Η φωτο-ομάδα των Ομόνοια Λόβερς παρουσιάζει έκθεση φωτογραφίας από τις 11 έως τις 14 Μαΐου στο Δημαρχιακό Μέγαρο Αθηνών.
Μέσω της αγάπης τους για τη φωτογραφία, παρακολουθούν καθημερινά την Αθήνα, με σημείο αναφοράς την ιστορική πλατεία, που μεταμορφώνεται και κινείται από το πρωί έως το βράδυ και από μέρα σε μέρα: την Πλατεία Ομονοίας. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε η ιδέα της φωτο-ομάδας των Ομόνοια Λόβερς.
«Όλα ξεκίνησαν δέκα χρόνια πριν, όταν κατέβαινα τις σκάλες του τρένου στην Ομόνοια και έβγαλα μια φωτογραφία δύο νέων ανθρώπων να φιλιούνται στις σκάλες. Την ανέβασα στα social media με hashtag #ομόνοια_λόβερς. Αυτό ήταν! Η αφορμή να γεννηθεί η ιδέα μιας φωτογραφικής ομάδας είχε δοθεί. Έτσι, μερικοί φίλοι αποφασίσαμε να αναδείξουμε τη γειτονιά μας, μέσα απ’ τις φωτογραφίες μας. Στιγμές της Αθήνας, με την Ομόνοια στο κέντρο της».
Η ομάδα των «Ομόνοια λόβερς» αποτελείται από δύο φωτογράφους, έναν γραφίστα, δυο καλλιτέχνες, έναν εικαστικό και έναν μεταφραστή. Χρησιμοποιούν μηχανές με παραδοσιακό φιλμ, ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, ακόμα και κινητά τηλέφωνα, για να συλλάβουν με τη ματιά τους αυτό που οι περισσότεροι/ες αδυνατούν να δουν, όταν διασχίζουν το κέντρο της Αθήνας. Μέσα από τη φωτογραφία, αποτυπώνουν αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο και γεμάτο αντιθέσεις πολιτισμικό χώρο.
Το λογότυπό της ομάδας έχει τον κύκλο που συμβολίζει την πλατεία της Ομόνοιας και το “λ” που παραπέμπει στο «λόβερς». Η πλατεία είναι ένα μέρος με ιδιαίτερους και πολλές φορές δικούς της κανόνες που δεν συμβαδίζουν με αυτούς του υπόλοιπου κέντρου.
“Είμαι εραστής της φωτογραφίας. Τη βλέπω παντού, απ’ την ώρα που ξυπνάω ως την ώρα που θα κοιμηθώ. Μερικές φορές, ακόμα και στα όνειρά μου. Πιθανόν, δεν θα καταφέρω να αλλάξω πράγματα και καταστάσεις στον κόσμο που ζούμε. Μπορεί, όμως, με κάποιες φωτογραφίες μου να βάλω ερωτηματικά και να πετάξω σπίθες. Ο φακός μου βλέπει τα κοινά, τις περισσότερες φορές με ανθρωποκεντρική προσέγγιση, αλλά με τη δική μου οπτική. Αρκετοί θεατές αντιλαμβάνονται αμέσως, άλλοι βαδίζουν προς αντίθετη κατεύθυνση και άλλοι στέκονται. Ο στόχος είναι να σταθούν και να κοιτάξουν. Η κάθε εικόνα είναι σαν ένα παιδί που γεννιέται, μοναδικό, θορυβώδες, χαμογελαστό, που κλείνει το μάτι στον χρόνο. Τον χρόνο που χρειάζεται ο καθρέφτης της φωτογραφικής να ανέβει και που είναι αρκετός για να δω τον εαυτό μου απέναντι στην εικόνα”.
