Mε Χίτσκοκ, την εμβληματική ιστορία της Θεογονίας, χορό με βιβλικές εικόνες, το πιο διάσημο βουκολικό ειδύλλιο, ελληνική μυθολογία και τραγωδία του Ανδρέα Κάλβου, το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου κλέβει την παράσταση
Για πολλά χρόνια το Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου ήταν στη σκιά του Μεγάλου, επιβλητικού Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου, με το ενδιαφέρον του κοινού να στρέφεται αποκλειστικά στις μεγάλες παραστάσεις του καλοκαιριού. Η μεταστροφή και το ενδιαφέρον προς το Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου έγινε τα τελευταία χρόνια.
Δεν είναι λίγοι οι θεατές που καθώς θα μπορέσουν να δουν μία από τις μεγάλες παραστάσεις του καλοκαιριού στην Αθήνα, δε διστάζουν να κάνουν την ημερήσια θεατρική τους απόδραση με σκοπό να απολαύσουν μία από τις καινοτόμες προτάσεις που βλέπουμε στο Μικρό Θέατρο. Κοντά στον οικισμό της παλαιάς Επιδαύρου, στη χερσόνησο «Νησί», στην Ακρόπολη της αρχαίας Επιδαύρου, πριν από όλα προσφέρει στους επισκέπτες ένα μοναδικό περίπατο. Σούρουπο και μόλις φθάσεις περπατώντας μέσα από μια διαδρομή με τη μυρωδιά των οπωροφόρων, βλέπεις και από τις δυο μεριές τα γραφικά λιμανάκια του τόπου.
Η ιστορία του Μικρού Θεάτρου ξεκινά από την κατασκευή του τον 4ο αιώνα π.Χ., η οποία συνεχίστηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, με τροποποιήσεις που έγιναν και στα Ρωμαϊκά χρόνια. Αφιερωμένο στη λατρεία του θεού Διονύσου είχε αρχική χωρητικότητα 2.000 θεατών, ενώ σήμερα μπορεί να καλύψει μια χωρητικότητα 1.000 θεατών. Ανακαλύφθηκε και εντοπίστηκε μόλις το 1970, ενώ οι ανασκαφές του ξεκίνησαν το 1972 και συνεχίστηκαν μέχρι το 1989. Τα καλοκαίρια παίρνουν άλλη μορφή με χιλιάδες επισκέπτες και θεατές που απολαμβάνουν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2019 θεατρικές παραστάσεις, αλλά και από πέρσι, που παρουσιάστηκε η «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη, μοναδικές κινηματογραφικές βραδιές. Η Μικρή Επίδαυρος έχει συνδεθεί με την παρουσίαση των νέων δημιουργών και το πρώτο τους βήμα στην Επίδαυρο.
Φέτος για μια ακόμα χρονιά, το Athens Open Air Film Festival συνεργάζεται με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και παρουσιάζει τον αριστουργηματικό «Δεσμώτη του Ιλίγγου» (Vertigo, 1958), του Άλφρεντ Χίτσκοκ στη Μικρή Επίδαυρο, ανοίγοντας το πρόγραμμα του Μικρού Αρχαίου Θεάτρου. Γιατί ο Δεσμώτης του Ιλίγγου; Για όσους δεν το γνωρίζουν πρόκειται για μια υποβλητική διασκευή στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης μέσα από την ιστορία ενός πρώην αστυνομικού, ο οποίος αφήνει τα σκοτεινά μυστικά μιας μοιραίας γυναίκας να τον παρασύρουν σε ένα παιχνίδι ψύχωσης, ζωής και θανάτου, σε σκηνοθεσία του αξεπέραστου μετρ του μυστηρίου Άλφρεντ Χίτσκοκ με τη μουσική του Μπέρναρντ Χέρμαν. Ταινία-αριστούργημα που κατέχει την 9η θέση στις καλύτερες όλων των εποχών με πρωταγωνιστές τους Τζέιμς Στιούαρτ, Κιμ Νόβακ, Μπάρμπαρα Μπελ Γκέντες, Τομ Χέλμορ, το ψυχολογικό αυτό θρίλερ είναι βασισμένο στο αστυνομικό μυθιστόρημα των Μπουαλώ-Ναρσεζάκ με τίτλο D’entre les morts. Καινοτόμο και πρωτοποριακό στην εποχή του καθιέρωσε το dolly zoom, ένα οπτικό εφέ που στρεβλώνει την προοπτική δημιουργώντας σύγχυση. Το εφέ αυτό χρησιμοποιήθηκε για να μεταδώσει στο θεατή την αίσθηση ιλίγγου από την οποία υπέφερε ο Σκότι όταν κοιτούσε από ψηλά στο κενό. Το εφέ αυτό αποκαλείται συχνά The Vertigo Effect. Σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη της ταινίας ως μία από τις σημαντικότερες του σκηνοθέτη είχε το γεγονός ότι το έργο ήταν ένα από τα πέντε που βρισκόταν στην κατοχή του σκηνοθέτη κι αφαιρέθηκε από την κυκλοφορία το 1973. Η επαναπροβολή της στους κινηματογράφους 10 χρόνια αργότερα, έλαβε τεράστια απήχηση και διθυραμβικές κριτικές. Η Βιβλιοθήκη του Αμερικανικού Κογκρέσου επέλεξε το 1989 την ταινία ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου.
Με την υποστήριξη του British Council Greece
Vertigo
Athens Open Air Film Festival
22/06/2019 στις 21:30
Η Σοφία Πάσχου μας έχει συνηθίσει σε ιδιαίτερες αναγνώσεις έργων και αυτή τη φορά η νέα της σκηνοθετική απόπειρα στο Μικρό θέατρο της Επιδαύρου επικεντρώνεται στην εμβληματική ιστορία της Θεογονίας παρουσιάζοντάς την σαν ένα μεγάλο γλέντι. Το επικό ποίημα του Ησιόδου περιγράφει, σε αντίθεση με τις κοσμογονίες άλλων ανατολικών λαών, την καταγωγή των θεών της ελληνικής μυθολογίας, όπως αυτοί γεννήθηκαν και διαμορφώθηκαν στην ανθρώπινη αντίληψη κατόπιν πρώιμων παρατηρήσεων μαζί με τη Γη (Γαία), τους ποταμούς, την απέραντη θάλασσα, τα λαμπρά άστρα και τον πλατύ υπεράνω όλων ουρανό. Ποίημα που παραπέμπει στη Γέννεση αποτελείται από 1022 εξάμετρα και αρχίζει από την πρώτη γενεά θεών, το Χάος, τη Γαία, συνεχίζει με τον Ουρανό, τους Τιτάνες και καταλήγει στους θεούς του Ολύμπου και την επικράτησή τους.
Θεμελιώδες κείμενο της αρχαίας γραμματείας, χρονολογείται γύρω στον 7οπ.Χ. αιώνα και θεωρείται ότι γράφτηκε μετά τα Ομηρικά έπη. Σημαντικότατη πηγή για την αρχαία ελληνική μυθολογία, αναφέρει το σύνολο σχεδόν των ιδεατών θεοτήτων που σέβονταν και τιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Επικαλούμενος τη θεία έμπνευση που έχει λάβει απευθείας από τον Δία και τις Μούσες, ο Ησίοδος παραδίδει 1.022 στίχους που αντλούν από πρώιμες παρατηρήσεις της φύσης και του κόσμου, της γης, του ουρανού, των αστεριών, της θάλασσας. Ο Ησίοδος κατόρθωσε και έκανε μια μακροσκελή σύνθεση μιας τεράστιας ποικιλίας τοπικών ελληνικών παραδόσεων που αφορούν τους θεούς. Το έργο είναι οργανωμένο ως μία διήγηση που αναφέρει πώς δημιουργήθηκαν οι θεοί δημιουργώντας την πρώιμη ηθική και εύνομη τάξη χωρίς νομοθεσίες. Στην αρχή γεννήθηκε το Χάος, κι έπειτα η πλατύστηθη Γαία παντοτινός και ασφαλής τόπος των αθανάτων που εξουσιάζουν τις χιονισμένες κορφές του Ολύμπου και τα σκοτεινά Τάρταρα στα βάθη της γης με τους πλατείς δρόμους. Μετά ο Έρως που είναι ο ωραιότερος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς, που λύνει τα μέλη όλων των θεών και των ανθρώπων και δαμάζει στα στήθια την καρδιά και τον νου.
Από το Χάος ακόμη δημιουργήθηκαν το Έρεβος κι η μαύρη νύχτα. Κι απ’ τη Νύχτα γεννήθηκε ο Αιθέρας κι η Ημέρα, που τα γέννησε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος. Η Γη πρώτα γέννησε τον γεμάτο αστέρια Ουρανό, ίσο με αυτήν να την καλύπτει από παντού και να είναι για πάντα ασφαλής τόπος για τους μακάριους θεούς. Και γέννησε τα ψηλά Όρη, χαριτωμένους τόπους των Νυμφών, των θεαινών που κατοικούν στα δασωμένα βουνά. Κι αυτή γέννησε και τον Πόντο, το ατέλειωτο πέλαγος, με τα μανιασμένα κύματα, χωρίς ερωτικό σμίξιμο. Έπειτα αφού πλάγιασε με τον Ουρανό, γέννησε τον βαθύ Ωκεανό, τον Κοίο, τον Κριό, τον Υπερίωνα, τον Ιαπετό, τη Θεία, τη Ρέα, τη Θέμιδα, τη Μνημοσύνη, τη χρυσοστεφανωμένη Φοίβη, και τη χαριτωμένη Τηθύα. Μετά απ’ αυτούς γεννήθηκε ο δόλιος Κρόνος, ο φοβερότερος απ’ όλους τους γιούς, που μίσησε τον θαλερό γονιό του. Και γέννησε μετά τους Κύκλωπες με την ατρόμητη καρδιά, τον Βρόντη, τον Στερόπη και τον ορμητικό Άργη, οι οποίοι έδωσαν στον Δία τη βροντή και έφτειαξαν τον κεραυνό. Το φαντασμαγορικό σύμπαν της Θεογονίας, γεμάτο ερωτικές ενώσεις, γάμους και γεννήσεις, συγκρούσεις και κατορθώματα, αποτυπώνει πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι διαδοχής, τη διαδικασία μετάβασης της εξουσίας από τη μια γενιά στην άλλη.
Θεογονία, ένα μεγάλο γλέντι
05/07 έως 06/07/2019 στις 21:30
Η ομάδα χορού Griffón της Ιωάννας Πορτόλου παρουσιάζει στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου τη νέα της παραγωγή Kaos, ένα έργο που εξερευνά τα όρια της ανθρώπινης ανάγκης για αρμονία. Μια χορογραφική δουλειά που ακροβατεί ανάμεσα στη σύνθεση και την αποσύνθεση, αποκαλύπτοντας την ιδιότυπη, κρυμμένη ομορφιά των πραγμάτων. Στη Θεογονία του Ησιόδου, το Χάος, μαζί με την Γαία και τον Έρωτα αποτέλεσαν την πρωταρχική τριάδα απ’ την οποία γεννήθηκαν οι θεοί της ελληνικής μυθολογίας. Η Νύχτα άφησε στους κόλπους του Ερέβους το Κοσμικό Αβγό οπότε και δημιουργήθηκαν το Χάος, η Γαία, ο Τάρταρος (τα σπλάχνα της Γαίας) και ο Έρωτας. Κατά άλλες εκδοχές, το Χάος προϋπήρχε όλων, και από αυτό δημιουργήθηκαν τα παιδιά του, η Γαία, ο Τάρταρος, ο Έρως ή Φάνης, η Νύχτα και ο Έρεβος. Το χάος, υφίσταται ως κατάσταση πριν από την ύπαρξη του κόσμου, και στη συνέχεια το διάστημα, το κενό, ο αμέτρητος χώρος, το άπειρο, αυτό που δεν συλλαμβάνει το ανθρώπινο μυαλό, το χωρίς τέλος, η άβυσσος, το βάραθρο, το ζοφερό νέφος της ανυπαρξίας, η “Prima Materia” (πρώτη ύλη) των αλχημιστών. Σε αντίθεση με την έννοια του χάους πρωτοστατεί η ιδέα και το νόημα της αρμονίας. Η λέξη αρμονία, εκ του ρήματος «αρμόζω» ή «άρω» (βάσει και της λέξεως «Αρετή») σημαίνει αρμογή, μουσική συμφωνία, συνομολογία, συναρμογή, σύνδεσμος και, κατ’ επέκτασιν, η εναρμόνιση των πραγμάτων.
Στον Εμπεδοκλή αναφέρεται ως κύριο όνομα, στη θέση της Φιλότητος ή της Αφροδίτης, ενώ στην Ησιόδεια «Θεογονία», καθώς και στην ευρύτερη Εθνική θεολογία και λατρεία των Ελλήνων, η Αρμονία είναι θεά. Στην πολιτειακή λατρεία της θεάς Αρμονίας, οι πολίτες και οι αρχές των πόλεων την επικαλούνται για έννομη κοινωνικοπολιτική ζωή. Στη μουσική η αρμονία σημαίνει «μουσική κλίμακα». Κυρίως όμως εκφράζει μεταφορικά και κυριολεκτικά την ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει μια τάξη ορίων, αρμονίας και συλλογικοτήτων μέσα από την πάλη με το χάος.
Βιβλικές εικόνες ζωντανεύουν επί σκηνής, φέρνοντας μαζί τους πρωτόπλαστους που περιπλανώνται στη γη μιας σύγχρονης Βαβέλ. Αντικείμενα καθημερινής χρήσης μεταμορφώνονται και αποκτούν άλλη διάσταση. Τα σώματα προσπαθούν να αποβάλλουν κάθε αίσθηση μέτρου, μουσικότητας και ρυθμού, ενώ παράλληλα πασχίζουν για μια άλλη αρμονία μέσα από το χάος. Ετερόκλητα μουσικά είδη, από ηλεκτροακουστικούς ήχους μέχρι παραδοσιακά ακούσματα, εναρμονίζονται με ευρηματικό τρόπο. Όπως κάθε χορογραφική δουλειά της Ιωάννας Πορτόλου και της ομάδας χορού Griffón,έτσι και το Kaos επιτρέπει στον θεατή να γίνει μέρος του έργου, προσφέροντας μια άκρως βιωματική εμπειρία.
Ιωάννα Πορτόλου – Ομάδα Χορού Griffón Kaos
12/07 έως 13/07/2019 στις 21:30
Ο Δημήτρης Μπογδάνος αγαπά τις ιστορίες αγάπης. Ο έρωτας, ο ρομαντικός και ιδεαλιστικός ορίζοντας των σχέσεων απασχολεί το έργο του και αυτή τη φορά ρίχνει τη ματιά του σε μία από τις πιο διάσημες και αρχετυπικές ιστορίες αγάπης όλων των εποχών, το βουκολικό ειδύλλιο Δάφνις και Χλόη αποτελεί ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ και το μοναδικό σωζόμενο έργο του Λέσβιου συγγραφέα Λόγγου, για τη ζωή του οποίου γνωρίζουμε ελάχιστα. Στην εποχή μας δεν έχουν διασωθεί άλλα έργα του Λόγγου, αλλά το Δάφνις και Χλόη διασώθηκε πλήρες και αποτελείται από 4 βιβλία. Το έργο αυτό ήταν γνωστό από την περίοδο της Αναγέννησης στην Κεντρική Ευρώπη. Πριν όμως γίνει γνωστό στην Ευρώπη, αγαπήθηκε και διασκέδαζε τις δέσποινες και τις αρχόντισσες της Μήθυμνας, από τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε πηγή έμπνευσης για ζωγράφους και γλύπτες όπως ο Μπουρντόν, ο Ζεράρ , ο Μαρκ Σαγκάλ, ο Νταλού και ο Κορτό, ενώ διάσημη είναι και η ομώνυμη χορογραφική συμφωνία του Μωρίς Ραβέλ σε 3 μέρη με χορικά.
Στο βουκολικό αυτό μυθιστόρημα, η φύση, οι ήρωές του και ο ταπεινός κόσμος των αγροτών και των δούλων που τους περιβάλλει, εξιδανικεύονται από τον συγγραφέα. Το ύφος του έργου είναι μοναδικό για την εκλεπτυσμένη περιγραφή του έρωτα και της φύσης. Τίποτα δεν καλύπτεται με πέπλο και όμως το κάθε τι είναι γεμάτο μυστήριο. Το μυθιστόρημα για πρώτη φορά μεταφράστηκε στη γαλλική γλώσσα από τον Αμνώ επίσκοπο της Ωξέρ το 1551 και η πρώτη ολοκληρωμένη έκδοση έγινε το 1810 από τον Πωλ-Λουΐ Κουριέ. Ακολούθησαν πολλές εκδόσεις με σχόλια και διορθώσεις. Στα γερμανικά η καλύτερη έκδοση θεωρείται του εκδοτικού οίκου Prestel – Verlag (1994), εμπλουτισμένη με 42 λιθογραφίες του Σαγκάλ. Ο Γεώργιος Βενδότης ήταν ο πρώτος Νεο-έλληνας που μετέφρασε και εξέδωσε το έργο, από το τυπογραφείο του στη Βιέννη, ενώ το 1931 γυρίστηκε βουβή ταινία του ελληνικού κινηματογράφου υπό τον ίδιο τίτλο (Δάφνις και Χλόη) βασισμένη στο Ειδύλλιον του Λόγγου σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου. Με τον έρωτα να αποδεικνύεται ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία, η υπόθεση διαδραματίζεται σε μία παραλία της Λέσβου, όπου οι δύο βοσκοί Λάμων και Δρύας βρίσκουν, υιοθετούν κι ανατρέφουν μαζί δύο έκθετα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Τα παιδιά φορούν πολλά κοσμήματα, δείγμα της καταγωγής τους. Οι θετοί τους γονείς, οι βοσκοί Λάμων και Δρύας, τους δίνουν τα ονόματα Δάφνις και Χλόη. Όταν μεγαλώνουν τα παιδιά, αναλαμβάνουν τη βοσκή των κοπαδιών (κατσικιών και προβάτων) από τους θετούς γονείς τους, ενώ η φλόγα της αγάπης αρχίζει να διαφαίνεται στις νεανικές τους καρδιές.
Δάφνις και Χλόη
19/07 έως 20/07/2019 στις 21:30
Κατά την ελληνική μυθολογία, η Φαίδρα κυριεύθηκε από σφοδρό έρωτα για τον ξακουστό για την ομορφιά, γιο του Θησέα (εκ της Ιππολύτης), τον Ιππόλυτο, στη προσπάθειά της να τον σαγηνεύσει, εκείνος την απέκρουσε. Σε άλλη συνάντηση η Φαίδρα δεν δίστασε να πέσει στα πόδια του και να τον παρακαλεί με δάκρυα να ανταποκριθεί στον παράφορο έρωτά της. Ο Ιππόλυτος την απέπεμψε με σκαιότητα και η Φαίδρα μέσα στην οργή της έσκισε τα ενδύματά της και τρέχοντας παρουσιάσθηκε ημίγυμνη στον Θησέα, διαβάλλοντας τον Ιππόλυτο ότι προσπάθησε να τη βιάσει. Ο Θησέας έδιωξε από τη χώρα τον Ιππόλυτο, ο οποίος φεύγοντας σκοτώθηκε καθώς τ΄άλογα του άρματός του αφήνιασαν στην αιφνίδια θέα ενός τέρατος που είχε εκβρασθεί από τη θάλασσα. Όταν η Φαίδρα έμαθε για τον θάνατο του Ιππόλυτου, αισθανόμενη ντροπή και ενοχές, αυτοκτόνησε δι’ απαγχονισμού. Τον μύθο αυτόν χρησιμοποίησε ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ιππόλυτος», καθώς επίσης και πολλοί άλλοι αρχαίοι ποιητές και καλλιτέχνες.
Η Φαίδρα ενέπνευσε λογοτέχνες και τραγικούς ποιητές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από τον Ευριπίδη και τον Σενέκα ως τη Σάρα Κέιν. Σε αντίθεση με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, η τραγωδία του Ρακίνα (1677) εστιάζει στο πρόσωπο της ερωτοχτυπημένης Φαίδρας, μητριάς του Ιππόλυτου, και στο βίωμα της ερωτικής απόρριψης. Εντέλει, η Φαίδρα αποκαλύπτει την αλήθεια για το μη βιασμό της και κατόπιν αυτοκτονεί. Το έργο τελειώνει μέσα σε ατμόσφαιρα θλίψης και εξιλέωσης: έχοντας καταστρέψει τον οίκο του, ο Θησέας λαμβάνει υπό την προστασία του την Αρικία, τιμώντας έτσι τη μνήμη του νεκρού γιου του.
Έφη Θεοδώρου: Φαίδρα του Ρακίνα
26/07 έως 27/07/2019 στις 21:30
Επιστέγασμα της λογοτεχνικής πορείας του Ανδρέα Κάλβου, η τραγωδία Οι Δαναΐδες, η μόνη που κατάφερε να ολοκληρώσει και να εκδώσει ο ίδιος ο δημιουργός (1818), αποτελεί υπόδειγμα κλασικιστικού έργου, το οποίο αναπαράγει αλλά και επικαιροποιεί τη φόρμα του αρχαίου προτύπου, ενώ συγχρόνως αποτίνει φόρο τιμής στην τραγική παράδοση και στη διαμόρφωση της τραγωδίας ως θεάτρου της πολιτικής κοινότητας, δημιουργώντας ένα σύμπαν δραματικών αντιθέσεων, συναισθηματικών αντιφάσεων και μοιραίων επιλογών.
Οι Danaidi (Δαναΐδες) αποτελούν την κορύφωση της λογοτεχνικής πορείας του Ανδρέα Κάλβου, ως τραγικού συγγραφέα, και ταυτόχρονα το πιο αυθεντικό ιταλικό έργο του, προικισμένο με χαρακτηριστικά τέτοια που να του επιτρέπουν να συγκριθεί, σαν πραγματικό αριστούργημα, με τη συχνά μέτρια και στερεοτυπική κλασικιστική δραματική παραγωγή των πρώτων δεκαετιών του δέκατου ένατου αιώνα. Κατά συνέπεια, για να γίνει κατανοητή η ιδιαιτερότητα του έργου, επιβάλλεται να ανασυστήσουμε με τρόπο συνθετικό τα στάδια της γένεσής του και να μελετήσουμε τη δομή και τη θεματική του συγκρότηση, καθώς και τις υφολογικές επιλογές του συγγραφέα, σε σχέση με τις κλασικές και σύγχρονες πηγές και τα πρότυπά του.
Η τραγωδία αντλεί από τον μύθο των Δαναΐδων, που έφτασε σ’ εμάς αποσπασματικά μέσα από διάφορες μυθολογικές και φιλολογικές πηγές, μεταξύ αυτών την τραγωδία Ικέτιδες του Αισχύλου. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Άργος, όπου οι πενήντα γιοι του Αιγύπτου, αδελφού του βασιλιά του Άργους, Δαναού, ζητούν σε γάμο τις πενήντα κόρες του Δαναού. Ο βασιλιάς φοβάται ότι ένας από τους γαμπρούς του θα τον εκθρονίσει, έχοντας λάβει μάλιστα σχετικό χρησμό από το μαντείο. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει το μοιραίο, ο Δαναός δίνει εντολή στις κόρες του να δολοφονήσουν τους συζύγους τους τη νύχτα του γάμου. Η μόνη που παραβαίνει την εντολή του αλλά και αρνείται τον χρησμό είναι η Υπερμνήστρα, η οποία είναι ερωτευμένη με τον άντρα της, τον Λυγκέα, όπως και εκείνος μαζί της.
Οι Δαναΐδες του Ανδρέα Κάλβου
02/08 έως 03/08/2019 στις 21:30
Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!
ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
Κάθε βδομάδα μπορείτε να λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc mag με τις προτάσεις μας
