Να ζήσουμε μια ζωή μαζί. Να φτάσουμε κι οι δύο σε χρόνια αληθινά πολλά. Να γράψει μπροστά και για τους δυο μας το εννέα. Να πεθάνουμε μαζί, αλλά όχι κι ακριβώς. Να πεθάνω πρώτος. Ίσως απ’ την πολλή ζέστη. Να μην μπορείς μετά να φροντίσεις τον εαυτό σου. Να αντέξεις μια εβδομάδα ακόμα. Ολομόναχη, ανήμπορη και μ’ εμένα νεκρό. Να είχες άραγε ακόμα τα λογικά σου; Να καταλάβαινες τι γίνεται; Πώς θα ήταν αυτή η εβδομάδα; Βαθιά μαρτυρική; Πώς αλλιώς; Ό,τι κι αν καταλάβαινες κι ό,τι όχι, δεν γίνεται να μην υπέφερες. Να άξιζαν τουλάχιστον τον κόπο τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια με μικρότερα νούμερα μπροστά; Να άξιζε τον κόπο η ζωή μας; Να ζήσαμε τουλάχιστον καλά; Να ζήσαμε τουλάχιστον καλά μαζί; Να είχαμε κάποτε κύκλο ανθρώπων, φίλους και φίλες, και να χάθηκαν γιατί πέθαναν πριν από μας ή ίσως γιατί χάθηκε πρώτο το δικό τους μυαλό; Αλλά να είχαμε κάποτε ανθρώπους, ε; Όλοι έχουν κάποτε ανθρώπους. Κι είχαμε άλλωστε ο ένας τον άλλο, όχι; Ποιος ξέρει. Ποιος μπορεί ποτέ να ξέρει;
Από την μυρωδιά μάς κατάλαβαν. Η μυρωδιά έφτασε στους γείτονες κι αυτοί στην αστυνομία. Είναι κοινή η μυρωδιά μας ή μόνο η δική μου; Ενώθηκαν άραγε τα σώματά μας σε έναν τελευταίο συντονισμό, σε μια τελευταία εκπομπή; Είχαμε κάποτε ωραία σώματα, όχι; Να συντονίζονταν όταν ενώνονταν; Να ερχόμασταν τότε πιο κοντά; Να έφτασε άραγε ποτέ σε γείτονες άλλων εποχών ο θόρυβος που κάναμε τη νύχτα; Ή τη μέρα, μεσημέρια, πρωινά κι απογεύματα. Ποιος ξέρει. Ποιος μπορεί ποτέ να ξέρει;
Τώρα βρισκόμαστε κάπου αλλού; Να το πιστεύαμε άραγε αυτό; Να είχαμε δίκιο; Αν είχαμε άδικο, δεν θα το μάθουμε ποτέ – κι είναι υπό μια έννοια παρήγορο, είναι παρήγορο να μην υπάρχει πρακτικά τρόπος να διαψευστεί η μεταφυσική σου πίστη, γιατί δεν θα είσαι πια παρών για να διαπιστώσεις τη διάψευσή της. Εκτός κι αν είσαι παρών και διαπιστώσεις ότι ίσχυε τελικά κάτι άλλο. Σαν τι; Σαν να ξαναγεννιέσαι ας πούμε; Σαν να το ξαναπαίρνεις πάλι όλο απ’ την αρχή; Που θα θυμάσαι όμως ποιος ήσουν; Αν ναι, θα ήθελες να το πάρεις πάλι απ’ την αρχή με τον ίδιο τρόπο;
Θα ήθελες να ξαναφτάσεις ενενήντα; Θα ήθελες να ξαναπεθάνεις μαζί με τον άντρα σου ή τη γυναίκα σου; Θα ήθελες να γινόταν με λιγότερη ζέστη; Με ανοικτό κλιματιστικό; Με λιγότερη απομόνωση απ’ τον έξω κόσμο; Έχει τόσο σημασία ο τρόπος του τέλους; Δεν έχουν μεγαλύτερη σημασία όλα όσα προηγούνται του τέλους, δεν έχει μεγαλύτερη σημασία η μέση κι η αρχή; Από ποιο σημείο αρχίζει να μειώνεται η σημασία της σημασίας; Θα αντάλλαζες άραγε μια μαρτυρική τελευταία εβδομάδα με μια γεμάτη νόημα και αξία ζωή;
Θα είχατε δει άραγε το “Amour” του Χάνεκε; Θα ήσασταν ήδη αρκετά ως πολύ μεγάλοι, αλλά γιατί όχι. Γιατί να μην το είχατε δει; Τι θα σκεφτήκατε; Θα φοβηθήκατε; Θα πήρατε μετά αγκαλιά ο ένας τον άλλο; Θα κάνατε έρωτα; Θα μυρίζατε όμορφα; Ποιος ξέρει. Ποιος μπορεί ποτέ να ξέρει; Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε.
