Aκούς για την τραγωδία στην Άρτα, για τον άνθρωπο που σταμάτησε το μυαλό του, ξεχνώντας επί ώρες το μωράκι του στο αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα αυτό να πεθάνει, και σταματάει και το δικό σου μυαλό. Και μετά διαβάζεις και ακούς για το πόσο μη μοναδικό και μη εντελώς σπάνιο είναι το φαινόμενο, για το πόσο έχει επαναληψιμότητα, ακούς για την ύπαρξη του «Συνδρόμου του ξεχασμένου μωρού» και το μυαλό σου σταματάει εκ νέου.
Και αναρωτιέμαι -ή μάλλον φοβάμαι- μήπως έτσι βρίσκουμε πάλι τον τρόπο οι άνθρωποι να παρηγορηθούμε και να καθησυχαστούμε και να πούμε εντάξει, φίου, φρικάραμε προς στιγμήν, αλλά μάλλον δεν θα ‘πρεπε. Γιατί αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Γιατί κι αυτό έχει μια κάποιου είδους εξήγηση που αφορά τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου και τα διάφορα είδη της μνήμης, για το πώς κάνουμε αυτοματοποιημένα σχεδόν ενέργειες της καθημερινότητάς μας και για το πώς προσπαθούμε να συγκρατήσουμε στο μυαλό μας ειδικές υποχρεώσεις της κάθε μέρας.
Το τακτοποιήσαμε λοιπόν. Γίνεται. Δεν υπάρχει κάτι εντελώς σκοτεινό, δεν υπάρχει κάτι ανεξήγητο, εξηγήθηκε, αναλύθηκε, το έχουμε, από τον Διαφωτισμό και μετά συνεχίζουμε να ζούμε στους αιώνες του φωτός, το φως λούζει κάθε επικράτεια της ύπαρξής μας, σκοτάδι δεν υπάρχει πουθενά.
Κι υπάρχουν συμπληρωματικά και άλλες εξηγήσεις, για το πόσο σκότωμα είναι για τους γονείς οι πρώτοι μήνες ζωής ενός παιδιού, για το πόσο μπορούν να τους εξαντλούν με λιγοστό ύπνο και φουλ άγχος, για το πόσο σκότωμα είναι παράλληλα με το άγχος φροντίδας του μωρού να είναι υποχρεωμένοι και οι δυο γονείς να εργάζονται, για το πόσο γενικότερα οι συνθήκες ζωής όλων είναι πια χαοτικές, για το πόσο οι ρυθμοί είναι ανελέητοι, για το πόσο κάθε μέρα πρέπει να κινούμαστε μέσα σε ένα λαβύρινθο διαφορετικών υποχρεώσεων, όντας υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε σε ένα σωρό ρόλους, με στρες πάνω στο στρες πάνω στο στρες. Πάλι το ερμηνεύσαμε λοιπόν, πάλι βρήκαμε τι φταίει.
Θα ήταν προτιμότερο να ρίχναμε στο ανάθεμα και στην πυρά όσους ξέχασαν το παιδί τους ή στη συγκεκριμένη περίπτωση τον συγκεκριμένο πατέρα; Θα ήταν προτιμότερη η απόφανση που θα μιλούσε για γονείς τέρατα ή για αδιανόητη ανευθυνότητα; Προφανέστατα και όχι, προφανέστατα και είναι πολύ θετικό και πολύ παρήγορο να επικρατεί σε τέτοιες περιπτώσεις συλλογική κοινωνική συντριβή αντί για ανθρωποφαγία, ηθικολογία, αποτροπιασμό και εξ αντιδιαστολής προβολή ηθικού πλεονεκτήματος όσων δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξεχάσουν το δικό τους παιδί.
Οπότε; Αφού κι εγώ προτιμώ αυτό που συμβαίνει τώρα, τότε τι προτείνω; Προτείνω, ίσως ότι, παρ’ όλες τις εξηγήσεις και ανεξάρτητα από τα μέτρα που μπορούν να λαμβάνονται (ειδικοί αισθητήρες στα νέα μοντέλα αυτοκινήτων, πολύ πιο ενεργές πολιτικές υποστήριξης των νέων γονέων κλπ), καλό είναι να σηκώνουμε κάποτε τα χέρια ψηλά. Και να τρομάζουμε. Και να παραιτούμαστε από τις εξηγήσεις και τις ερμηνείες ως τελικές απαντήσεις για όλα. Γιατί και όλα τα παραπάνω μαζί να ισχύουν, υπάρχει κάτι που παραμένει αναπάντητο και σκοτεινό.
Προτείνω να βάλουμε τα γέλια και να βάλουμε τα κλάματα και να βάλουμε τις φωνές. Προτείνω να μην μας νοιάζει τίποτα. Ή μάλλον, εννοείται να μας νοιάζουν οι άλλοι και να μην δρούμε με τρόπο που δεν θα τους υπολογίζει, αλλά ως εκεί. Από εκεί και πέρα και όσον αφορά στον δικό μας εαυτό, προτείνω να απαλλαγούμε από τους δικούς μας φόβους και τρόμους, από τα δικά μας άγχη, ανησυχίες, προβολές για το μέλλον, λες και ξέρουμε αν θα προλάβουμε να είμαστε εδώ στο μέλλον, ή λες και λογοδοτούμε στο μέλλον, λες και οι άνθρωποι έρχονται στον κόσμο προκειμένου να ζήσουν ζωάρα γερνώντας.
Εφόσον ανήκουμε σε εκείνα τα όντα που το μυαλό τους μπορεί να μπλοκάρει και να ξεχάσει επί ώρες το ίδιο του το μωρό σε ένα αυτοκίνητο, δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε τίποτα. Ας παραιτηθούμε από το αίτημα του ελέγχου και τον φόβο ότι θα τον χάσουμε. Δεν ελέγχουμε τίποτα, είμαστε αθύρματα, είμαστε γελοίοι, είμαστε τραγικοί, είμαστε οι τύποι που ενώ προσπαθούμε να κοντρολάρουμε τα πάντα και να διώξουμε μακριά κάθε πιθανό και απίθανο κίνδυνο, ξεχνάμε τα μωρά μας στο πίσω κάθισμα. Μπορούμε λοιπόν, δικαιούμαστε λοιπόν, αξίζουμε λοιπόν, να είμαστε ελεύθεροι. Και να ζήσουμε στο τώρα, στην κάθε μας στιγμή, όσο πιο ζωντανά και παλλόμενα και άφοβα μπορούμε.
