Βασίλης Πάτμιος Καρούκ

H νέα δουλειά του Kαρούκ επικεντρώνεται στο θέμα της σύγχρονης επικράτησης ενός νεο-φεουδαρχικού συστήματος που εκτείνεται πέραν του εδαφικού και εξακολουθεί να στηρίζεται στην βάση μηχανισμών κατασκευής ιδεολογιών. Σύμφωνα με τον L. Althusser, το υποκείμενο συγκροτείται ως τέτοιο εντός μιας ήδη διαμορφωμένης κοινωνικοπολιτικής δομής, σύμφωνα με μια συγκεκριμένη διαδικασία (interpellation) κατά την οποία η προϋπάρχουσα ιδεολογία εφαρμόζεται στις αφηρημένες ατομικότητες, ανάγοντάς τες σε συγκεκριμένες υποκειμενικότητες. O Kαρούκ στήνει ένα παράλληλο σύμπαν, μια εφιαλτική διασκευή της πραγματικότητας, που στοιχειώνεται από μια αλλοτριωτική υπαρξιακή αγωνία.

H βίαιη χειρονομιακότητα της γραφής του δίνει τον ψυχικό τόνο του έργου του, ανασκάπτοντας το ιστορικό παρελθόν της ζωγραφικής και ανασυνθέτοντας το σε μια επίκαιρη εικαστική γλώσσα. O μύχιος κόσμος που κατασκευάζει ο Kαρούκ αναγιγνώσκεται μέσα από αλληγορικούς συμβολισμούς που είναι δυνατόν να αποκρυπτογραφηθούν βάσει εννέα συνθέσεων των τριών βασικών σχημάτων (τετράγωνο, ισοσκελές τρίγωνο, κύκλος). H αέναη επαναληπτικότητα ενός μυθικού, προ-ιστορικού νου (κύκλος) δίνει την θέση της στο δόγμα της θεϊκής πανταχού παρουσίας (ισοσκελές τρίγωνο) για να εγγραφούν από κοινού εντός του “μαύρου κουτιού” της γραμμικής λογικής της ιστορίας και της προόδου (τετράγωνο).

O Kαρούκ αναζητά το αρχέτυπο της σύγχρονης κυβερνητικής μηχανής. Tο αρχέτυπο, όμως, δεν είναι παρά ένα ομοίωμα, ένα ξόανο που κατασκευάζει από μάρμαρο και επέχει θέση αυτοσχέδιου παιχνιδιού στρατηγικής. O “αντιδραστικός” ρομαντισμός του Kαρούκ επιχειρεί να ανασύρει τον απωθημένο μύθο, να τον επανεντάξει σε μια συμβολική γραφή του σήμερα, και συνιστά ένα έμμεσο πολιτικό σχόλιο χωρίς ωστόσο να λαμβάνει διαστάσεις καταγγελίας.

Την έκθεση συνοδεύει φυλλάδιο με μια συζήτηση ανάμεσα στην Ξένια Καλπακτσόγλου και τον Χριστόφορο Μαρίνο.