Borderline

Ο Μαρκ Χατζηπατέρας, σε μια έκθεση λιτή όσον αφορά στον αριθμό, στο χρώμα και στη φόρμα των έργων, παρουσιάζει για πρώτη φορά στην γκαλερί Αντωνοπούλου επτά ασυνήθιστα μεγάλα γλυπτά και μία μονοτυπία με τον τίτλο “Borderline” από την Τρίτη 16 Φεβρουαρίου.

Η Andrea Gilbert (κριτικός τέχνης) γράφει για την έκθεση:

Ο καλλιτέχνης, σ’ αυτή την καινούρια ενότητα δουλειάς επανέρχεται σε παλαιοτέρα έργα και τεχνικές, συλλέγοντας στοιχεία και μέλη του σώματος, σαν επιστήμονας γενετιστής που δημιουργεί ένα νέο είδος. Η σύνθεση του Χατζηπατέρα, είτε με έργα δισδιάστατα, είτε τρισδιάστατα, ή περιβαλλοντικά, κατασκευάζεται μέσω ελεύθερων συνειρμών μεταξύ φόρμας και περιεχομένου.
Στη διάρκεια της εικοσιπενταετούς καριέρας του Χατζηπατέρα, είδαμε έναν πολιτισμό να αναδύεται και να εξελίσσεται, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπινους πολιτισμούς στον πλανήτη μας εδώ και χιλιάδες χρόνια. Με τον ίδιο τρόπο, ο κόσμος του εμπεριέχει κατοίκους, τοπία και αρχιτεκτονήματα, τα οποία είναι όλα προϊόντα εξέλιξης, μετάλλαξης, φυσικής επιλογής και διαπολιτισμικών επιρροών. Η έλξη που ασκούν πάντοτε επάνω του η φύση και ο πολιτισμός, περικλείει όχι μόνο τη συγχώνευση όσων υπάρχουν ή υπήρξαν στο παρελθόν, αλλά επεκτείνεται σε φανταστικούς κόσμους και σε τόπους που δεν έχουν ανακαλυφθεί ή δημιουργηθεί ακόμα. Τα επτά ψηλά μαύρα μονόχρωμα γλυπτά καταλαμβάνουν τη λευκή αίθουσα, δεσπόζουν πάνω στους θεατές και επεκτείνονται στον χώρο, ισορροπώντας οριακά πάνω στα μέλη και τις βάσεις τους. Είναι οι απόγονοι του ζευγαρώματος των “City Dwellers” του Χατζηπατέρα – οι οποίοι με τη σειρά τους είναι μια υβριδική βιο-μηχανική φυλή – με τις γεωμετρικές κατασκευές του (“Sections,” “Bittersweets”). Τα έργα, ενωμένα και μπολιασμένα από πληθώρα προσωπικών, ιδιόρρυθμων μορφών του καλλιτέχνη, ξεδιπλώνονται στο χώρο σαν αυθόρμητες μεταλλάξεις που αντιστέκονται σε κάθε προσδιορισμό ταυτότητας – και σε μερικές περιπτώσεις, αψηφούν ακόμα και τη βαρύτητα. Κάποια είναι πιο οργανικά, άλλα πιο κονστρουκτιβιστικά. Όλα ωστόσο είναι εξίσου οικεία και απόκοσμα. Εν μέρει και στο σύνολό τους, επικαλούνται μέλη σωμάτων, άθλους, μηχανικά εξαρτήματα, οικιακά αντικείμενα, οικοδομικά υλικά, φιγούρες καρτούν, παιδικά παιχνίδια, μυθικούς ήρωες και φουτουριστικά θαλάσσια και διαστημικά ταξίδια. Παρότι τα γλυπτά είναι επιβλητικά από άποψη χρώματος, κλίμακας και κίνησης στο χώρο, μοιάζουν ευάλωτα καθώς διατηρούν την εύθραυστη ισορροπία τους, επιβεβαιώνοντας και αμφισβητώντας συγχρόνως τη δύναμή τους. Τελικά, όμως, όπως σε όλα τα έργα του Χατζηπατέρα, παρά την αδιαπέραστη επιφάνεια και το ύψος των συγκεκριμένων γλυπτών, η αίσθηση του μαγικού, του χιούμορ και μίας γενικής εκκεντρικότητας επιμένει πάντα να γοητεύει και να σκανδαλίζει το θεατή.