Το 1867, ο Thomas Niles, συνέταιρος στην εκδοτική εταιρεία Roberts Brothers, πρότεινε στη Λουίζα Μέι Άλκοτ να γράψει ένα βιβλίο «για κορίτσια», μια ιδέα που δεν άρεσε στη συγγραφέα που συναναστρεφόταν με τον Ναθάνιελ Χόθορν, τον Ραλφ Γουάλντο Έμερσον και τον Χένρι Ντέιβιντ Θόρω. «Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κορίτσια ούτε ήξερα πολλά, παρά μόνο τις αδερφές μου», έγραφε στο ημερολόγιό της.
Αλλά η οικογένειά της χρειαζόταν τα χρήματα, οπότε η Άλκοτ ξεκίνησε να γράφει τις διάσημες πια «Μικρές Κυρίες», χωρίς να γνωρίζει ότι θα γίνει άμεσα επιτυχία. Με το που κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα, οι κριτικοί το επαίνεσαν, διακρίνοντας τη φυσικότητα της γλώσσας του βιβλίου και την αυθεντική απεικόνιση των τεσσάρων αδερφών, Μεγκ, Μπεθ, Τζο και Έιμι, απεικόνιση που ξεχώριζε από τα «κηρυγματικά» βιβλία της εποχής.
Οι «Μικρές Κυρίες» έγιναν αμέσως επιτυχία, προσελκύοντας κοινό από όλες τις ηλικίες και φύλα. Νεαρές κυρίως αναγνώστριες έστελναν γράμματα στην Άλκοτ, που ήθελαν να μάθουν τι συνέβη εν τέλει στις αδερφές Μαρτς. Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που λάμβανε ήταν αν θα παντρευτούν τα κορίτσια, «σαν να ήταν ο μόνος στόχος στη ζωή μιας γυναίκας», όπως γράφει η συγγραφέας στο ημερολόγιό της. Όμως, ήταν πρόθυμη για να δει το πώς θα εξελίσσονταν οι χαρακτήρες της, οπότε συνέχισε με τον δεύτερο τόμο των «Μικρών Κυριών», που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1869.
Κάτι παραπάνω από 150 χρόνια μετά, οι «Μικρές Κυρίες» όχι μόνο διασκευάζονται ξανά και ξανά σε όλες τις γλώσσες για όλες τις ηλικίες, αλλά μεταφέρονται συχνά σε σειρές και ταινίες, με την πιο πρόσφατη απόπειρα να είναι αυτή της Αμερικανίδας σκηνοθέτιδας Γκρέτα Γκέργουιγκ, δημιουργού του πολυβραβευμένου “Lady Bird”, που αποτελεί και το σκηνοθετικό της ντεμπούτο.
Και στις δύο σκηνοθετικές δουλειές η Γκέργουιγκ καταπιάνεται με το ζήτημα της γυναικείας ενηλικίωσης, όμως σε κάθε μία με έναν ριζοσπαστικά διαφορετικό τρόπο. Οι «Μικρές Κυρίες» όμως είναι η πρώτη της απόπειρα να προσεγγίσει την ενηλικίωση μιας άλλης εποχής, αυτής του Αμερικανικού Εμφυλίου που αφηγείται η Λουίζα Μέι Άλκοτ στο κλασικό της πια βιβλίο.
Σε συνέντευξή της η σκηνοθέτιδα Γκρέτα Γκέργουιγκ είπε ότι οι «Μικρές Κυρίες» ήταν το βιβλίο της παιδικής της ηλικίας, μια και είχε βρει την ηρωίδα με την οποία ταυτιζόταν απόλυτα, την Τζο. «Ήμουν φιλόδοξη, ήθελα να γίνω συγγραφέας, ήμουν θυμωμένη, ήμουν καλλιτεχνική φύση. Όλα όσα δηλαδή ήταν η Τζο. […] Αγαπούσα αυτό το βιβλίο και το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα, όσο συχνά κάνουμε όλοι στην παιδική μας ηλικία. Έτσι απορροφήθηκε στη συνείδησή μου ότι κάποια από τα μυστικά και τα πράγματα που έκαναν οι αδερφές Μαρτς είχαν συμβεί και σε μένα.»
Πώς όμως ένα παιδικό ανάγνωσμα έγινε μια ταινία και μάλιστα πολυβραβευμένη, με τα πιο πρόσφατα βραβεία της να είναι τα Όσκαρ και BAFTA Κοστουμιών; «Είχα να το διαβάσω από τα 14 ή 15, και το ξαναδιάβασα στα 30, ακριβώς επειδή πίστευα ότι θα το ξανα-αγαπήσω. Η εμπειρία μου με το βιβλίο άλλαξε εντελώς», αναφέρει η ίδια σε συνέντευξή της.
«Μετά έκανα την έρευνά μου για τη Λουίζα Μέι Άλκοτ και μου φάνηκε συναρπαστική η ιστορία της, αλλά δεν ήμουν σε θέση να κάνω ταινία (για τις “Μικρές Κυρίες”), και πόσω μάλλον ιστορική. Δεν είχα ακόμα σκηνοθετήσει το “Lady Bird”, οπότε δεν είχα και ιδιαίτερη αναγνωρισιμότητα. Αλλά είχα ακούσει από τον ατζέντη μου ότι η Sony και η Amy Pascal ενδιαφέρονταν για τη δημιουργία μιας ταινίας για τις “Μικρές Κυρίες”, γιατί θα περνούσαν 25 χρόνια από την ταινία του 1994. Τότε είπα ότι θα πάω να τους μιλήσω, αφού έχω την ιδέα. Πήγα στη συνάντηση και ουσιαστικά με προσέλαβαν για να γράψω το σενάριο. Και όταν βγήκε το “Lady Bird” με ρώτησαν αν θέλω να σκηνοθετήσω τις “Μικρές Κυρίες” […] Οπότε, από τη μία ήταν μία διαδικασία 5 ετών, ενώ από την άλλη ήταν μία διαδικασία 30 ετών.»
Τελικά, τι είναι αυτό που κάνει τις «Μικρές Κυρίες» διαχρονικές και αποτελεί έμπνευση για νέες δημιουργίες, πάνω από 150 χρόνια από την κυκλοφορία τους;
Μάλλον το θέμα τους: «Αυτό που μου έγινε σαφές όταν διάβασα ξανά το βιβλίο, ήταν το ότι είναι ένα βιβλίο για τις γυναίκες, τη φιλοδοξία, τα χρήματα και την τέχνη. Και το ζήτημα σε αυτό ήταν η διασταύρωση αυτών των αξόνων.» αναφέρει η Γκρέτα Γκέργουιγκ.
