να στοιχειώσουν και τη ζωή του Αλέξανδρου. Αλλά οι δυνάμεις του έχουν εξαντληθεί κι ο ίδιος βαδίζει προς τον θάνατο. O χρόνος που του απομένει, ανήκει στις αναμνήσεις, στον απολογισμό μιας ζωής, γεμάτης χαμένες ευκαιρίες και λάθος κινήσεις. Μια τυχαία συνάντηση μ’ ένα άστεγο αγόρι), παιδί των φαναριών, (Αχιλλέας Σκέβης ) θα του δώσει νέα ώθηση. Προσκολλάται σ’ αυτό το παιδί, αναβάλλει την «αναχώρηση» και παρατείνει την αιωνιότητα κατά μία μέρα, για να μεταφέρει στον μικρό του φίλο κάτι από τη γνώση του. Έτσι ώστε ν’ αφήσει τα ίχνη του πάνω σε κάποιον, μέσα από το βλέμμα του οποίου θα σωθεί εκείνος που φεύγει.
«Η σχέση μου με τον κινηματογράφο άρχισε σχεδόν σαν εφιάλτης. Ήταν το ’46 ή ’47, δεν θυμάμαι. Πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που πήγαινε πολύς κόσμος στο σινεμά και εμείς μικροί τρυπώναμε ανάμεσα στον συνωστισμό των μεγάλων για να χαθούμε στο μαγικό σκοτάδι του εξώστη. Είδα πολλές ταινίες τότε, αλλά η πρώτη ήταν μια ταινία του Michael Curtiz, το ”Angels With Dirty Faces”. Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία ”Η Σκόνη του Χρόνου”, όπου ο ήρωας οδηγείται από δυο φύλακες στην ηλεκτρική καρέκλα. Καθώς προχωρούν, οι σκιές τους μεγαλώνουν στον τοίχο. Ξαφνικά μια κραυγή… Δεν θέλω να πεθάνω. Αυτή η κραυγή για καιρό μετά στοίχειωνε τις νύχτες μου. Ο κινηματογράφος μπήκε στη ζωή μου με μια σκιά που μεγάλωνε σ’ έναν τοίχο και μια κραυγή.» – Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Η ταινία, πραγματεύεται το γήρας του ανθρώπου σε συνδυασμό με το γήρας της φύσης και της κοινωνίας. Ο μεσήλικας κατάκοπος συγγραφέας, περιφέρεται, σε ένα τοπίο γκρίζο και μουντό που δεν θυμίζει τα ηλιόλουστα τουριστικά τοπία σε μια κοινωνίας της εκμετάλλευσης, θύμα της οποίας είναι τα μικρά παιδιά. Μέσα όμως από αυτήν την κατάσταση που παρουσιάζει, υπάρχει και η αισιόδοξη ματιά, που εκφράζεται μέσα από την τέχνη ( ποίηση, μουσική κ.λ.π) και από την αγνότητα της νέα γενιάς.
