«Προχθές την ώρα που ζωγράφιζα, άκουσα ένα δειλό χτύπημα σαν από χέρι ξωτικού ή παιδιού στην πόρτα μου. Άνοιξα και είδα την τρίχρονη Αθηνά, το κοριτσάκι με τα μαλλιά σαν τις αχτίδες του ήλιου, που μένει ακριβώς στην απέναντι πόρτα, να κάθεται στο σκαλοπατάκι μπροστά. Αμέσως μου ήρθε η ιδέα ορμώμενη από εκείνο το μαγικό χτύπημα στην πόρτα, μα και από μια φωτογραφία που είχα βρει στο διαδίκτυο, με δυο ηλικιωμένες γυναίκες να πίνουν τον καφέ τους καθισμένες στις καρεκλίτσες τους, μπροστά από τις ανοιχτές αντικριστές πόρτες των διαμερισμάτων τους.
Την επόμενη μέρα είχα ήδη την ιδέα, «Παραμύθια από πόρτα σε πόρτα» και την είπα στη μαμά της Αθηνάς, στην Φραντζέσκα, που είναι κι αυτή καλλιτέχνης.
Ήρθα στη θέση των παιδιών στα διαμερίσματα της Αθήνας κυρίως, που λόγω των μέτρων για την πανδημία, είναι κλεισμένα μέσα και σκέφτηκα ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ορίσουμε μια ώρα παραμυθιού τη μέρα για την Αθηνά, που είναι Ελληνο-Ολλανδέζα και το όνομά της οι γονείς της το επέλεξαν λόγω της θεάς Αθηνάς και της πόλης που είναι συνδεδεμένη μαζί της, της Αθήνας.
Έχω επιλέξει την Αθήνα ως τόπο για να ζω, να εμπνέομαι, να δημιουργώ και να προσφέρω τα δώρα που μου έχουν δοθεί. Σκέφτηκα λοιπόν, πόσο σημαντικό και ωραίο θα ήταν για ένα παιδί εν μέσω της πανδημίας να μπορεί να ακούσει ζωντανά ένα παραμύθι ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού του.
Έτσι άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου και τα παραμύθια, οι ζωγραφιές, τα χρώματα και οι ήρωες των ιστοριών ετοιμάστηκαν να συναντήσουν το παιδί που είχε ντυθεί με το πριγκηπικό του φόρεμα. Κάθισα σε μια καρέκλα μπροστά στην πόρτα μου. Η Αθηνά έφερε μια καρεκλίτσα μαγική μπροστά από τη δική της πόρτα και σε ένα άλλο καρεκλάκι ακόμα πιο μικρό, έβαλε τις κούκλες της. Και το μαγικό παραμυθοταξίδεμα είχε μόλις ξεκινήσει. Στην Αθήνα με την Αθηνά εν μέσω πανδημίας, κοντά στον ιερό λόφο της Ακρόπολης. Παραμύθια από πόρτα σε πόρτα και από καρδιά σε καρδιά…
Σε αυτόν τον σύνδεσμο θα βρείτε το βίντεο από την υλοποίηση της ιδέας, που εύχομαι να δώσει έμπνευση και να χρωματίσει γλυκά την καρδιά αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε. (Το παραμύθι που αφηγούμαι στην τρίχρονη Αθηνά είναι ένα μαγικό λαϊκό παραμύθι από τη Θράκη, με τίτλο, “Ο Πέτεινος”».
<dir=”ltr”>«Για να ξαναθυμηθούμε ότι το παραμύθι είναι ένας τρόπος να σκύψει κανείς στα βάθη της ψυχής του και να την αφουγκραστεί, να επικοινωνήσει με τη σιωπή, τους φόβους του, τα εγώ του. Είναι ένας τρόπος για να ονειρευτούμε, να ξαναθυμηθούμε, να επανενωθούμε με την ψυχή και να υφάνουμε την πραγματικότητά μας. Μα κι ένας δρόμος μαγικός την πλάνη του φόβου να υπερβούμε, μα και την άκρη της κλωστής να πιάσουμε, τη γέφυρα από την αρχή να φτιάξουμε. Άλλωστε, τα παραμύθια όλων των λαών κουβαλούν υφάδια τούτου του ονείρου από την αυγή του χρόνου, μιλούν με τρόπο συμβολικό και παραβολικό για το μεγάλο ταξίδι της ψυχής στην Πηγή να επιστρέψει, για το μυητικό ταξίδι αυτογνωσίας στο πέρασμα της ζωής και τη διαδικασία της συνειδητότητας». (Παραμύθια για της καρδιάς μας την αλήθεια, κείμενα και εικονογράφηση: Ζωή Νικητάκη, εκδόσεις Κονιδάρη)
