Ικέτιδες

Για να γλυτώσουν από τον αιμομικτικό γάμο με τα ξαδέλφια τους, τους γιους του Αιγύπτου, οι πενήντα κόρες του Δαναού, καθοδηγούμενες από τον πατέρα τους, καταφεύγουν στο Άργος απ’ όπου κατάγονται, προσπέφτουν ικέτισσες στους βωμούς των θεών και ζητούν άσυλο από τον βασιλιά της χώρας Πελασγό, ο οποίος τους το παρέχει, με τη συγκατάθεση των Αργείων.

Σ’ αυτή την τραγωδία του Αισχύλου, τη λυρικότερη απ’ όλες τις σωζόμενες τραγωδίες, θίγονται θέματα ενεργά ακόμη και σήμερα: το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (habeas corpus) και, στους αντίποδες, η ύβρις που συνιστά η άρνηση των νόμων της φύσης, εδώ η άρνηση της ένωσης με το αρσενικό (φυξανορία), καθώς επίσης η ιερότητα του ικέτη, του πρόσφυγα, και η υποχρέωση της δημοκρατικής πολιτείας να τον προστατεύσει (ασυλία), ακόμη και με κίνδυνο της ίδιας της ακεραιότητάς της. 

Τρεις ηθοποιοί συνοδευόμενοι από ένα μουσικό, επωμίζονται όλους τους ρόλους και τους πολυπληθείς χορούς των Ικέτιδων, σε μια παράσταση που επιχειρεί να αναδείξει τα νοήματα του αρχαίου κειμένου και ταυτόχρονα να καινοτομήσει ως προς τη σκηνική απόδοση της τραγωδίας.