Λίγο πριν τα Χριστούγεννα καταφθάνει από το Παρίσι η διάσημη συγγραφέας Ουρανία Σελέστ για να φιλοξενηθεί στο σπίτι του αγαπημένου της ανηψιού. Αυτή και η τεράστια βαλίτσα της. Η ζωή της οικογένειας αναστατώνεται. Μέσα σε λίγες μέρες θα αλλάξουν τόσα πολλά. Και το μεγάλο ερώτημα παραμένει: τι κουβαλάει επιτέλους στη μυστηριώδη εκείνη βαλίτσα;
Αυτή λίγο ή πολύ είναι η ιστορία που έγραψε ο πολυβραβευμένος συγγραφέας Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης ειδικά για τις Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες στον Φάρο του ΚΠΙΣΝ -ένα αστείο (και μια σταλιά τρομαχτικό) έργο για παιδιά και όλη την οικογένεια, όπως λέει ο ίδιος. Στο σκηνοθετικό τιμόνι, η Σοφία Βγενοπούλου, αγαπημένη σκηνοθέτις παραστάσεων για παιδιά και εφήβους, ενώ στον ρόλο της Ουρανίας Σελέστ, η Έλενα Τοπαλίδου.
Μια παράσταση που έρχεται μέσα στην εορταστική περίοδο να μας αφυπνίσει για το νόημα της μαγείας στη ζωή μας. Και ποια άραγε είναι αυτή η χιλιοειπωμένη μαγεία; Μήπως πρόκειται για μικρά θαύματα που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε στη ζωή μας. Με αφορμή αυτή την πράσταση μιλήσαμε με την υπέροχη Έλενα Τοπαλίδου.
Ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης θα της προτείνει να συνεργαστούν και ενώ αρχικά είχε αγωνία να καταφέρει όλα όσα με τα οποία είχε καταπιαστεί, τελικά συμφώνησε: «Αγαπάω πολύ τον Βαγγέλη, διάβασα την ιστορία και συγκινήθηκα ενώ η γνωριμία μου με τη Σοφία Βγενοπούλου και τις κουβέντες μας μου μαλάκωσε το μυαλό. Ολοι τους, και η Σύλβια Λιούλιου με αντιμετώπισαν με μεγάλη τρυφερότητα που με ξεάγχωσαν».
Οι πρόβες θα ξεκινήσουν με θετικό πρόσημο και η Ελένη Τοπαλίδου θα νιώσει πως βρίσκεται μέσα σε ένα ήρεμο και χαλαρό περιβάλλον δίχως ταλαιπωρίες: «Έχω απολαύσει τη συνεργασία μου με τους ηθοποιούς και τη Σοφία Βγενοπούλου. Αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό. Όσο ξεχωριστό και να είναι ένα έργο, αν δεν ευοδώσει η συνεργασία τότε δεν έχεις κάνει τίποτα. Γελάσαμε πολύ με τα παιδιά και νιώθω ότι έχουμε φτιάξει ένα παραμύθι που θέλουμε να το μοιραστούμε με όλους».
Για πρώτη φορά συμμετέχετε σε παιδική παράσταση. Πώς νιώθετε αλήθεια για αυτό;
Με συγκινεί πολύ που μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω μια παιδική παράσταση. Τα παιδιά έχουν αυτή την αθωότητα να αντιδρούν άμεσα σε οτιδήποτε τους συγκινείς και τους επηρεάζει, η κρίση τους είναι πολύ σημαντική. Και επειδή η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά άνω των 7 ετών που έχουν μια πιο ώριμη σκέψη, έχω τεράστια χαρά.
Ποια είναι τελικά αυτή η Ουρανία Σελέστ;
H Ουρανία Σελέστ είναι μια γυναίκα νεράιδα που έρχεται να φέρει τη χαμένη μαγεία σε μια οικογένεια που μάλλον την έχει για λίγο χάσει, ώστε να αρχίσουν και πάλι να βλέπουν λίγο διαφορετικά τα πράγματα μεταξύ τους. Πρόκειται για τη θεία της οικογένειας που είναι συγγραφέας και έχει και εκείνη χάσει για λίγο την έμπνευσή της. Όμως ερχόμενη στην οικογένεια θα τη βρει και θα τη δώσει. Μια πολύ συγκινητική ιστορία, που παρουσιάζει πολλά, από τη ζωή βγαλμένα γεγονότα, ανθρώπινες σχέσεις. Είναι ένας ύμνος στην ομορφιά της ζωής, στο πώς μπορούμε εμείς να κάνουμε τη ζωή μας συναρπαστική. Γιατί αυτό είναι η πραγματική μαγεία.
Υπάρχει μια σκηνή που αγαπάτε και ανυπομονείτε;
Aνυπομονώ να έρθει η στιγμή που η Ουρανία θα βγάλει την ομπρέλα από τη βαλίτσα της. Χαίρομαι επίσης να αλλάζω συνεχώς ρούχα, το απολαμβάνω.
Όταν σας απολαύσαμε στα «Μαγνητικά πεδία» είχαμε να κάνουμε με πολύ ρεαλισμό. Εδώ όμως σε αυτή τη δουλειά σας καταπιάνεστε με ένα παραμύθι. Τι χρειαζόμαστε τελικά περισσότερο;
Και στα Μαγνητικά Πεδία, η γυναίκα που υποδύθηκα είχε ανάγκη ένα παραμύθι. Αυτό που της έλειπε ήταν ένα αφήγημα, ένα σενάριο. Και για μένα αυτή τη ζωή, προσωπικά έχω ανάγκη, κάθε μέρα, να μπορώ να κατασκευάζω ένα νέο σενάριο και να προχωρώ τη ζωή μου σαν να παίζω σε ταινία, που εγώ δημιουργώ. Να προχωρώ σαν να συμβαίνουν καθημερινά μικρά θαύματα. Και αυτό κάπως γίνεται. Το πώς αντιμετωπίζεις τους άλλους ανθρώπους, το πώς τους μιλάς, το ότι μπορείς να βγάζεις από τους άλλους τον καλύτερό τους εαυτό. Και όταν ο καλύτερος τους εαυτός βγει και εσύ έχεις συμβάλλει σε αυτό, τότε είναι κάτι συναρπαστικό. Αυτή η έκπληξη με συγκινεί πάρα πολύ. Μοιάζει με ένα παραμύθι μέσα στη μέρα σου. Αυτό άλλωστε είναι τελικά και το μήνυμα της παράστασης. Να βρίσκεις καθημερινά τη μαγεία.
Η ζωή σας είναι απαιτητική. Η ενασχόλησή σας με την κίνηση, το μπαλέτο έχει συμβάλει στο να είστε περισσότερο ανθεκτική;
Ναι απολύτως. Είναι η δύναμη και η έμπνευσή μου. Αυτό που έχασε η Ουρανία Σελέστ εγώ δεν το χάνω ποτέ, γιατί αυτή η σχέση μου με την κίνηση με κρατάει και σωματικά, και ψυχικά και πνευματικά. Δεν εγκαταλείπω ποτέ τον εαυτό μου και δεν τον αφήνω να κατρακυλήσει. Είμαι απολύτως πειθαρχημένη το πρωί. Είναι η άφεση αμαρτιών μου. Ειδικά όταν η μέρα που με περιμένει είναι δύσκολη και απαιτητική εγώ από το ξημέρωμα θα ξεκινήσω.
Είχα διαβάσει σε παλαιότερη συνέντευξή σας ότι «φοβόσασταν το τέλειο ως παιδί». Η αναμέτρηση με το τέλειο όμως δεν μας κάνει καλύτερους;
Σήμερα δεν πιστεύω καθόλου στο τέλειο. Μπορεί ο στόχος που βάζουμε για τον εαυτό μας να είναι ψηλά, αλλά αυτό το ψηλά δεν είναι το τέλειο, πολύ απλά γιατί είναι ανύπαρκτο. Αυτό που μπορεί να ξεκουράσει ένα μυαλό για να αναμετρηθεί με το ζητούμενο είναι πως ο καθένας από εμάς δεν είναι το καλύτερο, αλλά ούτε και το χειρότερο πλάσμα στον κόσμο. Είμαστε άνθρωποι, είμαστε ζωντανοί οργανισμοί, κυλάμε, εμπνεόμαστε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε, γοητευόμαστε και με αυτές τις πληροφορίες εξασκούμε τον εαυτό μας για να γίνουμε καλύτεροι. Καλύτεροι σε σχέση με το πώς αντιλαμβανόμαστε την προσωπική μας ελευθερία. Ελευθερία στο να μην είμαστε με το χέρι απλωμένο και να ζητάμε την επιβεβαίωση από τους άλλους. Το τέλειο δεν υπάρχει και μάλλον ακούγεται βαρετό.
Άρα είμαστε η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας.
Βεβαίως αλλά σε σχέση με αυτό που ήμασταν πριν από λίγα λεπτά. Ένα στραβοπάτημα είναι αποδεκτό πάντα. Φέτος πήρα μεγάλη δύναμη από τη μητέρα μου. Χάσαμε τον πατέρα μου πριν από λίγους μήνες και η μητέρα μου ανέλαβε τον εαυτό της με ένα μοναδικό τρόπο. Ήξερα ότι ήταν πάντα τολμηρός χαρακτήρας, πάντας μπρος αλλά μας πήρε από εμάς το βάρος και με τεράστια ειλικρίνεια είδε τη ζωή τελείως στα μάτια. Έγινε τελείως απαλή, μπορεί να την ονομάσω και χαρούμενη, ελεύθερη και αυτό είναι σοφό. Δεν περίμενα ότι θα γινόταν τόσο γρήγορα. Κάτι τέτοιο αντιλαμβάνομαι για τη βελτίωσή μας. Το να μπορούμε να εμπνέουμε τους άλλους επειδή εμείς δεν πέφτουμε στη μιζέρια, δεν αφήνουμε τα πράγματα να μας κατρακυλούν, γιατί πολύ απλά τα προβλήματα είναι άλλα.
Γνωρίζω ότι στην εφηβική σας ηλικία ταλαιπωρηθήκατε πολύ με τη νευρική ανορεξία. Σήμερα τι θα λέγατε στον έφηβο εαυτό σας;
Μακάρι να μπορούσα να τα είχα πει όλα αυτά. Τα λέω τώρα στους μαθητές μου. Τότε δυστυχώς δεν μπόρεσα να με βοηθήσω καθόλου, ήμουν εγκλωβισμένη σε αυτό το σκοτάδι της έλλειψης αυτοπεποίθησης. Η αγάπη στον εαυτό είναι κάτι πολύ σχετικό. Είναι πολύ απλά το να πιστέψει κάποιος ότι δεν είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, αλλά ούτε και το καλύτερο. Να πιστέψει ότι είναι ένας ωραίος άνθρωπος που βαδίζει στη γη.
Η εφηβεία είναι δύσκολη. Εσείς πώς το βλέπετε και ως μητέρα αλλά και ως δασκάλα;
Δεν έχω ποτέ ορθώσει τη φωνή μου να επιβάλλω κάτι. Δεν ήταν βέβαια δύσκολο και ως παιδί. Πιστεύω πολύ στους νέους ανθρώπους. Με νοιάζει πολύ η ψυχή τους, και ο καλύτερός τους εαυτός με συγκινεί πολύ και με κάνει κι εμένα να γίνομαι συνεχώς καλύτερη. Αν και είναι λίγο μπερδεμένη γενιά με όλα αυτά τα κινήματα περί ελευθερίας, και σε σχέση με τη σεξουαλικότητα, με το #ΜeΤoo, με τη μη ύπαρξη ορίων αλλά και με το θέμα της εικόνας τους. Θα ήταν ωραίο να μπορούν να διαβάσουν λίγο περισσότερο βιβλία. Και το εκπαιδευτικό σύστημα λίγο πάσχει. Ωστόσο είμαι πολύ αισιόδοξη. Προσπαθώ συνεχώς και στους μαθητές μου να κατασκευάζω ιστορίες ώστε να καταλάβουν ότι η ζωή είναι μια αφήγηση. Και είναι σημαντικό να κατασκευάζουν τη δική τους αφήγηση που θα την υπηρετούν με πολύτιμο τρόπο κι όχι εύκολα.
Θέλετε να μοιραστείτε κάποια Χριστούγεννα που θυμάστε;
Φέτος είναι τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τον μπαμπά μου. Έζησα λατρευτά Χριστούγεννα ως παιδί. Όλα ήταν συναρπαστικά. Θυμάμαι ότι οι περισσότεροι συγγενείς μας έδιναν λεφτά αλλά εγώ και η αδελφή μου η Ειρήνη θέλαμε να υπάρχουν όσο γίνεται περισσότερα δώρα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και δίναμε αυτά τα λεφτά στη μαμά και τον μπαμπά και τους ζητούσαμε να μας πάρουν ακόμα και τσίχλες αν γινόταν αρκεί να τις τυλίξουν σε κουτί. Έτσι περιμέναμε μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων για να ξετυλίξουμε για ώρες ατέλειωτες τα δώρα μας. Φέτος έχω μια μικρή θλίψη αλλά δεν έχω βάρος, είμαι ανάλαφρη.
