Όταν οι αξίες αντέχουν

Μεγαλύτερη σημασία από το ότι οι δημοκρατικοί συγκράτησαν δυνάμεις έχει το ότι το 90 τοις εκατό των υποψηφίων που υποστήριξε ο Τραμπ απέτυχαν να εκλεγούν

Κι όμως οι δημοκρατικοί τα κατάφεραν και άντεξαν. Αναφέρομαι βεβαίως στις ενδιάμεσες εκλογές για τον έλεγχο του Κογκρέσου στις ΗΠΑ, μία εκλογική αναμέτρηση δυσανάλογα μεγάλης σημασίας, τόσο για την Αμερική όσο και για τον υπόλοιπο δυτικό – και όχι μόνο – κόσμο. Τι κι αν οι δημοσκοπήσεις έδιναν τεράστιο προβάδισμα στους ρεπουμπλικάνους, τι κι αν ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε μόλις 41 τοις εκατό ποσοστό αποδοχής; Τι κι αν ο πληθωρισμός και η ενεργειακή κρίση έσπαγαν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν το λεγόμενο κόκκινο κύμα, (από το χρώμα του ρεπουμπλικανικού κόμματος), αλλά αυτό τελικά όχι μόνο δε συνέβη, αλλά φαίνεται πως οι καθαροί νικητές της αναμέτρησης ήταν οι δημοκρατικοί. Πρέπει κανείς να αναλογιστεί ότι στις ενδιάμεσες εκλογές συνηθίζεται να αποκτάει τον έλεγχο του κογκρέσου το κόμμα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση και εισπράττει την φθορά της διακυβέρνησης από το κόμμα του εκάστοτε προέδρου. Κι όμως, παρά τις δυσμενείς συνθήκες, αυτό αυτή τη φορά δεν συνέβη: η βουλή των αντιπροσώπων μπορεί να περάσει στους ρεπουμπλικάνους, αλλά τόσο οριακά που ουσιαστικά θα είναι ένας έλεγχος χωρίς αντίκρισμα. Ταυτόχρονα, η γερουσία μένει στα χέρια των δημοκρατικών, και άρα τα τελευταία δύο χρόνια διακυβέρνησης Μπάιντεν θα κυλήσουν με σχετική ισορροπία. Φαίνεται ότι οι δημοσκοπήσεις υποτίμησαν μια σειρά από παραμέτρους όπως το πάθος των νέων ψηφοφόρων και την οργή γυναικών σε όλη την χώρα λόγω της ανατροπής κατακτήσεων δεκαετιών με την απαγόρευση του θεμελιώδους δικαιώματος στην έκτρωση από το ανώτατο δικαστήριο, του οποίου το πολιτικό πρόσημο είχε καθορίσει ο Τραμπ αφού είχε διορίσει υπερσυντηρητικούς δικαστές.  

Γιατί όμως οι ενδιάμεσες εκλογές απέκτησαν τόσο μεγάλη σημασία; Και γιατί κάθε σκεπτόμενος Ευρωπαίος νιώθει ανακουφισμένος από το αποτέλεσμα; Όχι λόγω του δίπολου δημοκρατικών – ρεπουμπλικάνων, δεν παίρνω πολιτική θέση ούτε και κατακρίνω πολιτικές πεποιθήσεις. Όμως το συγκεκριμένο ρεπουμπλικανικό κόμμα είναι όμηρος του τραμπισμού, της ψεκασμένης συνωμοσιολογίας και της ρητορικής του μίσους και του ψέματος. Οι παραδοσιακές αρχές του ρεπουμπλικανικού κόμματος έχουν να κάνουν με την συντηρητική προσκόλληση στην θρησκεία και την οικογένεια, τον πατριωτισμό, την επιφυλακτικότητα προς τις κοινωνικές εξελίξεις, την έννοια της αυτάρκειας και την αντιπάθεια προς το πολύ κράτος και την υψηλή φορολογία. Ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί κανείς, αυτή είναι μία εύλογη θεώρηση της κοινωνίας και της ζωής, μία παραδοσιακή αντίληψη περί διακυβέρνησης. Όμως ο Τραμπ δεν πρεσβεύει τίποτα από αυτά, αντιθέτως ευτελίζει ότι θεωρούσαν ιερό οι ρεπουμπλικάνοι. Δεν έχει διαβάσει ούτε σελίδα από την Βίβλο που με τόση δήθεν ευλάβεια φιλάει. Στην προσωπική του ζωή έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια οικογενειακής αφοσίωσης ενώ ο μισογυνισμός του είναι εμφανής. Το αξίωμα του προέδρου για εκείνον είναι ένα μέσο αυτοπροβολής και προσωπικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

Μεγαλύτερη σημασία από το ότι οι δημοκρατικοί συγκράτησαν δυνάμεις έχει το ότι το 90 τοις εκατό των υποψηφίων που υποστήριξε ο Τραμπ απέτυχαν να εκλεγούν, κάτι που συνιστά προσωπική αποτυχία για τον ίδιο και λιγότερο νίκη των δημοκρατικών. Όμως σε κάθε περίπτωση ήταν ένα ηχηρό χαστούκι προς τις πολιτικές του φιλοδοξίες, ιδιαίτερα εφ’ όσον προετοιμαζόταν να ανακοινώσει εκ νέου την υποψηφιότητά του για τις προεδρικές εκλογές του 2024. Πόσο μάλλον όταν ο μόνος ρεπουμπλικάνος που πραγματικά κέρδισε στις ενδιάμεσες εκλογές ήταν ο Ρον Ντε Σάντις, το αντίπαλον δέος του Τραμπ για το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων για την προεδρία και νυν κυβερνήτης της Φλόριντα. Φαίνεται λοιπόν πως ένα σημαντικό ποσοστό ψύχραιμων και σκεπτόμενων ψηφοφόρων ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης όρθωσαν ένα αποφασιστικό ανάστημα προς κάθε λογής αμφισβητίες των θεσμών και των ακρογωνιαίων λίθων του αξιακού και πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ.  Οι υποψήφιοι του Τραμπ ήταν άνθρωποι που αμφισβήτησαν το αποτέλεσμα των εκλογών του ’20, άνθρωποι που διέσπειραν θεωρίες συνομωσίας και εξέφραζαν αυτή την διαβρωμένη αντίληψη της πραγματικότητας που έσπειρε ο Τραμπ. Παράλληλα, όλοι όσοι έχουν συμφέρον την εκ νέου επικράτηση του τραμπισμού, από τον Πούτιν μέχρι τον Όρμπαν, απογοητεύτηκαν από το αποτέλεσμα. Κατά προέκταση ανακουφιζόμαστε όλοι όταν παρατηρούμε υγιή αντανακλαστικά στην Αμερικάνικη κοινωνία, κάτι που δείχνει ότι ο τραμπισμός δεν θα έχει εύκολο έργο μπροστά του.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.