Η ομάδα RMS MATAROA παρουσιάζει σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη την παράσταση «ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ. Κάποιες κυρίες διασκεδάζουν.» στο Θέατρο Τέχνης από τις 3 Μαΐου.
Μετά την περσινή παράσταση «Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι/Βαρκελώνη ’36» η ομάδα RMS MATAROA επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης για την πρώτη της αναμέτρηση με τον σαιξπηρικό κόσμο. Ακολουθώντας την πορεία των εμφανίσεων του Φάλσταφ στα έργα «Ερρίκος ΙV», πρώτο και δεύτερο μέρος, «Ερρίκος V» και «Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ», επιχειρεί μια νέα αφήγηση της σαιξπηρικής ιστορίας που παραμερίζει το επικό και αναζητά το βαθιά ανθρώπινο.
Ο Φάλσταφ και ο πρίγκιπας Χάρρυ, διάδοχος του αγγλικού θρόνου, ζουν σαν κλέφτες κόντρα στους κανόνες του παλατιού, σπαταλώντας χρόνο και χρήμα στα καπηλειά του Ουίνδσορ. Η ανέμελη ζωή τους σταματά όταν ξεσπά νέα εμφύλια διαμάχη που απειλεί τον θρόνο του πατέρα του Ερρίκου. Οι δρόμοι τους χωρίζουν μόλις σημάνουν οι καμπάνες του πεπρωμένου και οδηγήσουν τον έναν στον θρόνο και τον άλλο στο θάνατο.
Ο εκρηκτικός και αμετροεπής Φάλσταφ, ένας από τους πιο αγαπημένους κωμικούς χαρακτήρες των σαιξπηρικών έργων, γίνεται ο μίτος για να οδηγηθούμε στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης. Εμβαθύνοντας στα ψυχικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που τον κάνουν ταυτόχρονα ευχάριστο και απεχθή, ρήτορα και φαφλατά, κακότροπο και ευσυγκίνητο, αναζητάμε να κατανοήσουμε την πραγματική φύση του ανθρώπου.
Ο Φάλσταφ γίνεται καθρέφτης του εαυτού μας και τολμά να πει δυνατά τις μύχιες σκέψεις μας, εκείνες που φροντίζουμε να κρύψουμε στο πλαίσιο της συνύπαρξης. Μέσα από τον παιγνιώδη χαρακτήρα της φάρσας επιχειρούμε να συνθέσουμε ένα σύγχρονο σκηνικό συμβάν, απαλλαγμένο από φοβίες και δογματισμούς.
Η ομάδα RMS MATAROA αποτελείται από τους Μάνο Βαβαδάκη, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Πλεμμένο. Συνεργάτες και φίλοι από το 2013, αποφάσισαν να συγκροτήσουν έναν σταθερό πυρήνα, μια καλλιτεχνική συντροφιά με κοινούς στόχους, αναζητώντας ένα συλλογικό τρόπο καλλιτεχνικής δημιουργίας, για ένα αύριο ανθρωποκεντρικό κι ένα θέατρο το οποίο απολαμβάνει μεγαλύτερη ελευθερία.
