Άλλη μια βδομάδα μέσα στην οποία θα πούμε πάει, αυτό είναι, δεν αντέχω άλλο, πεθαίνω, τετέλεσται, άλλη μια εβδομάδα μέσα στην οποία θα αναστηθούμε, ίσως μετά από τρεις μέρες, ίσως μετά από μόλις μία, το επόμενο πρωινό που θα ξυπνήσουμε ξανά και θα διαπιστώσουμε ξανά, όχι χωρίς κάποια σχετική κατάπληξη, ότι κάθε καινούργια μέρα που ξημερώνει, ο κόσμος ξεκινάει απ’ την αρχή, η ζωή μας ξεκινάει απ’ την αρχή, όσο κι αν το προηγούμενο βράδυ τα μάτια μας δεν άντεξαν και κλείσανε, όσο κι αν είχε επικρατήσει παντού το σκοτάδι, όσο κι αν νομίζαμε ότι το πρόβλημά μας, το άγχος μας, το βάσανό μας ήταν τόσο βαρύ, που σήμαινε πως όλα είχαν τελειώσει.
Άλλη μια βδομάδα που θα προσπαθήσουμε να διώξουμε μακριά απ’ τα χείλη μας το πικρό ποτήρι. Άλλη μια βδομάδα που τελικά θα υποκύψουμε και θα πιούμε. Άλλη μια εβδομάδα που η φωνή του πατέρα μας θα ηχεί στα αυτιά μας, επιτάσσοντάς μας να κάνουμε το χρέος μας όχι γιατί είναι χρέος, αλλά κυρίως γιατί, όπως θα μας έχει μάθει, αυτό ελεύθερα θέλουμε, αυτό ελεύθερα επιλέγουμε. Άλλη μια εβδομάδα που θα είμαστε και δεν θα είμαστε ο πατέρας μας, άλλη μια εβδομάδα που στα αλήθεια δεν θα ξέρουμε ποιος μιλάει στα αυτιά του μυαλού μας, εκείνος, εμείς ή ο τρόπος που ερμηνεύσαμε το λόγο του και τα θέλω του;
Άλλη μια εβδομάδα που θα θυσιάσουμε τον εαυτό μας στο όνομα μιας αποστολής, ενός ανώτερου ιδανικού. Άλλη μια εβδομάδα που θα κάνουμε ό,τι κάνουμε στο όνομα αμαρτιών και θα κληθούμε να τις σηκώσουμε, γιατί κάποιος, κάπου, κάποτε, αποφάσισε ότι οι άνθρωποι πρέπει να λογοδοτούν και να συνδιαλέγονται διαρκώς με αμαρτίες, ενοχές και κρίματα.
Άλλη μια βδομάδα που άλλοι θα μας λατρέψουν σαν θεούς, άλλοι θα μας αντιμετωπίσουν σαν αγύρτες, απατεώνες, κάλπηδες και κάποιοι τρίτοι ίσως μας φοβηθούν: κι αν όντως είμαστε αυτό που ισχυριζόμαστε, αν δεν είναι στο μυαλό μας, αν δεν είναι απλά η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, αν είμαστε αληθινοί;
Άλλη μια εβδομάδα που θα διώξουμε τους εμπόρους, τους πάγκους τους, τις συναλλαγές και τις δοσοληψίες τους από χώρους που θεωρούμε ότι πρέπει να μείνουν καθαροί, βαυκαλιζόμενοι ότι μόλις πατάξαμε κάτι, ότι πετύχαμε ένα μικρό πλην καίριο πλήγμα στην εμπορευματοποίηση των πάντων.
Άλλη μια εβδομάδα που όταν κληθούν να αποφασίσουν για μας, θα προτιμήσουν να νίψουν τας χείρας τους και να παραπέμψουν την απόφαση αλλού. Άλλη μια εβδομάδα που αντί για εμάς θα επιλέξουν ανθρώπους πρόσκαιρα δημοφιλείς. Άλλη μια εβδομάδα που μέσα μας θα ξέρουμε ότι σε εμάς ανήκει το μέλλον, η αναγνώριση που δεν θα σβήσει, το κερδισμένο στοίχημα του χρόνου.
Άλλη μια εβδομάδα που θα μας προδώσουν οι άνθρωποι που μοιραζόμαστε το ίδιο τραπέζι. Άλλη μια εβδομάδα που θα μας φιλήσουν στο μάγουλο νομίζοντας ότι εμείς δεν ξέρουμε, ενώ εμείς όχι απλά ξέραμε, αλλά γνωρίζαμε ότι χωρίς την προδοσία τους δεν θα μπορούσαμε ποτέ να αναστηθούμε.
Άλλη μια εβδομάδα που δεν θα χωράμε ακριβώς στο δέρμα μας, δεν θα ξέρουμε σε ποιον κόσμο ανήκουμε, σε αυτόν εδώ ή σε κάποιον άλλον. Άλλη μια εβδομάδα που θα ευχόμασταν τα πράγματα να ήταν λίγο πιο απλά, η φύση μας λίγο πιο μονοδιάστατη, η εικόνα λίγο πιο καθαρή, χωρίς τόσες εσωτερικές συγκρούσεις, ώστε να μην καλούμασταν να παίξουμε ταυτόχρονα τον ρόλο του θεού και του ανθρώπου, ούτε τον ρόλο του πατέρα και του γιου.
Άλλη μια εβδομάδα που θα την πουν Μεγάλη, λες και υπήρξε ποτέ στη ζωή κανενός μας έστω και μία που να είναι αληθινά Μικρή.
