Ηλέκτρα

Ο θίασος  «Δρόμος με Δέντρα» συνεχίζοντας την έρευνα του πάνω στο αρχαίο δράμα, μετά τον Ίωνα του Ευριπίδη και τον Αίαντα του Σοφοκλή, παρουσιάζει την Ηλέκτρα του Ευριπίδη. Η παράσταση ανεβαίνει σε καινούρια μετάφραση της Νικολέττας Φριντζήλα.

Μετά την δολοφονίαν του Αγαμέμνονος ο Αίγισθος βασιλεύων του Άργους υπανδρεύει την θυγατέρα εκείνου Ηλέκτραν με απλούν γεωργόν, φοβούμενος μήπως, αν την έδιδεν εις τινα επίσημον, εγεννώντο τέκνα, τα οποία καμμίαν ημέραν να τον εξεδικούντο δια το έγκλημά του. Ο γεωργός όμως, ενάρετος και έντιμος άνθρωπος, δεν τολμά να την εγγίση.

Εν τω μεταξύ τότε φθάνει ο Ορέστης κρυφίως με τον φίλον του Πυλάδην, ίνα εκδικηθή τον πατέρα του, αναγνωρίζεται μετά της Ηλέκτρας και συμφωνεί μετ’ αυτής πώς να προβώσιν εις το έργον της εκδικήσεως.
Με τη συμβουλή γέροντος υπηρέτου, όστις άλλοτε μικρόν τον έσωσεν από των χειρών του Αιγίσθου, κατορθώνει να πλησιάση εις τινα θυσίαν τον Αίγισθον και να τον φονεύση, καθώς και την μητέρα του Κλυταιμνήστραν, την οποίαν η Ηλέκτρα παρασύρει επί προφάσει τινί εις την οικίαν της.

Μετά το τέλος όμως της εκδικήσεως αρχίζουν να τον καταδιώκουν αι εκδικήτριαι Ερινύες, ότε οι Διόσκουροι εμφανιζόμενοι και επιρρίπτοντες το βάρος των γενομένων εις τον Απόλλωνα, την μεν Ηλέκτραν υπανδρεύουν με τον Πυλάδην, τον δε Ορέστην διατάσσουν να έλθη εις τας Αθήνας, όπου θα δικασθή εις τον Άρειον Πάγον υπό των θεών και θα αθωωθή.

«δεν πιστεύεις το happy end –και δεν πρέπει να το πιστέψεις. Αυτό που μένει τελικά στη μνήμη είναι η κηδεία. Το μνήμα του νεκρού, τέλος πάντων η κηδεία. Και το αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ακόμα κι αν όλα φαίνονται μια χαρά, ξέρεις καλά ότι δεν είναι. Βλέπεις δεν υπάρχει πραγματική λύση για την δύσκολη θέση των ανθρώπων επί σκηνής […] Αλλά αυτό ονομάζεται Ευριπίδεια ειρωνεία. Κάνει τα πλήθη ευτυχισμένα. Για κάποιους λίγους κάνει την απορία διαυγέστερη». (Sirk)