Tα τελευταία πέντε χρόνια το γυναικείο καλλιτεχνικό δίδυμο Hannah Quinlan και Rosie Hastings (γεν. 1991, Newcastle, Λονδίνο) έχει επικεντρωθεί στη δημιουργία γκέι μπαρ. Ως ζευγάρι αλλά και ως συνεργάτες, έχουν δημιουργήσει χαρούμενα γκέι μπαρ που λειτουργούν μόνο για μία νύχτα ως περφόρμανς, έχουν συγκεντρώσει ένα τεράστιο αρχείο κινούμενων εικόνων από περισσότερους από 100 τέτοιους χώρους σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο και έχουν γυρίσει ταινίες που εξετάζουν πώς τα ανδρικά σεξ κλαμπ και τα γκέι μπαρ που λειτουργούν αποκλειστικά για άνδρες αντικατοπτρίζουν μια ευρύτερη κουλτούρα ανδρικής κυριαρχίας.
Το έργο τους συχνά ανατρέχει στην ιστορία της τέχνης και στα αρχεία για να ερμηνεύσει κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που μας απασχολούν σήμερα. Θέματα όπως το ανήκειν, η ορατότητα και η δυναμική της εξουσίας διατρέχουν το έργο τους στο πλαίσιο της εξέτασης θεμάτων που αφορούν την εξουσία, την αστυνόμευση, και τον εξευγενισμό της κοινωνίας γενικότερα.
Από τον Σεπτέμβριο, παρουσιάζουν στην Tate Britain του Λονδίνου τη σειρά έργων τους Tulips, μια έκθεση νέων τοιχογραφιών και σχεδίων. Απεικονίζοντας φανταστικές σκηνές δρόμου εμπνευσμένες από τον κύκλο τοιχογραφιών στο παρεκκλήσι Brancacci στη Φλωρεντία, καθώς και αρχειακές φωτογραφίες δρόμου, το νέο έργο διερευνά τη δυναμική της εξουσίας, την κοινωνική τάξη και την εξουσία σε δημόσιους χώρους.
Αυτό θα είναι το πιο πρόσφατο από τη συνεχιζόμενη σειρά δωρεάν εκθέσεων με τίτλο Art Now της Tate Britain, όπου παρουσιάζονται αναδυόμενα ταλέντα και αναδεικνύονται οι τελευταίες εξελίξεις στη σύγχρονη βρετανική τέχνη.
Για την έκθεσή τους στην Tate Britain, οι Quinlan και Hastings επέλεξαν να δουλέψουν με τη νωπογραφία (fresco), ένα εξαιρετικά εξειδικευμένο και παραδοσιακό μέσο που συνδέεται στενά με την ιταλική Αναγέννηση.
Η νωπογραφία είναι μια τεχνική τοιχογραφίας που εκτελείται πάνω σε φρεσκοστρωμένο ασβεστοκονίαμα. Λόγω της χρονικά ευαίσθητης φύσης αυτής της διαδικασίας, η ζωγραφική κατασκευάζεται σε τμήματα που ονομάζονται giornata και σημαίνουν «δουλειά μιας ημέρας». Τα διαφορετικά στάδια για κάθε ημέρα μπορούν συνήθως να γίνουν αντιληπτά σε μια μεγάλη τοιχογραφία μέσω μιας αμυδρής ραφής που χωρίζει τη μία από την άλλη. Παραδοσιακά, οι τοιχογραφίες συναντώνται κυρίως σε μνημειακή κλίμακα και συχνά απεικονίζουν συμβολικές και ηθικολογικές σκηνές από τη Βίβλο.
Οι καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν ιδιαίτερα από τις τοιχογραφίες στο παρεκκλήσι Brancacci, των Ιταλών ζωγράφων της Αναγέννησης Masaccio, Masolino da Panicale και Filippino Lippi, οι οποίοι απεικόνιζαν αγίους να ανασταίνουν νεκρούς, να θεραπεύουν αρρώστους και να βοηθούν τους φτωχούς. Οι συνθέσεις των Quinlan και Hastings είναι αντίθετα κατασκευασμένες με τρόπο που παραπέμπει σε φωτογραφίες και κολάζ, απεικονίζοντας σκηνές ανταλλαγής, σύγκρουσης και συντροφικότητας σε δημόσιους χώρους, όπως γωνίες δρόμων, πάρκα ή κήπους. Πολλαπλά τμήματα της κοινωνίας, όπως drag queens, κοστουμαρισμένοι άνδρες, αστυνομικοί και εργαζόμενοι στο σεξ, αντιπαραβάλλονται μεταξύ τους, για να εξερευνήσουν την εξουσία στο αστικό περιβάλλον.
Τι ώθησε λοιπόν τις Quinlan και Hastings να αναμετρηθούν με το φεμινιστικό κίνημα; Ήταν εν μέρει οι συζητήσεις γύρω από τον φεμινισμό καθώς και η αντιπάθεια των καλλιτεχνών για τους σκληροπυρηνικούς συντηρητικούς βουλευτές όπως οι May, Patel ακόμη και ο Boris Johnson που δηλώνουν φεμινιστές.
Ο ριζοσπαστικός φεμινισμός που αποκλείει τους τρανς, για τη Hastings είναι ένα «καθοριστικό ζήτημα της γενιάς μας. Σκεφτόμασταν, “ποια είναι η προέλευση αυτού;» αναφέρει σε συνέντευξή της στη Guardian.
Έτσι κάπως ξεκίνησαν μια πολύμηνη έρευνα που τους αποκάλυψε δυσάρεστες αλήθειες για τις γυναίκες που προβάλλονται ως εθνικές εικόνες και πρότυπα στα σχολικά προγράμματα σπουδών. Ενώ δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πλούσιες γυναίκες προώθησαν το σχέδιο για να αυξήσουν την επιρροή τους, είναι λιγότερο γνωστό ότι αρκετές σουφραζέτες εντάχθηκαν στη Βρετανική Ένωση Φασιστών του Oswald Mosley και αρκετές ήταν υπέρμαχοι της ευγονικής.
Οι Quinlan και Hastings γνωρίστηκαν στο Goldsmiths College το 2013, όταν ήταν και οι δύο 21 ετών, και άρχισαν να συνεργάζονται τον επόμενο χρόνο, κυρίως με εικόνες που δημιουργούνται από υπολογιστή και ψηφιακές εικόνες και έργα performance. Άρχισαν να ζωγραφίζουν μαζί μόλις το 2017, αλλά οι περίπλοκες, χαρακτηριστικές συνθέσεις τους έχουν γίνει ακρογωνιαίος λίθος της πρακτικής τους, με κάθε έργο τους να διαρκεί περίπου δύο μήνες για να ολοκληρωθεί. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν επεκταθεί σε απαιτητικές παραδοσιακές τεχνικές όπως η νωπογραφία και η χαρακτική για τις υπερσύγχρονες εξερευνήσεις τους σχετικά με την ταυτότητα.
Στο επίκεντρο της έκθεσης βρίσκεται ένα μεγάλο σχέδιο από γραφίτη που απεικονίζει μια μάχη μέσα σε ένα αγροτικό τοπίο. Το μονόχρωμο σχέδιο απεικονίζει μια εκτεταμένη σκηνή, το φόντο της οποίας είναι μια ειδυλλιακή θέα με περιποιημένα χωράφια και δάση. Η προοπτική στο σχέδιο μεταβάλλεται έτσι ώστε το φόντο να συναντά ξαφνικά το προσκήνιο, όπου πολυάριθμοι έφιπποι αστυνομικοί με εξοπλισμό καταλαμβάνουν τον χώρο. Το σχέδιο αντικατοπτρίζει το νέο νόμο του Ηνωμένου Βασιλείου για την αστυνομία, το έγκλημα, την ποινικοποίηση και τα δικαστήρια του 2022 και τον αντίκτυπο της επέκτασης των αστυνομικών εξουσιών και του σωφρονιστικού συστήματος.
Το σχέδιο των Quinlan και Hastings είναι εμπνευσμένο από τον πίνακα του Paolo Uccello «Η μάχη του San Romano» (1438-40), ο οποίος βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη. Ενώ στο σχέδιο του διδύμου εμφανίζονται έφιπποι αστυνομικοί, στον πίνακα του Uccello απεικονίζεται μια σκηνή μάχης μεταξύ ομάδων στρατιωτών που είναι θωρακισμένοι με πανοπλία.
Από τη δεκαετία του 1990, οι εκθέσεις Art Now της Tate Britain έχουν αναγνωρίσει ταλέντα στο ξεκίνημά τους και έχουν προσφέρει μια πλατφόρμα εκκίνησης για καλλιτέχνες που έχουν καθιερωθεί στη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή. Η σειρά έχει παρουσιάσει πρόσφατα το έργο των Shawanda Corbett, Danielle Dean, SERAFINE1369, Cooking Sections και Sophia Al-Maria.
