Το μυαλό μας ένας χάρτης γεμάτος υποχρεώσεις. Η καρδιά μας ένα λιβάδι γεμάτο δικαιώματα. Τα πατάς και σκαν σαν νάρκες. Τις εκπληρώνεις και προκύπτουν αμέσως νέες. Δεν τις εκπληρώνεις, το μυαλό σου ένας χάρτης γεμάτος ενοχές. Οι ενοχές μας ένας χάρτης γραμμένος από άλλους. Οι άλλοι ένα λιβάδι γεμάτο νάρκες. Τις αποφεύγεις και φυτρώνουν δίπλα τους λουλούδια. Τα λουλούδια μια μικρογραφία της ζωής όπως θα μπορούσε να είναι. Αν δεν ήμασταν άνθρωποι αλλά θεοί. Ή ακόμα καλύτερα, πιο κάτω από θεοί, πιο κάτω από άνθρωποι, μόνο ζώα χωρίς γλώσσα κι αφιμί. Tα αφιμί μας εννιά νούμερα στημένα στη σειρά, δεν θα έπρεπε να σημαίνουν τίποτα κι όμως σημαίνουν, θα έπρεπε να συμβολίζουν μια τυχαιότητα κι όμως δίνουν ταυτότητα σε σένα, ταυτότητα μοναδική. Υφίστασαι, έχεις κωδικούς τάξις, συνδέεσαι μέσω αυτών κι εδώ κι εκεί, είσαι συνδεδεμένος, δεν είσαι μόνος, το κράτος σε αναγνωρίζει, το κράτος που έφτιαξαν κάποτε οι άνθρωποι, όταν το να μυρίζουν λουλούδια δεν τους αρκούσε πια, το να τρώνε άλλα ζώα δεν τους αρκούσε πια, ήθελαν κι άλλα, ήθελαν να μιλάνε μεταξύ τους, να λένε ιστορίες ο ένας στον άλλο, να πιστεύουν τις ιστορίες που λένε, να πατάνε πάνω σε αυτές, να τις διαδίδουν από γενιά σε γενιά, να βρίσκουν νόημα στις ιστορίες τους, να βρίσκουν λόγους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για αυτές, γιατί αυτές τους ξεχώριζαν από τους άλλους, αυτές τους έκαναν ομάδα κοινή, δεν αρκούσε η διάλεκτος, δεν αρκούσε το χρώμα κι η φυλή, δεν αρκούσε ο τόπος, άλλωστε πού αρχίζει και πού τελειώνει ο τόπος του καθενός, πού θα μπει η γραμμή η συνοριακή, που θα ξεκινήσει το ως εδώ εμείς, από εδώ και πέρα οι άλλοι; Δεν θα υπήρχε καν εμείς και άλλοι, αν δεν υπήρχαν οι ιστορίες που θα εξηγούσαν τι σημαίνει εμείς και τι άλλοι. Δίχως την ύπαρξή τους, ο κάθε άνθρωπος θα ήξερε μόνο ότι ο ίδιος είναι κάτι διαφορετικό από όλους τους άλλους. Οι ιστορίες έχτισαν τα εμείς, τα εμείς τα κράτη, τα κράτη τα αφιμί και κατά τη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας τα λουλούδια άνθιζαν και μαραίνονταν, μαραίνονταν και άνθιζαν, χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν γιατί δεν ήταν ποτέ αρκετά, τι περισσότερο μπορεί να υπήρχε στις ιστορίες, στα πάσγουορντ και τα πιν, γιατί ήταν προτιμότερο τα κεφάλια των ανθρώπων να γεμίζουν υποχρεώσεις κι οι καρδιές τους δικαιώματα, πώς τους προσέφερε μια πιο πλήρη και πιο ευτυχισμένη ζωή η τόση σκοτούρα, η τόση ευαισθησία κι η τόση πληγή, τι στον πούτσο παραπάνω μπορεί να προσέφερε στο ανθρώπινο μυαλό και την ανθρώπινη καρδιά μια ακόμα ιστορία.
