Μαρία Πολυζωίδου

Στη ζωγραφική της Μαρίας Πολυζωίδου οι μορφές διακρίνονται ασαφώς σαν να ανα-δύονται μέσα από την ομίχλη, σαν να τις έχει καταγράψει μια παλιά ταινία που έχει φθαρεί και ό,τι κάποτε ξεχώριζε από τον όγκο, το χρώμα, το περίγραμμά του να έχει πια απομείνει ένα φθαρμένο ίχνος της μνήμης και της ιστορίας. Ό,τι όμως μπορεί να ειπωθεί δεν είναι έτσι κι αλλιώς παρά ένα ίχνος, ένα φάντασμα που κινείται πίσω από μια κουρτίνα: την αναπαράσταση.

Από την άποψη αυτή η ζωγραφική της Πολυζωίδου αρθρώνεται σαν μια γλώσσα που αναμετριέται,  όπως λέει ο Πιερ Κλοσοφσκί με τη δεισιδαιμονία του ρεαλισμού: «Τελικά, η δεισιδαιμονία του “ρεαλισμού” ή του “νατου-ραλισμού” δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το “παραλήρημα της ερμηνείας” μιας ολόκληρης εποχής. Η επιταγή να αναπαραστήσουμε “αντικειμενικά” τη “φύση” -η ανάγκη να επι-μείνουμε στην επαφή του σώματος με τα αντικείμενα, στην αντίσταση που του προ-βάλλουν τα άλλα σώματα- όλα αυτά χαρακτηρίζουν μια εμμονική φαντασίωση του μο-ντερνισμού. Το ομοίωμα προσομοιώνει επιτυχώς τον ψυχαναγκασμό της φαντασίω-σης, υπερβάλλοντας τα στερεοτυπικά της σχήματα».