Η παράσταση «Πάκο Γιούνκε» του Σέσαρ Βαγιέχο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα στο θέατρο 104 από τις 15 Φεβρουαρίου έως τις 6 Απριλίου.
Τι συμβαίνει στην ψυχή μας όταν δεχόμαστε συνέχεια κακοποιητικές συμπεριφορές; Με τι αναμετράται ο καθένας από εμάς για να μπορέσει να μιλήσει γι’ αυτές και τελικά να τις πολεμήσει; Αυτός είναι ο θεματικός πυρήνας της νουβέλας «Πάκο Γιούνκε» του πρωτοπόρου ποιητή Σέσαρ Βαγιέχο. Στην τωρινή καθημερινότητα ο εκφοβισμός είναι τρόπος «έκφρασης» και τελικά τρόπος «επικοινωνίας», είναι μια μορφή βίας που έχει εισχωρήσει βαθιά στην ζωή μας.
Πρόκειται για ένα υπαρξιακό ψυχογράφημα εναντίον του εκφοβισμού όπου οι πρωταγωνιστές, έφηβοι και καθηγητές, ζουν σε μια μονίμως ποτισμένη ψυχολογική και σωματική βία. Η βία ως στερεοτυπική κατάσταση εμφανίζεται σε όλες τις μορφές της· μία κοινωνία που γεννάει και εκτρέφει βίαιες συμπεριφορές όπου η έμφυλη βία, η κοινωνική βία, η ταξική βία, η θεσμική βία, η ρατσιστική βία, η βία εν γένει είναι η «κανονικότητα» μας. Η κοινωνία είναι καταδικασμένη στην ατέρμονη βία, ανήμπορη να ξεφύγει από τη διαρκή πτώση. Η αντίσταση σε αυτή τη βύθιση είναι υποχρέωση όλων.
Το νεαρό παιδί Πάκο Γιούνκε βιώνει από την αρχή της ζωής του μια μόνιμη και εξελικτική βία σε όλα τα επίπεδα, είτε λόγω της έμφυλης αναζήτησης του, είτε λόγω της ταξικής του θέσης, είτε επειδή η βία έχει γίνει μια «κανονικότητα». Ο Πάκο Γιούνκε πηγαίνει την πρώτη μέρα στο καινούργιο σχολείο, με το πρόσχημα να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξαναγκασμένος να υπηρετεί ένα συμμαθητή ανώτερης κοινωνικής τάξης. Το σχολείο μεταβάλλεται σε τόπο καταπίεσης και εκφοβισμού, ένα βίαιο περιβάλλον που επιβιώνει ο πιο ισχυρός. Θα μπορέσει να σπάσει τις κακοποιητικές αυτές συμπεριφορές και να βρει μια αχτίδα ελπίδας;
Σημείωμα του σκηνοθέτη Λευτέρη Παπακώστα
« Η οργή που τον άνθρωπο κομμάτια τον κάνει , παιδιά…» – Σέσαρ Βαγιέχο
«Πάκο Γιούνκε» ένα έργο σκληρό, ένα έργο για τη βία, ένα έργο για τον σχολικό εκφοβισμό που εντέλει φτάνει μέχρι την ενήλικη ζωή, μα πάνω από όλα ένα έργο που θέτει κρίσιμα ερωτήματα για την προσωπική εξέγερση των καταπιεσμένων. Ένα έργο ρεαλιστικό που δυστυχώς θυμίζει στην πραγματικότητα του σήμερα και του αύριο. Προσπαθώντας να αναζητήσουμε την συνδετική τομή ρεαλισμού, σουρεαλισμού και δανειζόμενοι στοιχεία από την performance δημιουργούμε ένα πεδίο έρευνας και προβληματισμού. Η χρήση των νέων τεχνολογιών ως βασικό σκηνογραφικό στοιχείο σε συνδυασμό με την χρήση ζωντανής μουσικής, δημιουργούν ενα δυστοπικό περιβάλλον που ανταποκρίνεται στην σημερινή πραγματικότητα. Το θέατρο οφείλει να ενοχλεί, να τροποποιεί και να αλλάζει τον κόσμο· ως εκφραστές αυτής της σκέψης… εμπρός για την εξέλιξη μας.
