Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά υποδέχεται ξανά το κοινό

«Γιορτάζουμε το κτίριο και την πορεία του, γιατί ό,τι νέο κάνουμε, έχει πίσω του ένα παρελθόν» λέει στο ελculture ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς, που πρόσφατα ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Και το παρελθόν του Δημοτικού Θεάτρου είναι περιπετειώδες. Ένα εξαιρετικής ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας κτίριο, από τα λίγα δυστυχώς που έχουν απομείνει στον Πειραιά, εγκαινιάστηκε το 1895 και γνώρισε δόξες εποχής, ωστόσο δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να αποκτήσει ζωή. Τη ζωή που κερδίζει ένα θέατρο όταν πλαισιωθεί από ένα ενδιαφέρον καλλιτεχνικό πρόγραμμα και «κατοικηθεί» από κόσμο που το αγαπάει. Ο Πειραιάς δεν διαθέτει μεγάλους ελεύθερους χώρους, όπως είναι η πλατεία μπροστά από το επιβλητικό κτίριο του θεάτρου. Επίσης δεν διαθέτει παρά ελάχιστους χώρους πολιτισμού, ειδικά δε δημοτικούς. Έτσι, το κλείσιμο του Δημοτικού Θεάτρου μετά το σεισμό του 1999 δημιούργησε ένα μεγάλο κενό στη ζωή της πόλης. Οι δε εργασίες αναστήλωσης που ξεκίνησαν το 2008 με διαρκώς διευρυνόμενο ορίζοντα παράδοσης, επέτειναν την αναμονή του κόσμου και την δυσπιστία για τη μελλοντική του λειτουργία. Πριν λίγο καιρό όμως η πρόσοψη του κτιρίου άνοιξε. 14 χρόνια μετά, στις 15 Οκτωβρίου 2013 το Δημοτικό Θέατρο ανοίγει ξανά και υποδέχεται τον κόσμο με μια έκθεση για την ιστορική και καλλιτεχνική πορεία του με εικόνες, βίντεο και μουσική.

Στα τέλη Αυγούστου οριστικοποιήθηκε η επιλογή του κ. Τζαμαργιά, ενός ανθρώπου που έχει αποδείξει την αξία του μέσα από τη σοβαρή και πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά του σε διάφορα επίπεδα: Είτε μέσα από τις πρόσφατες συνεργασίες του με το Εθνικό Θέατρο, είτε από τις δουλειές του για παιδιά, νέους και ενήλικες στο θέατρο, στα σχολεία, στην κοινότητα, στις φυλακές ανηλίκων, στο πανεπιστήμιο.

Πειραιώτης ο ίδιος, δηλώνει στο ελculture ότι θα κάνει μικρά βήματα για μεγάλα ιδανικά. «Έχω πίστη, όραμα και αντοχή. Θέλω να ζωντανέψει το θέατρο, που κουβαλά την παθογένεια του παρελθόντος του. Να πάψει το σύνδρομο ότι ο Πειραιώτης δεν πηγαίνει στο θέατρο. Να συνδυαστεί η ποιότητα με την επισκεψιμότητα, να καταρτιστεί δηλαδή ένα πρόγραμμα που θα προσφέρει καλλιτεχνική διαπαιδαγώγηση και θα αφορά το κοινό. Το θέατρο απευθυνόταν παραδοσιακά στην αστική τάξη, τώρα όμως χρειάζεται να απευθυνθεί και σε άλλο κόσμο».

Το θέατρο διαθέτει πιτ ορχήστρας, συνεπώς σίγουρα θα φιλοξενεί και μουσικές παραστάσεις, ακόμα και ρεμπέτικη μουσική, υπηρετώντας όλες τις τέχνες. Στόχος επίσης είναι να αξιοποιηθούν και άλλοι χώροι που διαθέτει το κτίριο, όπως το φουαγιέ και οι χώροι πρόβας, που μπορεί να φιλοξενήσουν μικρές και πειραματικές ομάδες. Όχι όμως με τη λογική, όπως μας λέει ο κ. Τζαμαργιάς, του “πάρκινγκ” για κάθε σχήμα, αλλά με ένα σαφές καλλιτεχνικό στίγμα και ταυτότητα.

Το πρόγραμμα θα ανακοινωθεί στις 8 Οκτωβρίου. Η θεματική και οι δραματουργικοί άξονες του φετινού προγράμματος συνδέονται με το κτίριο και το λιμάνι. Σε αυτή τη λογική και το συμβολισμό έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα και η Ιλιάδα του Στάθη Λιβαθινού, αλλά και συνεργασίες με ΔΗΠΕΘΕ. Η ανάληψη της διεύθυνσης μόλις πριν λίγο καιρό, για ένα έτος και με τις επικείμενες δημοτικές εκλογές, σίγουρα προκαλεί δυσχέρειες στον σωστό και μακρόπνοο σχεδιασμό του προγράμματος. Για το λόγο αυτό οι παραγωγές, τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα, θα είναι εξωτερικές. «Είναι μια αναγνωριστική περίοδος, ώστε να καταλάβουμε τις ανάγκες του κτιρίου και σε ποιο κοινό απευθυνόμαστε. Ο χώρος έχει μια μεγαλοπρέπεια που όμως δεν θα αναδειχθεί με μεγαλοϊδεατισμούς και αρχοντοχωριατισμούς. Χρειάζονται πάντως οπωσδήποτε και οι εσωτερικές παραγωγές για μικρούς και μεγάλους, που θα δώσουν το στίγμα του θεάτρου». Αυτό βέβαια προϋποθέτει δυνατότητα κάλυψης των εξόδων. Προς το παρόν η λειτουργία και η στελέχωση του θεάτρου έχουν ανατεθεί σε εταιρείες, σε αναμονή της υπογραφής προγραμματικής σύμβασης από τον Ιανουάριο. Η πολιτική βούληση για τη στήριξη του θεάτρου φαίνεται να υπάρχει, αλλά θα χρειαστούν μηχανισμοί για να υπάρχει μια συνεχής ροή στον σχεδιασμό και ασφαλώς πόροι, καθώς και μια δυναμική καμπάνια δημοσιότητας για την υλοποίηση και την προβολή ενός καλού καλλιτεχνικού προγράμματος. 14 χρόνια απουσίας έχουν δημιουργήσει αναμονή και προσδοκίες. Η νέα γενιά δεν έχει γνωρίσει καν το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Αναμένουμε λοιπόν την ανακοίνωση του προγράμματος, ελπίζοντας ότι αυτή η αναμονή άξιζε τον κόπο.