“1984”

Το 1984 πια είναι παρελθόν. Όταν όμως γράφτηκε από τον Τζορτζ Όργουελ στη δύση της δεκαετίας του ’40, το μέλλον ήταν αβέβαιο. Ο Όργουελ, πολιτικός αναλυτής ο ίδιος,  εμπνευσμένος από τις απολυταρχικές μεθόδους του Χίτλερ και του Στάλιν, οραματίστηκε ένα ζοφερό μέλλον που στην εποχή του τρόμαξε, άλλα πια αποτελεί την καθημερινότητα όλων μας. Γιατί πραγματικά, πάνω απ’ όλα, το 1984 περιγράφει την ήττα. Την ήττα του παλιού ανθρώπου, του ανθρώπου που γνωρίζουμε, από το νέο άνθρωπο. Ένα νέο είδος ανθρώπου, χωρίς συναισθήματα, χωρίς ορμή,  χωρίς ανάγκη για αλλαγή. Του ανθρώπου που αυτή τη στιγμή εκκολάπτεται στην κοινωνία μας.

Ο Ουίνστον Σμίθ ειναι ο ήρωας του βιβλίου. Ένα  “ανθρωπάκι” που ταπεινά θα σηκώσει το ανάστημα του για λίγο σαν  χελώνα που βγαίνει από το καβούκι της για να ξαναμπεί αμέσως τρομαγμένη μέσα. Το 1984 περιγράφει ακριβώς αυτό το βλέμμα πάνω από το έδαφος. Τη μοναχική προσπάθεια του Ουίνστον Σμίθ να αντιδράσει. Να σπάσει τα ανύπαρκτα δεσμά του. Η προσέγγιση του κινηματογραφιστή και μουσικού Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι ακριβώς αντίθετη με αυτά που πρεσβεύει το ολοκληρωτικό καθεστώς που περιγράφεται στο βιβλίο. Σαν συνεχιστής της προσπάθειας του Ουίνστον Σμίθ, ο Βούλγαρης εξιδανικεύει το παρελθόν που δεν έζησε, αντιμετωπίζει με βία το παρόν και ψάχνει σιωπηλά να βρει συνένοχους για μετά  από την παράσταση.