-34428.jpg)
Το Αντιθέατρο Μαρίας Ξενουδάκη παρουσιάζει από τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010 δύο μονόπρακτα του Γερμανού συγγραφέα και ακτιβιστή Ντίντριχ Γκάμπριελ που αφορούν τον θάνατο στα λευκά κελιά των Γερμανικών φυλακών Στάνχάιμ δύο αναρχικών γυναικών, της Μίλερ και της Ούλρικε Μάινχοφ, από την γνωστή ομάδα Μπάντερ Μάινχοφ, με τον γενικό τίτλο «Η Ούλρικε Μάινχοφ δεν πέθανε!».
Στην παράσταση επίσης «θεατροποιείται» ποίηση της Κατερίνας Γώγου, της Μαρίας Ξενουδάκη και του Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Στο έργο, η μουσική παίζει τον βασικό ρόλο. Ακούγονται μουσική και τραγούδια από μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές της hard rock μουσικής: Τζίμ Μόρισον, Τζίμυ Χέντριξ, Τζάνις Τσόπλιν, Μάικλ Τζάκσον, Black Sabbath, Tiger Lillies.
Αντιθέατρο-αναρχισμός-επανάσταση-ενάντια στο τίποτα
Πρωτοπορία-αίρεση-αλχημία-μυστικισμός
Πέθαναν αφού ο αγώνας δεν οδήγησε πουθενά
Μια επιθυμία, μια διάθεση να δει κανείς πώς είναι να παθαίνει για τις ιδέες του. Είναι το μεγάλο ερώτημα της τελευταίας στιγμής πριν από το τέλος.
«Τα δύο μονόπρακτα του Γκάμπριελ και η ποίηση της Κ. Γώγου και του Έντγκαρ Άλαν Πόε, δημιούργησαν σε μένα έμπνευση να δω πώς σκούζουν όλοι μαζί όταν τους δώσεις να καταλάβουν ότι Προμηθέας δεν υπάρχει, και αν υπάρχει, πάντως φως δεν φέρνει… Η σκηνοθέτις για την παράσταση.
Στο μπαρ απέναντι οι γελαστές αφίσες γίνανε οπιομανείς που κλείνουνε το μάτι. Είναι συνεννοημένοι, ένα βράδυ μέσα στα φώτα και τη μουσική θα με σκοτώσουνε. Το διαμελισμένο κορμί σε σεντόνι πένθους θα τυλίξουνε και από την πίσω πόρτα κρυφά θα πετάξουνε. Ποίηση Μαρίας Ξενουδάκη
Αρχίζω να τρέχω, να τρέχω, γίνομαι φως, φως, ραβδωτό, μεταλλικό, σιδερένιο φως, κεντράρω τη μήτρα της μάνας μου στις αλεξίσφαιρες βιτρίνες τους, τις σπάω». Ποίηση Κατερίνας Γώγου
«Της γης οι εχθροί, τι κρίμα, εχθροί του σύννεφου, αν ένα ανάγλυφο η ιδέα μας δε χάραξε ακόμα, στου Πόε τον τάφο αίγλη πλατειά να ρίχνει, και πάντα ο γρανίτης αυτός το σύνορό του ας δείχνει απ’ του συρφετού το άγγιγμα που μαύρο πάει στο μέλλον». Στέφανος Μαλαρμέ για τον Έντγκαρ Άλαν Πόε.
