Πέφτει ένα βρωμόξυλο σε αγώνα μπάσκετ, στο Ρεάλ – Παρτιζάν για την ακρίβεια, μεταξύ των παικτών βρωμόξυλο, και δεν είναι σωστό να το λες αυτό, αποτροπιασμό είναι το σωστό να δείχνεις πάντα, ή έστω την απερίφραστη καταδίκη σου να δηλώνεις, αλλά επιλέγοντας το λάθος αντί του σωστού, θα πω ότι τα βρωμόξυλα σε αγώνες μπάσκετ έχουν τις περισσότερες φορές κάτι σαν άγρια ομορφιά ξέρω γω, ή έστω σαν όμορφη αγριότητα, νέοι φουλ γυμνασμένοι άντρες που βράζει το αίμα τους μανουριάζουν μεταξύ τους και ρίχνουν μερικές ψιλές και καμιά χοντρή, είναι δίμετροι και βάλε τύποι που γίνονται πάντα ένα κουβάρι και ρίχνουν μπουνιές στον αέρα ή στο πρόσωπο και κανείς δεν παθαίνει ποτέ όντως κάτι, δεν είναι στρατοί χουλιγκάνων με ματσούκια και μαχαίρια που πάνε να προκαλέσουν βλάβη σε άλλους ανθρώπους, με γυμνά χέρια πλακώνονται, πρόσωπο με πρόσωπο πλακώνονται, με ίσους όρους πλακώνονται, άλλοι πάνε να τους χωρίσουν και καταλήγουν να πλακώνονται κι αυτοί, θα προκύψει κάνας μώλωπας, κάνα πρησμένο μάτι, η συνολική αίσθηση και το τελικό ψυχικό αποτύπωμα που σου αφήνουν τέτοιοι καυγάδες δεν βρίσκονται κοντά στο ζόφο, όσο κι αν πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι έγινες μόλις μάρτυρας σκηνών που δεν πρέπει ποτέ να διαδραματίζονται η ένταση που σου γέννησαν δεν είναι μια σκοτεινή ένταση, είναι μια ένταση πολύ πιο κοντά στον εντυπωσιασμό και ενδεχομένως και την απόλαυση.
Σαν χορογραφία είναι κάπως, σαν συνέχεια του αγώνα είναι, η συνέχεια του αγώνα με άλλα μέσα, σαν συνέχεια της αθλητικότητας, τα ίδια σώματα που τρέχουν, ιδρώνουν, πηδάνε, σπρώχνονται, ακουμπιούνται, τώρα αφήνουν στην άκρη και την μπάλα και τα καλάθια, τώρα δεν υπακούν ούτε σε εντολές προπονητών ούτε σε σφυρίγματα διαιτητών, τώρα δεν χρειάζεται να πειθαρχήσουν, τώρα τους έχει γυρίσει το μάτι, θα συνεχίσουν να πλακώνονται με τις στολές τους, τους άλλους θα δέρνουν όχι τους δικούς τους, μέχρι να επικρατήσουν τελικά οι ψυχραιμότεροι και να καταφέρουν να τους χωρίσουν, που για να είμαστε ειλικρινείς δεν ισχύει κι ακριβώς δηλαδή, ούτως ή άλλως δεν σκόπευαν να δέρνονται ατελείωτα, ούτε σκόπευαν να προξενήσουν στα αλήθεια κακό σε κανέναν, μέρος της τελετουργίας είναι κι αυτό, μέρος της χορογραφίας είναι το έχωσα δύο και τώρα κάνω πίσω, μια εκδήλωση ζωντάνιας και ζωής είναι τελικά κι αυτό, κι όσο κι αν γίνεται εκτός κανόνων και εκτός πειθαρχίας, εξακολουθούν με έναν τρόπο και υπάρχουν και κανόνες και πειθαρχία και όρια και σεβασμός του αντιπάλου.
Δεν ξέρω, μπορεί να είναι εντελώς άρρωστη αυτή η οπτική, ή εντελώς τοξικά αντρική, αλήθεια δεν ξέρω, δεν το αποκλείω, εκείνο που πάντως σίγουρα ξέρω είναι ότι ακόμα κι υπό τη συγκεκριμένη οπτική, είναι τελείως διαφορετικό να βλέπεις μια ακόμη κλωτσοπατινάδα μεταξύ μπασκετμπολιστών, από αυτό που κατά τη διάρκειά της έκανε ο Γιαμπουσέλε της Ρεάλ στον Έξουμ της Παρτιζάν, πιάνοντας τον ύπουλα από πίσω με λαβή κατς ή τζούντο από τον λαιμό, κάνοντας του περιστροφή στον αέρα και ξαπλώνοντας τον με δύναμη και φόρα με τα μούτρα πλατύ φαρδύ κάτω, είναι φάση μανιακή, φάση που θα μπορούσε να του είχε προκαλέσει μεγάλο κακό, φάση εκτός του κώδικα και του τρόπου που γίνονται οι μπασκετοκαυγάδες, με αποτέλεσμα να έχουμε δει κι αν έχουμε δει ξύλα μπασκετμπολιστών τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά αυτό που έκανε ο Γιαμπουσέλε να σου παγώνει το αίμα, έχει σκοτεινή καταγωγή, να σε τρομάζει όχι μόνο με την επικινδυνότητα και τη βιαιότητα αυτής καθαυτής της πράξης, που είναι όντως εξαιρετικά μεγάλες, αλλά και γιατί είναι σαν ανταπόκριση από κάποιο πολύ πιο σκοτεινό μέρος, να σε αιφνιδιάζει και λες τι έγινε τώρα, τι μπορεί να είδα μόλις τώρα, πώς μπορεί να σκέφτηκε αυτός ο άνθρωπος, τι είναι ικανός άραγε να κάνει υπό άλλες συνθήκες, πώς σκέφτηκε και εκτέλεσε αυτό που έκανε στις συγκεκριμένες, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που γύρισε το μάτι του, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που γύρισε το μυαλό του, εδώ η φάση είναι ότι έκανε αυτό που δεν γίνεται, εδώ η χορογραφία διακόπηκε με τον πιο βίαιο τρόπο, εδώ η φανταχτερή χορογραφία του βρωμόξυλου σκοτείνιασε ξαφνικά, όταν στο παρκέ εισέβαλε η βία.
