-302985.jpg)
“Ο Λάμπρος θα μείνη Απόσπασμα”. Με τα λόγια του αυτά ο Σολωμός δίνει στην ουσία και το στίγμα ολόκληρου του έργου του. Έργο-σταθμός του νεότερου ελληνισμού, είναι σα ν’ αντιγράφει τα χαλάσματα ανάμεσα στα οποία δημιουργήθηκε. Δύο ηθοποιοί αποπειρώνται μια σκηνική έρευνα και μια ανασκαφή σ’ ένα ερειπωμένο ποίημα από τις 3 Ιουλίου στο κτίριο της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Με αυτή την παράσταση επιχειρείται μια σκηνική προσέγγιση των σπαραγμάτων του Σολωμικού ποιήματος που συγκροτούν την έμμετρη αφήγηση της τραγικής ιστορίας του Λάμπρου, του «κακοήθους αλλά μεγαλόψυχου άνδρα» και της «δυστυχούς» Μαρίας με την οποία «έλαβε τέσσερα τέκνα» και που έμελλε να «κάμει χωρίς να το γνωρίζει γυναίκα την εδική του κόρη». Η παράσταση εκκινεί από το Ζακύνθου αρ. 12 Σολωμικό χειρόγραφο, θέτει στο κέντρο της αυτό το «δηλωτικά κομματιασμένο, ατέλειωτο, ακρωτηριασμένο» έργο και με άξονα την τρομερά πολυσύνθετη προσωπικότητα του Σολωμού επιχειρεί μια θεατρική τοπογραφία του ποιητικού του χάρτη.
Η ατμόσφαιρα της ποιητικής αβύσσου μέσα στην οποία γεννήθηκε ο Λάμπρος -όπως αυτή αποτυπώνεται στο χειρόγραφο του ποιητή «που έπρεπε να τα αρχίσει όλα από την αρχή»- αποτελεί υλικό έμπνευσης για την παράσταση που ερευνά τη δημιουργία μιας φόρμας στην υπηρεσία του ποιητικού λόγου θέλοντας να αναδείξει τις εσωτερικές συγκρούσεις και την τραγικότητα των ηρώων και να ενώσει ποιητικό λόγο και θεατρική αφήγηση σε ένα σκηνικό ιδίωμα «μειχτό αλλά νόμιμο».
