Η performance της Ράνιας Καπετανάκη με τίτλο «Πού έδυ μου το κάλλος», εμπνευσμένη από το έργο της Λιλής Ζωγράφου παρουσιάζεται στις 8, 15 και 22 Μαΐου στον Λυκαβηττό.
Το έργο
Το άγνωστο και εξαντλημένο έργο της Λιλής Ζωγράφου «Πού έδυ μου το κάλλος» (εκδ. Γαβριηλίδη) κινείται στα όρια μεταξύ διηγήματος, ποίησης και μονολόγου. Αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που συναντά τον έρωτα σε έναν Γερμανό κατά τη διάρκεια της Κατοχής και που υποχρεώνεται να ζήσει με την ανάμνησή του όταν τα γερμανικά στρατεύματα αποχωρούν.
Οι ήρωες του έργου υπερβαίνουν συμβολικά, αλλά και έμπρακτα, τον διαχωρισμό των εθνών και μάλιστα σε συνθήκη πολέμου. Το κάλλος, που μόνο ως συνάρτηση μπορεί να γίνει αντιληπτό, καταδικάζεται σε θάνατο όταν δεν συνυπάρχει. Οι κοινωνικές συμβάσεις και τα πατριαρχικά στερεότυπα, εσωτερικευμένα πια, παραμένουν ικανά να νικήσουν το όνειρο.
Η περφόρμανς
Η site-specific performance «Πού έδυ μου το κάλλος» πραγματοποιείται στη σιδερένια σκάλα που οδηγεί στη σειρήνα του πολέμου στον Λυκαβηττό. Αποτελεί μια απόπειρα συνομιλίας του ομώνυμου διηγήματος της Λιλής Ζωγράφου με το φυσικό τοπίο και το σώμα της περφόρμερ. Χρησιμοποιώντας σαν υλικά τις αναμνήσεις της ηρωίδας, τα μοναδικά σημαίνοντα του τοπίου, τους ήχους του κοντραμπάσου και ένα κοστούμι που υφαίνει μια παράλληλη αφήγηση της ιστορίας, δημιουργεί ένα νέο έργο όπου ο ρομαντισμός και η σκληρότητα εναλλάσσονται και συνυπάρχουν.
Ένα έργο για τον έρωτα, τον πόλεμο, τη φθορά·
για το ιδανικό, το ανυπέρβλητο, το ανέφικτο·
για την ουτοπία που δεν μπορεί να αντέξει την πραγματικότητα·
που δεν μπορεί παρά να παραμείνει ουτοπία.
Η Ράνια Καπετανάκη -με σπουδές στην ψυχολογία, την υποκριτική και τις πολιτικές επιστήμες- έχει εστιάσει τόσο το ακαδημαϊκό όσο και το καλλιτεχνικό της ενδιαφέρον στην τέχνη της περφόρμανς. Στην καλλιτεχνική της πρακτική έχει επικεντρωθεί στην περφόρμανς στον δημόσιο χώρο. Το 2018 παρουσίασε το έργο ”Unneeded” στους δρόμους του Ελαιώνα στο πλαίσιο του φεστιβάλ Visions-V_ideas, Performances στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού ΒΕΤΟΝ7.
Το 2021 πραγματοποίησε την περφόρμανς ”Reconstruction” στο 2ο Φεστιβάλ Λυκαβηττού, ενώ έχουν προηγηθεί της έργα όπως το ”Errants” στη γειτονιά του Μεταξουργείου το 2012. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα κινούνται στον συγκερασμό της θεωρίας της σύγχρονης τέχνης και της κοινωνιολογίας των κοινωνικών κινημάτων, έχοντας εκπονήσει μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία με θέμα: Η περφόρμανς ως μορφή συλλογικής δράσης στην Ελλάδα της πρώιμης Μεταπολίτευσης.
Το Φεστιβάλ Λυκαβηττού αποτελεί ένα πείραμα στοχασμού και επαναπροσδιορισμού του τρόπου με τον οποίο γίνονται τα φεστιβάλ. Η ιδέα για το Φεστιβάλ Λυκαβηττού γεννήθηκε μέσα στον πρώτο εγκλεισμό, τον Μάρτιο του 2020, σε μια περίοδο που οι τέχνες της επιτέλεσης βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο της παραμέλησης. Η επιθυμία προβολής και στήριξης του ανεξάρτητου χώρου οδήγησε στη δημιουργία ενός ανοικτού δημόσιου πολιτιστικού γεγονότος. Ο λόφος του Λυκαβηττού θεωρήθηκε ιδανικός χώρος για να προκληθεί η γιορτή της συνάντησης και της αλληλεπίδρασης καλλιτεχνών, έργων και κοινού.
Το 3ο Φεστιβάλ Λυκαβηττού επιχορηγήθηκε από το ΥΠ.ΠΟ.Α. και απαρτίζεται από 13 έργα που θα λάβουν χώρα στον λόφο στις 6, 7 ,8 Μαΐου.
