Η Εθνική Λυρική Σκηνή ολοκληρώνει την καλλιτεχνική περίοδο 2021/22 με την «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι, σε μουσική διεύθυνση Φιλίπ Ωγκέν και σκηνοθεσία Ούγκο ντε Άνα, στις 28, 29, 30 και 31 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2022.
Μια από τις δημοφιλέστερες όπερες όλων των εποχών, η «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι, επιστρέφει για τέσσερις παραστάσεις στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, σε μια εντυπωσιακή παραγωγή σε σκηνοθεσία, σκηνικά και κοστούμια του διακεκριμένου Αργεντίνου σκηνοθέτη της όπερας Ούγκο ντε Άνα.
Πρωταγωνιστούν Έλληνες και ξένοι μονωδοί με διεθνή αναγνώριση, όπως, μεταξύ άλλων, οι Κριστίνε Οπολάις, Λιάνα Χαρουτουνιάν, Ραμόν Βάργκας, Τζόρτζιο Μπερρούτζι, Δημήτρης Πλατανιάς, Τάσης Χριστογιαννόπουλος κ.ά. Διευθύνει ο Γάλλος αρχιμουσικός Φιλίπ Ωγκέν.
Η Φλόρια Τόσκα, μια ντίβα της όπερας, είναι μια γυναίκα παράφορα ερωτευμένη, που ζηλεύει παθολογικά τον σύντροφό της. Ο βαρόνος Σκάρπια, ένας σκοτεινός άνδρας με απόλυτη εξουσία, ηδονίζεται από τον πόνο των θυμάτων του. Ανάμεσα στους δύο βρίσκεται ο εραστής και αγνός πατριώτης Μάριο Καβαραντόσσι, ο οποίος οδηγείται στον θάνατο, όχι για τις ιδέες του, αλλά επειδή κατέχει την Τόσκα, την οποία ποθεί ο Σκάρπια. Η μηχανή είναι καλά στημένη: απ’ τις παγίδες του Σκάρπια δεν θα ξεφύγει κανείς.
Σε αυτό το οπερατικό θρίλερ, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 1900 στη Ρώμη, τα παράφορα πάθη υπογραμμίζονται από την υποβλητική μουσική του Πουτσίνι. Στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1942 από την ΕΛΣ, με τη Μαρία Κάλλας στον ομώνυμο ρόλο.
Η αφηγηματική πλοκή της Τόσκας συμπεριλαμβάνει μια σειρά από ανθρώπινα ζητήματα: τον έρωτα, τη ζήλια, τη διεστραμμένη λαγνεία, την πίστη στη φιλία. Και παρά το γεγονός ότι ο θάνατος σφραγίζει το έργο, εντούτοις η ουσία της πλοκής του έργου είναι ο αβίωτος διχασμός της ηρωίδας η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα εφιαλτικό δίλημμα.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους η Τόσκα παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις δημοφιλέστερες όπερες είναι τα χαρακτηριστικά της κεντρικής ηρωίδας. Η Τόσκα αποτελεί το πρότυπο της οπερατικής ντίβας, τόσο με το τραγούδι όσο και με τη συμπεριφορά της. Όλοι οι χειρισμοί και τα συναισθήματά της στοιχειοθετούν το κατεξοχήν οπερατικό στερεότυπο της ματαιόδοξης λυρικής τραγουδίστριας, παραδομένης στα δυνατά της ένστικτα.
Cover photo ©Α. Σιμόπουλος
