Ο σκηνοθέτης Αλεξάντερ Ζέλντιν έρχεται φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα για να παρουσιάσει την παράσταση «Εξομολογήσεις» στον χώρο της Πειραιώς 260 (23 – 26 Ιουνίου).
Ο δημιουργός που έχει προκαλέσει αίσθηση σε διεθνές επίπεδο, συμμετέχει στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ με μια διεθνή συμπαραγωγή, την αφήγηση της ζωής μιας γυναίκας, εμπνευσμένη από τις συζητήσεις με τη μητέρα του.
Ο πολυταξιδεμένος Ζέλντιν
Το όνομα του 38χρονου σκηνοθέτη και συγγραφέα απασχολεί τον κόσμο της τέχνης στη Βρετανία εδώ και χρόνια. Ο Ζέλντιν έχει ήδη αφήσει διακριτό το στίγμα του στο θέατρο, πλάθοντας έναν δικό του κόσμο και δημιουργώντας μια ξεχωριστή καλλιτεχνική ταυτότητα.
Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του ως «κάποιον που είναι εξόχως παθιασμένος με το θέατρο». Αυτή η έντονη σχέση όμως ξεκίνησε με έναν κάπως ξαφνικό και τραγικό τρόπο, όταν σε ηλικία 15 ετών ο Ζέλντιν βίωσε τη σκληρή απώλεια του πατέρα του. Αποτέλεσμα ο έφηβος τότε Αλεξάντερ να βρει καταφύγιο στην τέχνη.
Γιος Ρωσο-Εβραίου πρόσφυγα ο Ζέλντιν ακολούθησε και εκείνος τον δρόμο της περιπλάνησης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έφτιαξε τη δική του θεατρική ομάδα δουλεύοντας 6 με 7 ώρες την ημέρα, 6 ημέρες την εβδομάδα. Η αγάπη του για τις παραστατικές τέχνες γρήγορα τον οδήγησε στο εξωτερικό. Βρέθηκε στην Αίγυπτο, τη Νότια Κορέα, τη Γεωργία και τη Ρωσία και συγκεκριμένα την Αγία Πετρούπολη.
Εκεί συνάντησε την πρώτη μεγάλη πρόκληση της καριέρας του, καθώς το διάσημο θέατρο Mariinsky του ανέθεσε να σκηνοθετήσει παραστάσεις όπερας. Όπως ο ίδιος λέει, αυτή η εμπειρία τον βοήθησε να κατανοήσει το θέατρο: «Έμαθα πώς να σκηνοθετώ, κάνοντας όπερα. Όταν καθοδηγώ τώρα ανθρώπους στη σκηνή, φαντάζομαι πώς θα ήταν η μουσική».
Ο τρόπος του Ζέλντιν
Σημαντικός σταθμός στη διαδρομή του Αλεξάντερ Ζέλντιν ήταν τα χρόνια (2011 – 2014) που εργάστηκε ως βοηθός του σπουδαίου Πίτερ Μπρουκ. Οι πλούσιες εμπειρίες του νέου δημιουργού τον βοήθησαν να φτιάξει έναν δικό του τρόπο προσέγγισης του θεάτρου και να αποκτήσει μια δική του ταυτότητα.
Με επιμονή στη λεπτομέρεια στις πρόβες και αποφεύγοντας κάθε ίχνος προσποίησης στην υποκριτική των ηθοποιών, ο Ζέλντιν πρεσβεύει ένα «αληθινό» θέατρο. «Πιστεύω ότι το θέατρο αυτοακρωτηριάστηκε όταν έγινε μια απεικόνιση της πραγματικότητας. Αυτό είναι λάθος. Το θέατρο πάντοτε υπήρξε ένας τρόπος να προσεγγίσουμε την κινητήριο δύναμη της ζωής» είπε.
«Προσπαθώ να ανακαλύψω το θέατρο στην πραγματική ζωή. Λαμβάνω υπόψιν τον τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες το όριζαν: το θέατρο μας επιτρέπει να παρατηρούμε τον κόσμο» πρόσθεσε.
Άλλωστε στον Ζέλντιν αρέσει να καταπιάνεται με τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Η μέχρι στιγμής μεγαλύτερη θεατρική του επιτυχία είναι η τριλογία Ανισότητες, που αναφέρεται στις επιπτώσεις της λιτότητας στην κοινωνία της Βρετανίας. Η ικανότητά του μάλιστα να δημιουργεί χαρακτήρες που εκφράζουν μέσα από τις ιστορίες τους την κοινωνική ανησυχία, οδήγησε πολλούς να τον συγκρίνουν με τον μεγάλο Βρετανό σκηνοθέτη του κινηματογράφου, Κεν Λόουτς.
Ένα έργο για τη μητέρα του
Στις «Εξομολογήσεις» ο Αλεξάντερ Ζέλντιν σκιαγραφεί το πορτραίτο μιας ολόκληρης ζωής, από τη γέννηση μέχρι τα γηρατειά. Το έργο βασίζεται στην ιστορία της μητέρας του: από τη γέννησή της στην Αυστραλία, την ενηλικίωση, τη μετανάστευση στη Βρετανία και τη δημιουργία οικογένειας.
Όλα αυτά στο ιστορικό πλαίσιο του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και τις αρχές του 21ου.
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης χρησιμοποίησε τις ηχογραφημένες συζητήσεις που έκανε με τη μητέρα του. «Μιλήσαμε με τη μητέρα μου αρκετές μέρες. Η ζωή της είναι η βάση της ιστορίας, αν και το σενάριο που έφτιαξα είναι φανταστικό», είπε ο Ζέλντιν. «Οι Εξομολογήσεις είναι η γιορτή μια απλής, συνηθισμένης ζωής. Αυτή είναι μια σημαντική λειτουργία του θεάτρου: να κάνει τους ανθρώπους να αισθανθούν τον πλούτο της ζωής».
Τι είναι στ’ αλήθεια οι «Εξομολογήσεις» του Αλεξάντερ Ζέλντιν; «Στη σκηνή ανεβαίνουν 9 ηθοποιοί διαφορετικών φύλων, ηλικιών και ταυτοτήτων και το κείμενο προσαρμόζεται πάνω τους. Πρωτίστως μου αρέσει να λέω ιστορίες που μιλούν στους ανθρώπους χωρίς περιστροφές για να τους αφυπνίζω. Ελπίζω ότι αυτό είναι πάντα μια ιστορία που μιλάει για την αλήθεια!».
