Την πληροφορία την έχεις από πριν. Ένα χρόνο τώρα. Ένα χρόνο και. Ότι έτσι συμβαίνει. Αλλά όταν συμβαίνει σε συγγενικό σου πρόσωπο, η γενική πληροφορία μετατρέπεται σε βίωμα. Ή μάλλον, αν όχι στην απουσία βιώματος, πάντως στην απουσία ως βίωμα. Στην απουσία, την απόσταση, την αποστασιοποίηση.
Ο ασθενής μόνος του θα νοσήσει, μόνος του θα καλυτερεύσει, μόνος του θα χειροτερεύσει, μόνος του θα πεθάνει. Για τους δικούς του ανθρώπους, το σώμα του απαγορεύεται. Το απαγορευμένο σώμα, το επικίνδυνο σώμα, το μολυσματικό σώμα θα περάσει τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του χωρίς κανένα γνωστό σώμα στο πλάι του. Το σώμα του δεν είναι πια στη δικαιοδοσία του. Το σώμα του υπήχθη στη δικαιοδοσία πρωτοκόλλων.
Δεν μπορείς να δεις τον άνθρωπο που πεθαίνει, δεν μπορείς να τον χαιρετήσεις από κοντά, δεν μπορείς να του πεις από κοντά όλα θα πάνε καλά. Ή να του δείξεις, ότι ακόμα κι αν όλα δεν πάνε καλά (γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος, από θνητά υλικά), τουλάχιστον αγαπήθηκε και τουλάχιστον αντίο. Ένα αντίο που από κοντά δεν το λες ποτέ με λέξεις, το λες όμως με όλα τα άλλα, με το σώμα σου, με το παρόν σώμα σου. Το σώμα σου είναι απόν. Μόνο τηλέφωνο μπορείς να πάρεις. Για όσο καιρό μπορεί να σου απαντήσει. Μετά οι κλήσεις θα μένουν αναπάντητες. Και μετά θα περιμένεις εσύ το τελικό τηλεφώνημα, καθώς η σιωπή της ματαίωσης θα δώσει τη θέση της στη σιωπή της αναμονής.
Το σώμα εξακολουθεί να παραμένει απαγορευμένο ακόμη και μετά τον θάνατό του. Στην κηδεία μόνο οι πολύ κοντινοί. Ήσουν επικίνδυνος ως ασθενής, είσαι επικίνδυνος ως νεκρός, είναι επικίνδυνες οι συναθροίσεις. Τέσσερις άνδρες, ντυμένοι αστροναύτες με στολές που πήραν από φτηνό αποκριάτικο μαγαζί, κουβαλούν το φέρετρό σου. Το φέρετρο είναι και θα παραμείνει κλειστό. Το πρόσωπό σου θα κολλούσε. Μια φωτογραφία σου. Το πρόσωπο στη φωτογραφία δεν κολλάει. Είναι ασφαλές. Μας κοιτάζει από μια άλλη εποχή. Είναι πολύ νεότερο. Είναι πολύ όμορφο. Κι όλα φεύγουν κάποτε για όλους. Και τα νιάτα κι η ομορφιά και η ζωή. Και τι μένει; Τι αφήνεις πίσω σου; Το αποτύπωμά σου πώς μετριέται; Δεν είναι το μοναδικό νόημα της ζωής, είναι όμως και απόλυτα σημαντικό. Να είχες καλή αύρα. Να μην ήσουν τοξικός άνθρωπος. Να μην ήσουν «περίεργος» άνθρωπος. Να μην ήσουν «μυστήριος» άνθρωπος. Να μην είχες «τις ιδιαιτερότητές σου» ως άνθρωπος. Να μην μπορεί να σε συνοδεύσει κανένας από αυτούς τους ευφημισμούς, οι οποίοι ουσιαστικά λένε ότι, εντάξει, όσο ζούσες οι άλλοι που έρχονταν σε επαφή μαζί σου, έφευγαν μετά την επαφή με μώλωπες.
Όσοι σε θυμούνται, λιγότεροι ή περισσότεροι, να σε θυμούνται με τρόπο γλυκό, χωρίς αστερίσκους. Να σε θυμούνται με τρόπο σκέτα γλυκό, χωρίς κανέναν αστερίσκο. Να μην περιμένεις να πεθάνεις για να δικαιωθείς. Να μην περιμένεις να πεθάνεις για να συγχωρεθείς. Να σε σκέφτονται και να μη βρίσκουν κάτι να σου συγχωρέσουν. Να μην βρίσκουν κάτι να σου συγχωρέσουν.
