Η «Χορευτική Πανούκλα» του Κωνσταντίνου Μάρκελλου παρουσιάζεται από τις 22 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο.
Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος, μετά την -βασισμένη σε αληθινή ιστορία- «Απαγωγή της Τασούλας» (Υποψηφιότητα Βραβείου «Μελίνα Μερκούρη 2020» για την Ελένη Στεργίου), στήνει μια παράσταση με Μπρεχτικές αναφορές, καταιγιστικούς ρυθμούς και ειρωνική-υπαινικτική γλώσσα που -με αφορμή ένα από τα μεγάλα άλυτα μυστήρια της Ιστορίας, την μεσαιωνική Χορευτική Πανούκλα του Στρασβούργου του 1518- καυτηριάζει αλληγορικά τα κακώς κείμενα του σήμερα.
Με ένα ensemble ηθοποιών που με διάθεση ανατροπής της «θεατρικής ψευδαίσθησης» εναλλάσσουν ρόλους προζάρουν, παίζουν μουσικά όργανα και τραγουδούν ζωντανά επί σκηνής, συνθέτοντας σπαρταριστά επεισόδια.
H Χορευτική Πανούκλα του Στρασβούργου
Στις 14 Ιουλίου του 1518 και για διάστημα μερικών εβδομάδων, χιλιάδες πολίτες-μέλη της Τρίτης Τάξης, υπό το καθεστώς ανέχειας και επισφάλειας για την υγεία και τη ζωή τους, οδηγημένοι από μια ακατανίκητη και μυστηριώδη παρόρμηση, βρέθηκαν να χορεύουν ασταμάτητα, μέχρις εξαντλήσεως στους δρόμους της πόλης όπου σήμερα χτυπά η καρδιά της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Οι θρησκευτικές και πολιτικές αρχές, θορυβημένες, θέλησαν να εντοπίσουν την προέλευση της ακατανόητης Χορεομανίας επιχειρώντας να την αποδώσουν κατά σειρά σε αστρολογικά, υπερφυσικά, βιολογικά, ιατρικά και άλλα αίτια. Μα πάνω απ’ όλα έσπευσαν να περιορίσουν την εξάπλωσή της προκειμένου να διατηρήσουν έναν επιθυμητό βαθμό ευταξίας στους δρόμους.
Παρά τις προσπάθειές τους, η μανία πήρε γρήγορα τις διαστάσεις ανεξέλεγκτης επιδημίας, η οποία έγινε γνωστή με το όνομα «Χορευτική Πανούκλα». Μέχρι το τέλος Αυγούστου, το φαινόμενο είχε εκτονωθεί κάτω από ανεξακρίβωτες μέχρι και σήμερα, για τους ιστορικούς, συνθήκες. Στο μεταξύ εκατοντάδες άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους από εξάντληση, αφυδάτωση, εγκεφαλικά επεισόδια ή εμφράγματα.
Η Παράσταση
Το δεύτερο θεατρικό έργο του Κωνσταντίνου Μάρκελλου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και πρωτότυπη μουσική του Λευτέρη Βενιάδη. Το έργο -με επιτηδευμένη αφέλεια- μιλάει για τα όρια και τις ανεπάρκειες της ανθρώπινης φύσης, τον φόβο του Θανάτου, την αναπόφευκτη φθορά
σωμάτων και ιδεολογιών, την ενστικτώδη αντίδραση του ανθρώπου στην καταπίεση, στην χειραγώγηση και στην ανέχεια, φωτίζοντας την σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία της ελευθερίας και στην αναγκαιότητα του «συνανήκειν».
