Η καταξιωμένη ηθοποιός και φωτογράφος Jessica Lange πολύ συχνά έχει μοιραστεί την ευαισθησία της στην μοναξιά, από μικρό παιδί, ως μοναχοπαίδι έως και στην ενήλικη ζωή της. «Ήμουν μοναχικό παιδί. Ήταν μια από τις κύριες συνθήκες της ζωής μου. Και την αισθάνομαι εκεί. Τη βλέπω στις άδειες βιτρίνες των καταστημάτων και στα κτήρια με τις σανίδες, στις εγκαταλελειμμένες φάρμες και στους αχυρώνες που έχουν καταρρεύσει. Νιώθω σαν να έχει χαθεί κάτι. Έφυγα όταν οι μικρές πόλεις ήταν ακόμα πολύ ζωντανές και ζωτικές». Και αναζητάει όποια μορφή ζωής στις πόλεις.
Έτσι κατά τη διάρκεια της πανδημίας και από το πρώτο κιόλας lockdown της Νέας Υόρκης πήρε μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και ξεκίνησε την περιπλάνησή της στους άδειους δρόμους. Τo αποτέλεσμα αυτών των εξορμήσεων, συγκεντρώνεται στο τρίτο φωτογραφικό της λεύκωμα, που κυκλοφόρησε πρόσφατά από την PowerHouse Books, με τίτλο ”Dérive”, το πιο τολμηρό και το πιο φιλόδοξο φωτογραφικό της εγχείρημα μέχρι σήμερα: μοναχικοί, άδειοι δρόμοι, μυστηριωδώς γεμάτοι ενέργεια- τέλεια ισορροπημένα άτομα, αποτυπωμένα άθελα τους σαν κομπάρσοι που στήνονται μέσα σε ένα ζωηρό σκηνικό. Η Jessica Lange αγαπάει τη φωτογραφία και αυτό αποτυπώνεται σε κάθε της σύνθεση. «Δεν τέθηκε ποτέ για εμένα επιλογή μεταξύ της υποκριτικής ή της φωτογραφίας. Ασχολούμαι με τη φωτογραφία επειδή την αγαπώ, αλλά δεν χρειάζεται να συντηρώ τον εαυτό μου με αυτήν. Οπότε, την παίρνω, εργάζομαι εκτενώς, ταξιδεύω, παίρνω πολλά ρολά φιλμ, αλλά στην πραγματικότητα το κάνω μόνο από αγάπη», έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της.
Άρχισε να φωτογραφίζει τη δεκαετία του 1990, μετά από την παρακίνηση του τότε συντρόφου της, του θεατρικού συγγραφέα και ηθοποιού Sam Shepard, που επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στη Γερμανία της χάρισε για δώρο μια Leica. Αρχικά ξεκίνησε για να φωτογραφίζει τα παιδιά της αλλά στην συνέχεια η πρακτική της εξελίχθηκε.
Σπουδάζοντας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, η φωτογραφία βρέθηκε τυχαία στο πρόγραμμα σπουδών της, όταν δεν κατάφερε να μπει σε ένα μάθημα ζωγραφικής. Αυτή είναι και η περίοδος που θα γνωρίσει μια ομάδα φωτογράφων μέσω των καθηγητών της εκεί, μεταξύ των οποίων ο Daniel Seymour και ο Paco Grande. Θα παντρευτεί τον Grande το 1970, αφού πρώτα θα έχει ταξιδέψει μαζί τους στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του Μαΐου του 1968. Ο σπόρος έχει μπει αλλά θα περάσουν πολλά χρόνια για να ασχοληθεί ενεργά και σοβαρά με τη φωτογραφία.
«Η φωτογραφία μου δίνει την ευκαιρία να είμαι εντελώς μόνη, και αυτό είναι ένα υπέροχο αντίδοτο στη σύγχυση και το χάος που επικρατεί όταν δουλεύεις σε μια ταινία ή όταν βρίσκεσαι στο θέατρο. Το ένα επηρεάζει πραγματικά το άλλο.»
Η αριστουργηματική ματιά της Jessica Lange προβάλει την άδεια, σχεδόν τρομακτική, Νέα Υόρκη με έναν εξαιρετικά οικείο και ελκυστικό τρόπο: έχοντας μπει στον πειρασμό να διαβάσει το κείμενο-ορόσημο του Γάλλου φιλοσόφου Guy Debord, Θεωρία του Dérive. «Σε ένα dérive (απρογραμμάτιστο ταξίδι) κάποιος εγκαταλείπει όλα τα συνήθη κίνητρα κίνησης και δράσης και αφήνεται να παρασυρθεί από τα αξιοθέατα -συνήθως αστικά- και τις τυχαίες συναντήσεις που προκύπτουν εκεί», αναφέρει o Dedord. Έτσι κάπως και η Lange ξεκινούσε κάθε μέρα χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό στο μυαλό της, με ανοιχτό βλέμμα παρατηρούσε και φωτογράφιζε ό,τι την παρακινούσε.
