«Τα αστέρια δείχνουν διαφορετικά απόψε»
Όταν σε αποχαιρετά όλος ο πλανήτης κι οι γειτονιές που μεγάλωσες τραγουδώντας τα τραγούδια σου, όταν τα κοινωνικά δίκτυα γεμίζουν με την εικόνα και τα βίντεο κλιπ σου με εντυπωσιακή καθολικότητα, όταν η NASA σού στέλνει αποχαιρετιστήριο μήνυμα, κι όταν μια χώρα σε ευχαριστεί για τη συμβολή σου σε μια από τις πιο ιστορικές στιγμές της, όταν έχουν γραφτεί για χάρη σου λέξεις αμέτρητες και θα συνεχίζουν να γράφονται όσο υπάρχουν άνθρωποι να τις διαβάζουν, ξέρεις ότι δεν είσαι ένας κοινός θνητός, ότι είσαι κάτι παραπάνω από ροκ αστέρας, από οτιδήποτε μικρό και ανθρώπινο, ότι δεν έχεις φύγει κι ότι δεν θα φύγεις ποτέ, αφού το να φεύγεις είναι τόσο σχετικό, γιατί δεν είμαστε μόνο φυσική παρουσία, είμαστε όλα όσα σκεφτόμαστε και πράττουμε κι όσα αφήνουμε πίσω και μέσα στον καθένα, είμαστε όσα εμπνέουμε, κι όσο εμπνέουμε, είμαστε. Άλλωστε, όταν αποφασίζει κανείς να αποχαιρετήσει με έναν τόσο υπέροχα σκηνοθετημένο τρόπο και τόσο ταιριαστό, κάνει τέχνη τη φυγή και μετουσιώνει την απόλυτη στιγμή της μη ύπαρξης, σε ύπαρξη. Κι ακυρώνει, έστω για λίγο, τους νόμους τους σύμπαντος.
Chapeau, κύριε Μπόουι.
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
