Μικρός χώρος. Για να αντέξει μάλλον ο πόνος κλεισμένος και να μην βρει χώρο να αποδράσει. Λιτά σκηνικά. Το συναίσθημα δεν γεννάται από τα άψυχα έπιπλα αλλά τις λέξεις, τις εκφράσεις, τα ουρλιαχτά, τα γέλια. Μια γυναίκα. Αρκεί για να συνταράξει τον κόσμο. Ένα κείμενο. Τραχύ, σαρκαστικό, δραματικό, πλούσιο. Ένας χείμαρρος. Και εκείνοι. Οι θεατές. Γελάνε στην αρχή. Δεν ξέρουν. Δεν υποψιάζονται. Απολαμβάνουν έναν απολαυστικό μονόλογο με τον οποίο συχνά ταυτίζονται. Άλλωστε είναι νέοι ακόμα, αρυτίδωτοι, βελούδινοι – δεν ξέρουν ακόμα.
Είναι νέοι που γλεντοκοπάνε, που απολαμβάνουν τη ζωή. Τη ρουφάνε. Σεξ, εναλλαγές συντρόφων, καμία μονιμότητα, ταχύτητα, ίσως περιστασιακά κάποιες ελαφριές «ντρόγκες» για το χαβαλέ, για την απογείωση, το τσιγάρο είναι μπανάλ, ελευθερία, γέλιο, κραιπάλη. Όλα μαζί σε μια νύχτα κάποιες φορές.
Όπως εκείνη. Τη γνωρίζουν για πρώτη φορά. Στη σκηνή μόνη. Μοιάζει δυνατή. Τους κοιτάζει στα μάτια και ξεκινάει την ιστορία της. Δεν ξέρουν την ιστορία της. Θα τη μάθουν τώρα. Aποφασισμένη να αφήσει πίσω την ασυδοσία των νεανικών της χρόνων, κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη, αηδιασμένη από την κατάντια της γυρίζει σελίδα. Όνειρό της να γίνει παραγωγός ταινιών και ντοκιμαντέρ. Δεν ξέρει πώς, αλλά αναλαμβάνει το ρίσκο. Τη νιώθουμε. Ξέρουμε. Γνωρίζουμε σχεδόν όλοι πως νιώθεις να παίρνεις ρίσκο. Σε ένα ταξίδι της στην Ιταλία με την Easy Jet (θυμάσαι;) θα διασταυρωθεί με το πεπρωμένο της. Δεν ξέρει ακόμα. Κανείς δεν ξέρει. Αυτή η ομορφιά και η πίκρα της ζωής. Γιατί αν ήξερες, αν γνώριζες θα άλλαζες στροφή.
Μια σχέση υπέροχη θα ξεκινήσει, παθιασμένη. Η ευτυχία στα κόκκινα. Όλα στο σωστό δρόμο. Τι μπορεί να αλλάξει σκέφτεται; Τι μπορεί να αλλάξει, σκέφτονται όλοι; Και πιάνουν το χέρι του αγαπημένου τους δίπλα, αγγίζουν τα γόνατά τους, αρχίζουν και ανασαίνουν πιο βαριά. Υποψιάζονται ίσως; Διαισθάνονται;
Εκείνη πάνω στη σκηνή συνεχίζει την ιστορία της… αγοράζουν σπίτι, χτίζουν καριέρες, κάνουν παιδιά – μία συνηθισμένη οικογένεια. Γνωρίζουμε και τα παιδιά. Ο Ντάνυ και η Λεάν. Εκείνος είναι 3 και εκείνη στα 5 ή στα 6. Μόνη πάνω στη σκηνή τους συστήνει όλους. Τους μιλάει, παίζει μαζί τους, τους φωνάζει, τους μαθαίνει. Όπως κάθε μαμά. Ναι μπροστά τους έχουν μια μαμά. Διόλου διαφορετική. Μοιάζει με εμάς.
Και τότε όλοι μουδιάζουν. Δεν το περίμεναν. Κανείς δεν το περίμενε. Εκείνη κλαίει. Πονάει. Μια τραγική φιγούρα. Μόνη. Ακόμα στη σκηνή. Το στομάχι τους πονάει. Με τα λόγια που θα ακούσουν. Με τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν και τις λεπτομέρειες που θα χαράξουν τραγικές εικόνες στο μυαλό τους. Βλέπεις, τα αγόρια και τα κορίτσια παίζουν. Γελάνε. Αλλά μεγαλώνοντας, τα αγόρια και τα κορίτσια αλλάζουν. Εκείνα θέλουν λέει να είναι όμορφα και εκείνοι αρρενωποί και δυνατοί; Τι λες όχι; Το παιχνίδι σκληραίνει, γίνεται άδικο, χωρίς κανόνες. Και συνήθως τα κορίτσια είναι τα χαμένα.
Μπορεί το σκηνικό να είναι σταθερό, όμως οι εικόνες στο μυαλό τους εναλλάσσονται. Παίζουν την ταινία στο μυαλό τους. Ένα θρίλερ με πρωταγωνιστές τη βία, την κακοποίηση, την εξουσία. Κλαίνε και εκείνοι. Όλα σπάνε μέσα τους, καταρρέουν. Κώδικες και κανόνες. Συστήματα αξιών… Πώς είναι δυνατόν; Εμβρόντητοι κοιτάζουν ακόμα μπροστά, εκείνη πάνω στη σκηνή σοκαρισμένοι. Ξέρουν πως όλα είναι δυνατά. Όλα μπορεί να είναι αλήθεια… μόνο που ποτέ δεν θα το μάθουν από την αρχή.
«Δεν δημιουργήσαμε την κοινωνία για τους άνδρες, τη δημιουργήσαμε για να σταματήσουμε τους άνδρες», θα πει ήρεμη εκείνη καθώς έχει πλησιάσει πολύ κοντά.
Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, σκέφτονται όταν βγαίνουν… και πηγαίνουν προς το σπίτι τους. Χέρι χέρι. Ή και όχι…
Η παράσταση «Girls & Boys» που βασίζεται στο έργο του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Dennis Kelly μετά τη μεγάλη αποδοχή κοινού και κριτικών, έχει επιστρέψει και πάλι μερικές μόνο παραστάσεις στο Θέατρο 104, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00.
Σε μετάφραση – σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου, με πρωταγωνίστρια τη Δώρα Παρδάλη.
Μην το χάσετε.
