Δυο χρόνια πριν από το θάνατό του, ο Joan Miró προίκισε την πόλη της Μαγιόρκα με το στούντιό του, στο οποίο είχε ζήσει και εργάστηκε για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Το Taller Sert που πήρε το όνομά του από τον αρχιτέκτονα Josep Lluis Sert βρίσκεται σε έναν πευκόφυτο λόφο που βλέπει τις ακτές των Βαλεαρίδων και ενσωματώνει το μεσογειακό τοπίο και το μοντέρνο ντιζάιν.
Εδώ και ένα χρόνο το ατελιέ του ζωγράφου ήταν κλειστό προκειμένου να αποκατασταθούν οι δομικές ζημιές που είχε υποστεί. Άνοιξε ξανά τις πόρτες του στο κοινό με νέα διάταξη των εκθεμάτων που δίνει και μια νέα εικόνα για τον τόπο της εργασίας του μεγάλου ζωγράφου.
Η ιστορία του στούντιο ξεκινά από τη Βαρκελώνη στη δεκαετία του ’30, όταν ο Μιρό συνάντησε τον Σερτ και άρχισαν να μοιράζονται το ενδιαφέρον τους για τη μεσογειακή κουλτούρα και την πρωτόγονη τέχνη.
Στο σπίτι και στούντιο που σήμερα ονομάζεται Fundació Pilar i Joan Miró αναβιώνεται η ατμόσφαιρα του στούντιο μέσα στο οποίο ο Μιρό έκανε τις πιο μυστηριώδεις και πρωτοποριακές του δουλειές. Κάποτε σε αυτό το στούντιο που είναι γεμάτο ακόμα με τα μισοτελειωμένα έργα που άφησε στα καβαλέτα, δίπλα σε αντικείμενα που μάζευε στις τσέπες του, όταν πήγαινε βόλτα στη θάλασσα, βότσαλα και κλαδιά, τον είχε επισκεφθεί ο εγγονός του, ο οποίος έχει πει πως ο Μιρό μπορούσε να κάνει μια ζωγραφιά σε δέκα δευτερόλεπτα αλλά αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα τα είχε σκεφτεί επί έναν ολόκληρο χρόνο. Είχε επισκεφθεί το στούντιο όταν ήταν δέκα ετών και θυμάται ακόμα τη μυρωδιά από το νέφτι και το λινέλαιο, τη λαδομπογιά και τα ακρυλικά χρώματα καθώς και τα εκατοντάδες έργα παντού. Και θυμάται το δέος που του είχε προκαλέσει η εικόνα.
Ο Μιρό ήταν γιος ενός κατασκευαστή κοσμημάτων από τη Βαρκελώνη. Σπούδασε μαθηματικά στο Σχολείο Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης και στο Academia Gali. Δεν ακολούθησε την οικογενειακή επιχείρηση και ακολούθησε την καριέρα του καλλιτέχνη χωρίς να έχει οικονομική στήριξη από το σπίτι του. Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, πειραματίστηκε με διαφορετικές μορφές ζωγραφικής που είχαν κάνει δυναμικά την παρουσία τους στις αρχές του αιώνα όπως ο Φωβισμός και η Κυβισμός.
Το 1921 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και συναντήθηκε με τον Πικάσο και την καλλιτεχνική κοινότητα που κατέστησε την πόλη κέντρο των τεχνών στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και στις αρχές του εικοστού. Ο Μιρό εντάχθηκε στον κύκλο των σουρεαλιστών και του Μπρετόν και σε αυτή τη διαδρομή υπήρξε συνοδοιπόρος με τον Ερνστ και τον Μασόν. Μέσα σε αυτό το κίνημα κατόρθωσε και ανέπτυξε το δικό του προσωπικό στιλ. Λαμπερά χρώματα και απλοποιημένες φόρμες, που θυμίζουν τα σχέδια των παιδιών.
Ο Μιρό αναγνωρίστηκε παγκοσμίως πολύ νωρίς και το 1940 επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Ισπανία. Η προσωπικότητά του απείχε πολύ από τους μποέμ καλλιτέχνες. Ήταν λιγομίλητος και προσηλωμένος στο έργο του με το οποίο πειραματιζόταν συνεχώς. Έκανε γλυπτική, κεραμικά και τοιχογραφίες. Το 1956 κατάφερε και μετακόμισε στη βίλα που ονειρευόταν, στο ιστορικό στούντιό του, στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα. Σε αυτό το στούντιο, ένα χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής avant-garde της δεκαετίας του 1950, δημιούργησε κάποια από τα μεγαλύτερα έργα του στο διάστημα από το 1956 έως το 1983. Ήταν μια περίοδος απεριόριστης ανεξαρτησίας και πειραματισμών με νέα μέσα, τα αποτελέσματα της οποίας έχουμε στα εξαιρετικά χαρακτικά του. Το 1992 η αγαπημένη του κατοικία μετετράπη σε Μουσείο Miro.
