Aκριβώς τέτοια εποχή πέρσι, είχε σκάσει μια ακόμη επιθετική, τρομερή, λίαν επικίνδυνη μετάλλαξη του ιού (η Όμικρον αν δεν τη μπερδεύω με άλλες φίλες της) και μας είχε πάρει από κάτω ότι τόσο οι περσινές γιορτές, όσο και η νέα χρονιά που έμπαινε θα συνέχιζαν να κυλούν στον ρυθμό των δύο ετών που είχαν προηγηθεί, ή ότι εν πάση περιπτώσει δεν θα είχαμε ξεμπερδέψει ακόμα.
Οι φόβοι διαψεύστηκαν, μοιάζει πως ξεμπερδέψαμε. Εννοείται ότι οι ενστάσεις εδώ έχουν ήδη εγερθεί, μα πώς ξεμπερδέψαμε, φυσικά και ο κίνδυνος είναι ακόμη εδώ, φυσικά και οι επιπτώσεις του ιού είναι ακόμη εδώ. Δεκτά και τα δύο. Δεν είναι όμως πια εδώ ο τρόπος που ζούσαμε επί δύο χρόνια, δεν είναι όμως πια εδώ η ολική παράδοση της υπόλοιπης ζωής στον ιό. Ζούμε δηλαδή κανονικά ή περίπου κανονικά πια, άρα στο δικό μου μυαλό αυτό σημαίνει κι ότι ξεμπερδέψαμε.
Στις 24 Φεβρουαρίου του 2022 η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία. Πέραν του σοκ για αυτό καθαυτό το γεγονός, τις πρώτες μέρες αρχίζουν και επικρατούν φόβοι που ξεπερνούν τη συγκεκριμένη εισβολή και το συγκεκριμένο πόλεμο, φόβοι για γενίκευσή του σε τρίτο παγκόσμιο, φόβοι για πυρηνικά ολοκαυτώματα.
Δεν επαληθεύονται ως τώρα, μέχρι αποδείξεως του εναντίου παραμένει ένας σκέτος πόλεμος, οι φόβοι για παγκόσμια επισιτιστική κρίση επίσης δεν έχουν επαληθευθεί ακριβώς, κι από τους δύο τελευταίους φόβους, της ακρίβειας και του χειμώνα που θα κάναμε μέσα στο κρύο και το σκοτάδι, επαληθεύθηκε μόνο ο πρώτος.
Η Αθήνα στο κέντρο της και στα αβανταδόρικα σημεία της είναι πιο φωτισμένη και στολισμένη από ποτέ (περίπου σαν να έγινε ανάποδος πόλεμος που έλεγε στη Δημοτική Αρχή ανάψτε ό,τι λαμπιόνι και φωτάκι έχετε), η Αθήνα επίσης περνά ως τώρα έναν από τους πιο ζεστούς χειμώνες στην ιστορία της.
Όλα πάνε καλύτερα από τους φόβους μας. Έτσι γίνεται συνήθως. Και μετά μπορεί να συμβούν άλλα δυσάρεστα πράγματα, που ίσως δεν είχε πάει καν ο νους μας να τα φοβηθούμε. Έτσι γίνεται συνήθως. Ή μπορεί να συμβούν άλλα ευχάριστα πράγματα, που ίσως δεν είχε πάει καν ο νους μας να τα ελπίσουμε.
Έτσι γίνεται συνήθως; Λιγότερο συνήθως, αλλά γίνεται κι αυτό. Γενικά πάντως, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει σε πείσμα τόσο των φόβων μας όσο και των ονείρων μας. Γιατί οι φόβοι μας και τα όνειρά μας δεν αφορούν το μέλλον. Το παρόν αφορούν, τώρα συμβαίνουν, τώρα καθηλωνόμαστε από τρόμο, τώρα καθηλωνόμαστε από όνειρα. Εξίσου μας καθηλώνουν, ναι.
Και η καθήλωση που μας παρέχουν μας κρατά ψυχικά ζωντανούς. Το να είσαι ψυχικά ζωντανός σημαίνει ότι υπάρχει κάτι που τρέμεις και κάτι που ελπίζεις. Όταν δεν σε αφορά πια κανένας φόβος και καμιά ελπίδα, περιφέρεις ένα κορμί χωρίς κάτι ψυχικά ζωντανό εντός του: τι παριστάνεις άραγε τότε; Όχι πάντως τον άνθρωπο.
Άνθρωπος σημαίνει φοβάμαι για κάτι που δεν θα επαληθευθεί, ελπίζω για κάτι που δεν θα επαληθευθεί, στη θέση τους θα συμβούν άλλες καταστάσεις, κακές και καλές, θα με αλλάξουν όσο είναι να με αλλάξουν και θα αρχίσω, από το σημείο που θα με έχουν τοποθετήσει, να έχω τότε νέους φόβους και νέες ελπίδες. Έτσι γίνεται συνήθως.
