Η Ηλέκτρα Νικολούζου υπηρετεί το θέατρο με όλο της το είναι πάνω από 20 χρόνια. «Στη δουλειά μου είμαι αθλήτρια», τονίζει η ίδια. Φέτος ενέδωσε στη μικρή οθόνη αποφασίζοντας να μείνει για λίγο μακριά από το θεατρικό σανίδι. Πρωταγωνιστεί στο «Μαύρο Ρόδο» υποδυόμενη την Αγγελική Σπηλιώτη Καστρινού, μία γυναίκα που «ισορροπεί σε μία πολύ λεπτή γραμμή», που «διαρκώς παλεύει». Την ίδια στιγμή βρίσκεται στη θέση της καλλιτεχνικής διευθύντριας του θεάτρου «Θησείον», όπου πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση το 2001 με τον «Εθνικό ύμνο» του Μιχαήλ Μαρμαρινού.
Με αφορμή τη συμμετοχή της στη νέα δραματική σειρά του MEGA, στην οποία «ανθίζει» ένας απαγορευμένος έρωτας ανάμεσα σ’ έναν επιπόλαιο φοιτητή και μία δοκιμή μοναχή, η Ηλέκτρα Νικολούζου μιλάει στο ελc για τη θεατρική της διαδρομή, σχολιάζει τη δυναμική επιστροφή της μυθοπλασίας στο τηλεοπτικό τοπίο και εκμυστηρεύεται το όραμά της για το «Θησείον».
Στο «Μαύρο Ρόδο» υποδύεστε την Αγγελική Σπηλιώτη Καστρινού. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας.
Η Αγγελική είναι η μητέρα του Πέτρου και της Αλεξίας και η σύζυγος του Θέμη, τον οποίο παντρεύτηκε πολύ μικρή. Είναι μία γυναίκα που μεγάλωσε σ’ ένα αστικό περιβάλλον με πάρα πολλά χρήματα. Ο Θέμης είναι τελείως διαφορετικός από εκείνη. Προσπαθεί χρόνια να κατανοήσει το σκοτεινό κομμάτι του άντρα της, το κομμάτι της νύχτας. Ο έρωτας την κάνει ν’ ανέχεται πράγματα που δεν είναι της τάξης της, της αισθητικής της, της ιδιοσυγκρασίας της. Αγωνίζεται να μείνει πιστή στις αρχές της αλλά τόσα χρόνια δίπλα στον Θέμη νιώθει μία «συρρίκνωση». Παρότι τον λατρεύει έχει παράνομη σχέση με τον Βίκο γιατί αυτός της δίνει την τρυφερότητα που δεν της δίνει πια ο άντρας της. Θέλει να αισθανθεί ζωντανή.
Έχει ρωγμές η Αγγελική. Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Δεν είναι το καλοστημένο, ψυχρό πρόσωπο που δείχνει. Έχει πολλή φωτιά μέσα της. Η Αγγελική διαρκώς παλεύει. Παλεύει να συνεχίσει ν’ αγαπάει τον άντρα της, όπως τον αγαπούσε κάποτε, παλεύει να μην τον εκδικηθεί. Παλεύει να βρει τον εαυτό της γιατί αισθάνεται ότι απλώς υπηρετεί τη ζωή του Θέμη. Παλεύει να κρατήσει την οικογένειά της ισορροπημένη και ενωμένη αλλά δεν τα καταφέρνει.
Τι σας ιντριγκάρει σε αυτό τον ρόλο;
Αυτό που με ιντριγκάρει είναι ότι η Αγγελική ακροβατεί σε μία πολύ λεπτή γραμμή. Πέφτει αλλά ξανασηκώνεται. Προσπαθεί να κρατηθεί στο ύψος της. Μέσα της διαλύεται αλλά δεν το δείχνει. Σε κάθε γύρισμα προσπαθώ να έρθω όλο και πιο κοντά της. Την έχω λατρέψει αυτή τη γυναίκα.
Τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση έχει στραφεί δυναμικά στη μυθοπλασία. Φέτος προβάλλονται πάνω από 30 σειρές. Πώς βλέπετε τη νέα τηλεοπτική πραγματικότητα;
Είμαι πολύ συγκινημένη με αυτό που συμβαίνει στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ βέβαια ότι πάντα γινόντουσαν αξιόλογες δουλειές και παρότι υπηρετώ το θέατρο παρά πολλά χρόνια με όλο μου το είναι ποτέ δεν υποτίμησα την τηλεόραση. Με τις «Άγριες μέλισσες» όμως διαμορφώθηκε ένα νέο τοπίο στην ελληνική τηλεόραση. Είναι πολύ σημαντικό ότι οι άνθρωποι στην περιφέρεια που δεν έχουν πρόσβαση στο θέατρο, όπως έχουν οι κάτοικοι της Αθήνας, έχουν την ευκαιρία να δουν ιστορίες, να ταυτιστούν με ήρωες, να δουν παλιούς αλλά και καινούργιους ηθοποιούς.
«Όταν προσπαθούν να σε εμποδίσουν να είσαι αυτό που θες, τότε σε καταδικάζουν στον πόνο και τη δυστυχία». Αυτό είναι το μήνυμα του «Μαύρου Ρόδου». Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι σας περιορίζουν, ότι σας εμποδίζουν να είστε αυτό που επιθυμείτε;
Πολλές φορές στη ζωή μου αισθάνθηκα ότι περιορίστηκα. Περιορισμούς όλοι έχουμε δεχτεί, είτε στον έρωτα, είτε σε κάτι που υπηρετούμε, είτε σε αυτό που θέλουμε να είμαστε. Γι’ αυτό ταυτιζόμαστε με ιστορίες σαν αυτή του «Μαύρου Ρόδου», ιστορίες με περιορισμούς. Ακόμα και σε αυτή την εποχή που είναι πιο ανοιχτή ο άνθρωπος δεν είναι ουσιαστικά ελεύθερος. Πάντα περιορίζεται, ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Εγώ είχα την τύχη να έχω γονείς που είναι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι, που με «πότισαν» με την έννοια της ελευθερίας. Θέλω να είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Παρά τις δυσκολίες που έχω συναντήσει νιώθω ευγνώμων για τη διαδρομή μου. Η ζωή μου είναι όπως την είχα ονειρευτεί. Κάνω αυτό που αγαπώ. Νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτό.
Οι ήρωες στο «Μαύρο Ρόδο» καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στο «πρέπει» και το «θέλω». Εσείς έχετε βιώσει αυτή την πάλη;
Είμαι άνθρωπος του «θέλω». Από πολύ μικρή ήμουν έτσι. Δεν έκανα ποτέ εκπτώσεις, ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη και αυστηρή πληρώνοντας βέβαια το τίμημα. Εύχομαι όσο μου το επιτρέπουν οι συνθήκες να παραμείνω έτσι.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με το θέατρο;
Ο μεγάλος μου έρωτας ήταν ο χορός. Δεν έζησα εφηβεία. Όλα τα κορίτσια στην ηλικία μου ερωτευόντουσαν, έβγαιναν, ενώ εγώ ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη στον χορό. Ήμουν αθλήτρια και συνεχίζω να είμαι αθλήτρια. Στη δουλειά μου είμαι αθλήτρια. Μπήκα στην ΚΣΟΤ αλλά εκεί αυτοπεριορίστηκα πολύ, εγκλωβίστηκα. Ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για εμένα γιατί έφυγα από την Κέρκυρα και ήρθα στην Αθήνα χωρίς να ξέρω κανέναν εδώ. Ήμουν 18 χρόνων, μακριά από την οικογένειά μου. Ήταν όλα πολύ δύσκολα. Η πειθαρχία του χορού, η αλλαγή περιβάλλοντος. Όλο αυτό μου φαινόταν τρομακτικό. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ένα «τέρας». Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ και έτσι αναγκάστηκα να σταματήσω τον χορό και να εγκαταλείψω τη σχολή.
Πάντα όμως αισθανόμουν ότι παίρνω δύναμη από την τέχνη. Είχα την τύχη να προέρχομαι από ένα οικογενειακό περιβάλλον που μου έδωσε ερεθίσματα και εγώ με πολλή δουλειά ανακάλυψα αυτά που όντως ήθελα ν’ ανακαλύψω. Όποτε ερχόμουν με τους γονείς μου στην Αθήνα πηγαίναμε στο θέατρο. Άρεσε και σε εκείνους πάρα πολύ. Γοητευόμουν από τον χώρο του θεάτρου. Θυμάμαι την παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου» που είχα δει με την μητέρα μου στο θέατρο Τζένη Καρέζη. Αισθανόμουν και ακόμα αισθάνομαι δέος για το θέατρο. Κάπως έτσι έδωσα εξετάσεις για να μπω στο Θέατρο Τέχνης.
Τι σας έχει διδάξει το θέατρο;
Το θέατρο μου έμαθε να διατηρώ την αθωότητά μου ατόφια. Νομίζω ότι χάρη στη διαδρομή μου στο θέατρο αρχίζω πλέον ν’ αγαπάω πραγματικά, να καταλαβαίνω τι είναι πραγματικά η αγάπη. Το θέατρο με έχει βοηθήσει να κατανοήσω τον εαυτό μου.
Συνεργάζεστε με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό πάνω από 20 χρόνια. Σας έχει καθορίσει αυτή η συνεργασία;
Συνεργάζομαι με τον Μιχαήλ από 20 χρόνων. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, ο «Εθνικός Ύμνος» στο «Θησείον», ήταν μαζί του. Φυσικά και με έχει καθορίσει η σχέση αυτή. Υπερβολικά θα έλεγα. Νομίζω ότι είναι φυσικό επόμενο όταν συνεργάζεσαι με μία τέτοια προσωπικότητα να επηρεάζεσαι. Ο Μιχαήλ είναι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες που έχουμε στο θέατρο. Το να δουλεύεις μαζί του είναι κάτι μαγικό. Είναι ένας δάσκαλος, ένας σκηνοθέτης που μόνο πράγματα μου έχει μάθει για το θέατρο και τη ζωή. Επιθυμώ ωστόσο να βρεθώ για λίγο μακριά από την επιρροή του για ν’ ανακαλύψω ποια είμαι πραγματικά. Το οφείλω στον εαυτό μου.
Πέρυσι αναλάβατε την καλλιτεχνική διεύθυνση του «Θησείου». Ποιο είναι το όραμά σας για τον χώρο αυτό;
Μεγάλωσα μέσα σε αυτό το θέατρο. Δουλεύω εκεί όλα αυτά χρόνια με τον Μιχαήλ. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά μου όταν εκείνος μου πρότεινε ν’ αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση και την ανέλαβα με ρομαντική διάθεση. Οι ρομαντικοί άνθρωποι όμως απογοητεύονται πολύ γρήγορα. Προσπάθησα να κάνω πολλά πράγματα, πράγματα που τελικά δεν έγιναν. Παρόλο αυτά το θέατρο λειτουργεί. Φιλοξενεί παραστάσεις της Μαρίας Μαγκανάρη, της Αλεξάνδρας Καζάζου, του Γιώργου Βαλαή. Πρόκειται για παραστάσεις με επιχορηγούμενες ομάδες. Δεν βρήκαμε χρήματα για να στηρίξουμε τον χώρο. Αυτό ήταν μία μικρή ήττα, την οποία αποδέχτηκα. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι οι θέσεις εξουσίας δεν μου ταιριάζουν γιατί η φύση μου είναι άλλη.
Επί της ουσίας τον χώρο τρέχει η Ρένα Ανδρεαδάκη που είναι επίσης συνεργάτης του Μιχαήλ εδώ και πολλά χρόνια. Χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε το «Θησείον» αυτή την στιγμή. Αυτό που οραματίζομαι είναι να μη γίνει το «Θησείον» κάτι που δεν του ταιριάζει, να διατηρήσει την ταυτότητά του, γιατί είναι ένας ιδιαίτερος χώρος, και να βρίσκονται εκεί άνθρωποι που το αγαπούν. Η αγάπη μου για το «Θησείον» είναι μεγάλη. Ακόμα και όταν αποχωρήσω από την καλλιτεχνική διεύθυνση η σχέση μου με αυτό θα παραμείνει η ίδια.
Θα σας δούμε φέτος σε κάποια παράσταση;
Φέτος αναγκάστηκα να πω όχι στο θέατρο λόγω έλλειψης χρόνου. Αισθάνθηκα την επιθυμία και την ανάγκη ν’ αφοσιωθώ στο «Μαύρο Ρόδο». Θεώρησα ότι θα ταλαιπωρούμασταν όλοι αν καταπιανόμουν με δύο πράγματα. Προς το παρόν δεν θα με δείτε σε κάποια παράσταση.
