Με τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο του έργου του βράβευσε το 25ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον σκηνοθέτη Σταύρο Ψυλλάκη, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 9 Μαρτίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας. Τον λόγο πήρε αρχικά ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης:
«Εικόνες βασανισμένων ανθρώπων αποτυπώνουν τι σημαίνει σχέση εμπιστοσύνης. Συνθέτουν ένα μοναδικό πορτρέτο της σύγχρονης Ελλάδας. Ο στίχος του Αργύρη Χιόνη “ό,τι περιγράφω με περιγράφει” εκφράζει στην εντέλεια το έργο του Σταύρου Ψυλλάκη. Εγώ, όμως, θα πρόσθετα και έναν άλλο στίχο από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη διότι στις ιστορίες του, ακόμα και όταν τα δάκρυα ξεχειλίζουν και η απόγνωση σκεπάζει τα πάντα, αυτός αναζητά το λευκό έως την ύστατη ένταση του μαύρου, την ελπίδα έως τα δάκρυα, τη χαρά έως την άκρα απόγνωση.
Οι άνθρωποί του κατοικούν στις παρυφές της ευημερίας μας, στο ασφαλές πουθενά. Στο νεκροταφείο όπου ξεχάστηκε η ουτοπία και η ανάμνηση. Ήταν μοναχικοί ακόμη και όταν συνδιαλέγονται με άλλους ανθρώπους και βιώνουν μια καθολική κρίση. Ο ίδιος, ωστόσο, γνωρίζει καλά ότι αυτή η κρίση ονομάζεται απλώς ζωή και γι’ αυτό την ανασκαλεύει ανασύροντάς την στις πιο ανεπαίσθητες ανθρώπινες κινήσεις. Στις πιο όμορφες αποχρώσεις του λευκού. Υποδεχτείτε τον Σταύρο Ψυλλάκη», δήλωσε αρχικά.
Για τον δημιουργό μίλησε αμέσως μετά ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Μάρκος Χολέβας. «Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σταύρο Ψυλλάκη για τις ταινίες που έχει προσφέρει στην ελληνική κινηματογραφία. Ως Κέντρο Κινηματογράφου αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι ταινίες να αυξάνουν όχι μόνο αριθμητικά, αλλά και ποιοτικά, στο παλμαρέ του ελληνικού σινεμά».
Στη συνέχεια, ο Ορέστης Ανδρεαδάκης απένειμε στον δημιουργό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς του στον ελληνικό κινηματογράφο. Παραλαμβάνοντας το βραβείο του, ο Σταύρος Ψυλλάκης δήλωσε: «Με τόσους φίλους και τέτοια συγκίνηση, άντε να τα βγάλεις πέρα. Ευτυχώς το προνόησα και έγραψα μερικά λόγια. Πρώτα απ’ όλα, είναι μία χαρούμενη μέρα υπό την σκιά ενός μεγάλου πένθους, το οποίο πολλαπλασιάστηκε από την απώλεια του Λάκη Παπαστάθη, ενός φίλου και μεγάλου σκηνοθέτη, ενός ανθρώπου που έχει προσφέρει πολλά.
Το Παρασκήνιο ήταν πολύ μεγάλο σχολείο για όλους εμάς τους δημιουργούς ντοκιμαντέρ. Θα ξεκινήσω με μια φράση που διάβασα στις αρχές του ’70, σε ένα εμβληματικό τότε βιβλίο, το Η τύχη και η αναγκαιότητα του Ζακ Μονό, βιολόγου και νομπελίστα. “Η μετριοφροσύνη ταιριάζει στον άνθρωπο, αλλά όχι στις ιδέες που εμφωλεύουν μέσα του, αναδεικνύοντας το έργο του, τις οποίες οφείλει να υπερασπιστεί”.
Θεωρώ πως η πρωτοβουλία του Φεστιβάλ να παρουσιάσει αυτό το αφιέρωμα και να με βραβεύσει αφορά συνολικά το έργο μας και όσους συνετέλεσαν στη δημιουργία του. Θέλω να ευχαριστήσω το Φεστιβάλ για την τιμή που μας κάνει και να προσθέσω ότι πρωτοβουλίες σαν κι αυτή, παρότι έχουν ονοματεπώνυμο κάθε φορά, προέρχονται από τους ανθρώπους του Φεστιβάλ συνολικά. Τέτοια είναι η σχέση μας και τέτοια είναι η αγάπη που έχω εισπράξει. Υπάρχει μεταξύ μας μια διαχρονική σχέση σεβασμού, εκτίμησης, φιλίας και αγάπης. Νομίζω πως είναι μια απόφαση που θα είχε αρέσει και στον Δημήτρη Εϊπίδη».
