Το 1942, ο Ιταλός συγγραφέας, δημοσιογράφος και χιουμορίστας Τζοβάνι Γκουαρέσκι γράφει το έργο «Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη». Στην ιστορία του με φρενήρη ταχύτητα και εξωφρενικές δράσεις παρωδεί τα ερωτικά μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, φτιάχνοντας μια ιστορία γεμάτη παρεξηγήσεις, απίθανες σκηνές δράσεις και έναν έρωτα κάθε άλλο παρά συνηθισμένο. Αν κάποιος έγραφε μια τέτοια ιστορία σήμερα, θα ήταν ένα Βίπερ Νόρα, αν και αυτά έχουν πλέον ιστορική αξία.
Τι ωραιότερος καμβάς για δυο νέους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν όχι μόνο αφηγήσεις, γρήγορες εναλλαγές ρόλων και αυτοσχεδιασμούς, αλλά και να δώσουν τη δική τους εκδοχή σε μια ιστορία άλλων ηθών, στη οποία βέβαια ο μεγάλος έρωτας καταφέρνει και σπάει όχι μόνο τα δεσμά των εμποδίων αλλά και τις πουριτανικές συνήθειες της εποχής. Στην εντελώς χειροποίητη αυτή παράσταση, η Αμαλία Καβάλη και ο Γιάννης Σοφολόγης, ανέλαβαν οι ίδιοι τη διασκευή και την πρώτη θεατρική μεταφορά του έργου αυτού, επιλέγοντας να ξεκινήσουν την παράσταση τη μέρα που οι ήρωες πρέπει να αποφασίσουν αν θα αλληλοσκοτωθούν ή αν θα παντρευτούν. Δύο ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής, ξετυλίγουν το νήμα της ιστορίας αγάπης της Κλοτίλδης Τρολ, της πιο πλούσιας και περιζήτητης νύφης της πόλης της με τον κόμη Φιλιμάριο Ντυμπλέ, τον μόνο άντρα που αντιστέκεται στη γοητεία της επίμονης καλλονής. Οι δυο επίμονοι ήρωες της παράστασης μιλούν για το δικό τους περιπετειώδες ταξίδι μέσα στο πεπρωμένο της Κλοτίλδης.
«Μας άρεσε πολύ το κείμενο. Ο Γκουαρέσκι γράφει μια αλλοπρόσαλλη ερωτική περιπέτεια, περιγράφοντας ανάλαφρα τα παθήματα δύο τρομερά ερωτευμένων αλλά και τρομερά εγωιστών νέων», λένε οι δυο δημιουργοί της παράστασης. «Η παρερμηνεία της ερωτικής απόρριψης τους οδηγεί ολοένα στη σύγκρουση αντί στην ένωση και τους βάζει σε μπελάδες πολύ μεγαλύτερους από ό,τι είχαν φανταστεί. Η στιγμή της οριστικής ρήξης μόνο θα δείξει αν μπορούν να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους για να είναι μαζί. Εμάς από τη μία μας αφορά το θέμα που ο συγγραφέας πραγματεύεται (δηλαδή τη δυστοκία του έρωτα) και από την άλλη μας αγκίστρωσε η ελαφρότητα με την οποία την περιγράφει. Ενώ το έργο γράφεται το 1942, το χιούμορ του είναι εκπληκτικά σύγχρονο, ακόμα και στο γυναικείο χαρακτήρα δίνει το επίθετο Τρολ! Αυτό λοιπόν το χιούμορ είναι απολύτως συμβατό με το δικό μας».
Σε ποιο από τα βήματα που κάνατε θα δίνατε το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας;
Στην επεξεργασία του κειμένου. Διαβάζοντας το βιβλίο πολλά πράγματα τα βρίσκαμε ενδιαφέροντα αλλά στη θεατρική διασκευή έπρεπε να θυσιαστούν για το καλό της παράστασης. Κληθήκαμε να πάρουμε από κοινού γενναίες αποφάσεις όπως το να εμμείνουμε στην ερωτική ιστορία και να εξαλείψουμε μια παράλληλη ιστορία αγορίστικης φιλίας που υπάρχει στο μυθιστόρημα. Έτσι αποσιωπήσαμε αρκετούς χαρακτήρες που συνοδεύουν τους δύο νέους. Επίσης αλλάξαμε τη γραμμή της αφήγησης προσπαθώντας να δημιουργήσουμε μια γραμμική εξέλιξη. Είχαμε όμως ευτυχώς αρκετό χρόνο στη διάθεση μας για τη διασκευή. Η σκηνική μεταφορά μάς βρήκε να ασχολούμαστε παράλληλα με αρκετά οργανωτικά θέματα. Έτσι βρισκόμασταν σε έναν ξένο τόπο χωρίς την απαραίτητη περιρρέουσα ηρεμία. Όμως λόγω της εμπιστοσύνης που είχαμε ο ένας στον άλλον και της αγάπη μας προς το έργο καταφέραμε να λειτουργήσουμε παραγωγικά στο χάος.
Δεν φοβηθήκατε ότι «κάπως παραπάει» να τα κάνετε όλα μόνοι σας ή δεν είχατε και άλλη επιλογή;
Σαφώς και το φοβηθήκαμε αλλά αφενός δεν υπήρχε άλλη επιλογή, αφετέρου στο πρώτο σχεδίασμα που έγινε για το Bob Festival κάποια πράγματα φάνηκαν να λειτουργούν ομαλά, οπότε αποφασίσαμε να βάλουμε την πρόκληση στους εαυτούς μας να τα κάνουμε όλα. Βεβαίως, για να είμαστε ειλικρινείς δεν είχαμε καταλάβει τι ακριβώς πηγαίναμε να κάνουμε. Περισσότερο θέλαμε να φτιάξουμε μια παράσταση που να μας αρέσει. Ηθοποιοί όμως παραμένουμε στην ουσία, οπότε η Κλοτίλδη είναι μια πρόταση διασκευής και σκηνικής σύνθεσης από ηθοποιούς.
Φτάνετε στο Scratch Night του Bob Theater Festival 2016, με την παράστασή σας. Τι είναι αυτό που θέλατε να μοιραστείτε με το κοινό;
Στο Scratch η βασική μας ανάγκη ήταν να παρουσιάσουμε κάτι που μας εκφράζει. Κάτι που να θέλουμε να κάνουμε επί σκηνής. Mας είχε τόσο πολύ διασκεδάσει αυτό το έργο που θέλαμε να μοιραστούμε τη χαρά μας με το κοινό και να ψυχαγωγήσουμε με τη σειρά μας όποιον ερχόταν να μας δει.
Επόμενο βήμα, στη σκηνή του Bios. Τι έχετε να μου πείτε από τη ζύμωση αυτή με τον κόσμο;
Από όσους μας έχουν μιλήσει καταλαβαίνουμε με χαρά πως ο κόσμος εκτιμά την ελαφρότητα της παράστασης. Στήσαμε ένα σκηνικό παιχνίδι ακολουθώντας τη διάθεση του συγγραφέα και τη δική μας. Είναι σαν να λένε οι δύο νέοι όλη τους την ιστορία υποδυόμενοι και τα υπόλοιπα πρόσωπα που έλαβαν μέρος σε αυτή, παρωδώντας ακόμη και τον εαυτό τους. Σε αυτή την ατμόσφαιρα εντάξαμε τον Άγγλο μουσικό που μας συνοδεύει, παίζει έναν χαρακτηριστικό ρόλο και αυτοσαρκάζεται κι αυτός μαζί μας.
Είστε δυο πολύ νεαροί ηθοποιοί. Τι σκέφτεστε μετά από αυτή την παράσταση σαν επόμενο βήμα;
Προς το παρόν δεν σκεφτόμαστε το επόμενο βήμα. Η Κλοτίλδη ολοκληρώνει τον πρώτο κύκλο της, αλλά είναι μια παράσταση που δεν έχει τελειώσει το ταξίδι της. Αισθανόμαστε πως έχει πολύ δρόμο ακόμα. Οπότε θέλουμε καταρχάς να δούμε πως θα συνεχίσει αυτό κι έπειτα να βρούμε το επόμενο βήμα. Παράλληλα, δεν πιστεύουμε πως η δημιουργική μας σχέση θα πάψει να εξελίσσεται μετά την Κλοτίλδη, αλλά δε νιώθουμε την ανάγκη να κλειστούμε στο δικό μας σύμπαν. Η συνεργασία με μια πληθώρα ανθρώπων είναι από τα προνόμια της δουλειάς μας και μπορείς να τη χαίρεσαι, έχοντας πάντα τη δυνατότητα να επιστρέφεις πλουσιότερος στα γνωστά σου λημέρια.
Πάμε σε μια πραγματικότητα δύσκολη. Πέστε μου τις προοπτικές σας σαν νέοι ηθοποιοί, μέχρι που μπορείτε να φτάσετε;
Η κατάσταση στη χώρα μας είναι δύσκολη, όταν υπάρχουν ελλείψεις στα νοσοκομεία πολλοί θα πουν ότι το θέατρο είναι μια πολυτέλεια. Έτσι όταν τα υπόλοιπα επαγγέλματα κρυολογούν το δικό μας πέφτει σε κώμα. Όλοι πλήττονται, όμως οι γηραιότεροι και οι νεότεροι δυσκολεύονται περισσότερο. Οι νέοι ηθοποιοί ελλείψει συνεχούς απασχόλησης αντιμετωπίζουμε πρόβλημα επιβίωσης αλλά και αργούμε αναγκαστικά να «κατακτήσουμε» τη θεατρική τεχνική αφού εξασκούμαστε σε αυτή με διαλείμματα. Μόνο όμως κρατώντας την αισιοδοξία μας και παλεύοντας γι’ αυτό που μας αρέσει μπορούμε να προχωρήσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Θα μου πείτε αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο όταν είστε επί σκηνής; Τον καθένα χωριστά
Γιάννης: Το σημείο μηδέν και το ρίσκο. Παρόλη την πρόβα που γίνεται πριν από την παράσταση, το ότι κάθε παράσταση είναι ζωντανός οργανισμός και κάθε δευτερόλεπτο εξαρτάται από το προηγούμενο είναι το πιο γοητευτικό κομμάτι αυτή της διαδικασίας που λέγεται θέατρο.
Αμαλία: Ο Στραβίνσκι λέει πως «το βαθύτερο νόημα της μουσικής και ο ουσιαστικός της στόχος είναι η διευκόλυνση της επικοινωνίας και η ένωση του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του και με το υπέρτατο όν». Θα λέγαμε πως στην ιδανική μορφή του το θέατρο υπηρετεί έναν ανάλογο στόχο και η υποκριτική ανάγεται σε ένα σωματικό στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη φύση. Αυτό εμπεριέχει ό,τι αναφέρατε.
Θα μου περιγράψετε το τοπίο μέσα στο οποίο δημιουργούν τα άτομα της δικής σας ηλικίας και γενιάς;
Το τοπίο μέσα στο οποίο δημιουργούν οι άνθρωποι της γενιάς μας δεν θα λέγαμε πως είναι και το πιο ανοιχτό, αλλά μάλλον ποτέ δεν ήταν ιδανικές οι συνθήκες, ειδικά σε αυτό το επάγγελμα. Προτιμάμε να βλέπουμε πως μπορούμε να εκφραστούμε μέσα στο υπάρχον πλαίσιο παρά να παραπονιόμαστε για τη δύσκολη κατάσταση, πράγμα που δε βοηθάει. Όσο για τα επόμενα σχέδια μας, θα επεξεργαστούμε εκ νέου την Κλοτίλδη λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα υπέροχα σχόλια που είχαμε στο πρώτο μας ανέβασμα.
—
Ιnfo παράστασης: Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη | 1 – 23 Δεκεμβρίου 2017 | Bios Tesla main
