«Οι Ακροβάτες» είναι ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις Εκδόσεις Καλέντη. Ένα βιβλίο που μιλάει για τους ακροβάτες και το πώς προσπαθούν να βρουν την ισορροπία τους. Μπορεί να πέσουν, αλλά μπορούν να ξανασηκωθούν, μπορούν να χαρούν ή να λυπηθούν μέχρι να βρουν ξανά την ισορροπία. Συγγραφέας του είναι ο Κώστας Θεοχάρης που απολαμβάνει τους ακροβάτες του επί σκηνής στο Θέατρο «όροφως».
Πόσο δύσκολο άραγε είναι αυτό το νέο εγχείρημα; Που έγκειται η δυσκολία ένα νέο βιβλίο να μεταφερθεί αμέσως στο σανίδι; Όταν μια εικόνα στη σελίδα, πάρει σάρκα και οστά, αποκτήσει προφορικό λόγο και ταυτιστεί με ένα πρόσωπο μακριά από τις γεωμετρίες, τα σχήματα και τους κύκλους;
«Για μένα το στοίχημα ήταν η μεταφορά του βιβλίου από έμμετρα ποιήματα διδαχής σε δραματουργοποιμένο θεατρικό κείμενο χωρίς να είναι το ίδιο αλλά και να μην απομακρύνεται από την κεντρική ιδέα και να συνδιαλέγεται με το χαρακτηριστικό στιλιζαρισμένο περιβάλλον της εικονογράφησης», αναφέρει στην κουβέντα που κάναμε ο Κώστας Θεοχάρης με αφορμή αυτή την θεατρική μεταφορά σου, συντροφιά με την σκηνοθέτιδα Ελένη Καραμούζη.
«Ξεκινώντας να οργανώσω την παιδική παραγωγή του θεάτρου είχα ήδη αποφασίσει πως θέλω να παρουσιάσω ακροβάτες επί σκηνής. Διαβάζοντας το βιβλίο του Κώστα Θεοχάρη συνειδητοποίησα ότι ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα. Η δραματοποίηση του βιβλίου ήταν μια ιδιαίτερη πρόκληση. Ο σκοπός μου ήταν με αφόρμηση το βιβλίο να γραφτεί ένα θεατρικό κείμενο που θα ενταχθεί στο αυθεντικό έργο. Η δραματοποίηση απαιτεί από τους ηθοποιούς γνώση τεχνικών ακροβασίας πράγμα δυσεύρετο», συμπληρώνει η Ελένη Καραμούζη.
Ένα δύσκολο στοίχημα με ένα έργο όπως «Οι Ακροβάτες» που απαιτεί σωματικές κινήσεις και ίσως μια ελλειπτική προσέγγιση ώστε να μην φλυαρήσει, βρίσκει πεδίο λαμπρό στο παιδικό θέατρο. «Πιστεύω ότι το θέατρο πρέπει να είναι ο σύγχρονος κρίκος μεταξύ δημιουργών και θεάματος. Με τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά σε κάθε σύγχρονη δημιουργική δύναμη όπως η τεχνολογία, η μουσική, οι επιστήμες και φυσικά στους συγγραφείς. Ανανεώνει τον λόγο του και στη συνέχεια τον τρόπο επικοινωνίας με τον θεατή. Ειδικά για το παιδικό θέατρο που είναι κατεξοχήν πεδίο πειραματισμού ανανεωτικής διάθεσης και δημιουργικού παιχνιδιού. Στοιχεία που έχουν έμφυτα τα παιδιά, στοιχεία που θέλουμε να αναδείξουμε μέσα από το θέατρο», σχολιάζει ο Κώστας Θεοχάρης.
Κώστας Θεοχάρης, Συγγραφέας
Είχες φανταστεί το βιβλίο σου θεατρική παράσταση;
Να πω την αλήθεια όχι. Έχω σκεφτεί πολλές φορές τους χαρακτήρες του βιβλίου να εκτελούν όλες τις ακροβατικές τους ρουτίνες στο πλαίσιο ενός γυμναστικού θεάματος αλλά στη σκηνή ενός θεάτρου δεν το τολμούσα καν.
Για αυτό και όταν με κάλεσε η Ελένη να μου το προτείνει τα έχασα και συγκινήθηκα πολύ. Όταν ακούω «καλοτάξιδο» για το βιβλίο «Ακροβάτες», ως άνθρωπος που σκέφτομαι με εικόνες φαντάζομαι ότι βάζω τα κείμενα και τις εικόνες μου σε ένα μπουκάλι σφραγισμένο και το αφήνω στη θάλασσα.
Χαίρομαι που ένα από αυτά τα μπουκάλια έφτασαν στην Πάτρα και ειδικά στα χέρια της Ελένης. Και φυσικά οφείλω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στις Εκδόσεις Καλέντης.
Eίναι πιστεύεις ένα στοίχημα και ένα κρυφό όνειρα για έναν συγγραφέα η θεατρική μεταφορά του έργου του ή όχι;
Για εμένα προσωπικά σαν φίλο του θεάτρου και ειδικά του παιδικού δεν τολμούσα καν να το ονειρευτώ.
Περνάει το κείμενο σε μία άλλη υπόσταση. Το νιώθω σαν να μεγαλώνει και να «προκόβει». Ακόμα δεν πρόλαβα να το δω να κάνει τα πρώτα του βήματα και το βλέπω «φοιτητή στην Πάτρα».
Πόσο εμπλέκεται τελικά ο ένας στο έργο του άλλου; Με την έννοια που σταματάει ο συγγραφέας και που ξεκινάει ο σκηνοθέτης;
Τη διαδικασία της μεταφοράς του κειμένου σε θεατρικό καθώς και τη δραματουργία τη δουλέψαμε μαζί με την Ελένη. Από την αρχή της κουβέντας μας βρισκόμασταν σε κοινό έδαφος προϋπόθεση που με έκανε να νιώθω ασφάλεια και οικειότητα, στοιχεία που με βοηθούν να είναι δημιουργικός, από κει και πέρα το brainstorming ήταν πραγματικά συναρπαστικό. Πιστεύω ότι μία καλή συνεργασία είναι ένας χώρος. Ο κάθε ένας θα κάνει τα βήματα και τις φιγούρες του, αλλά θα αφήσει τον χώρο που χρειάζεται ο άλλος για να κάνει αυτό που νιώθει.
Ελένη Καραμούζη, Σκηνοθέτιδα
Ποιο το σκηνοθετικό βλέμμα και ποια κυρίως τα σημεία που θα προσπαθήσετε να αναδείξετε;
Στόχος μου ήταν να εναρμονίσω την κίνηση με το θεατρικό κείμενο ώστε να αναδείξω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τα συναισθήματα, τις αξίες, τα μηνύματα και τις διδαχές του έργου.
Τι αίσθηση θέλετε να αποκομίσει ο μικρός και μεγάλος θεατής από την παράσταση;
Παρακολουθώντας την θεατρική παράσταση «Οι Ακροβάτες», μικροί και μεγάλοι θεατές θα «ταξιδέψουν», θα νιώσουν χαρά, προβληματισμό, ικανοποίηση, θα μάθουν, θα συγκινηθούν καθώς το έργο πραγματεύεται έννοιες όπως είναι η αλληλεγγύη, η φιλία, η εμπιστοσύνη.
Πόσο εμπλέκεται τελικά ο ένας στο έργο του άλλου; Με την έννοια που σταματάει ο συγγραφέας και που ξεκινάει ο σκηνοθέτης;
Βασική προϋπόθεση για μια αποδοτική συνεργασία είναι ο σεβασμός, δεν υπάρχει εμπλοκή, υπάρχει αλληλοσυμπλήρωση, εκεί που σταματάει ο συγγραφέας ξεκινάει ο σκηνοθέτης. Και γι’ αυτό σεβάστηκα απόλυτα το έργο του Κώστα Θεοχάρη και προσπάθησα να μην αποκλίνω από το περιεχόμενο του βιβλίου του. Από την πλευρά του ο Κώστας πλαισίωσε όλη τη διαδικασία με μια αύρα φροντίδας και αγάπης που με συγκίνησε πολύ.
Ποια η μέχρι σήμερα αξιολόγηση του εγχειρήματός σας στο Θέατρο «όροφως»;
Ξεκινώντας το θέατρο όροφως δεν είχα θέσει συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι εφόσον επιτυγχάνονται θα σηματοδοτούσαν τη θετική αξιολόγηση του εγχειρήματός μου. Το Θέατρο «όροφως» είναι ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, βελτιώνεται, ωριμάζει.
Αγαπάει τελικά το θέατρο ο κόσμος εκτός της πρωτεύουσας; Τι μηνύματα λαμβάνετε;
Σαφέστατα ένα κριτήριο θετικής αξιολόγησης για το Θέατρο «όροφως» είναι τα θετικά μηνύματα που λαμβάνουμε η σημαντική προσέλευση του κόσμου το ενδιαφέρον τους για το πρόγραμμα του θεάτρου ακόμα και η αρνητική κριτική που είναι βεβαίως εποικοδομητική. Ο κόσμος εκτός πρωτεύουσας ανέκαθεν ήταν λάτρης του θεάτρου παρόλο που οι επιλογές του είναι περιορισμένες, εξάλλου το θέατρο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας.
–
