Αν έχεις δει το Τhe Selfish Ledger, το 9λεπτο εσωτερικό βίντεο της Google που έβγαλε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα το The Verge, μπορείς να ταυτιστείς λίγο παραπάνω με την ψυχεδελική εγκατάσταση του Ryoji Ikeda που εγκαινιάστηκε χθες βράδυ. 28 Ιανουαρίου, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (με επιτυχία, αν κρίνω απ’ τα πολλά και ενθουσιώδη instagram stories που πετάγονταν το ένα πίσω απ’ το άλλο στο λογαριασμό μου).
Σ΄ αυτό το βίντεο, η αυτοκρατορία προσωπικών δεδομένων της Google, αναλύει το όραμα ορισμένων πρωτοκλασάτων στελεχών της, σύμφωνα με το οποίο όλες οι πληροφορίες που έχει συλλέξει για μας η μηχανή της (από το τι μας αρέσει να τρώμε, μέχρι τις προτιμήσεις μας στο σεξ) θα μπορούν να μαζευτούν σ’ ένα «λογιστικό βιβλίο» που θα χρησιμοποιείται είτε σαν εργαλείο αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης, είτε για να προβλέπει τις μελλοντικές μας συμπεριφορές, είτε ακόμα για να καθοδηγεί τη σκέψη μας προς την επίλυση παγκόσμιων προβλημάτων, όπως η φτώχεια και οι ασθένειες.
Το data.flux [12XGA version] του Ikeda θα μπορούσε να αντλεί έμπνευση από το βίντεο της Google. Σίγουρα, πάντως, είναι ένα δεξιοτεχνικά φτιαγμένο οπτικοακουστικό – ειρωνικό σχόλιο για την ψηφιακή εποχή που διανύουμε. Ο 53χρονος συνθέτης και εικαστικός καλλιτέχνης, που μεγάλωσε στο Γκίφου της Ιαπωνίας και πλέον ζει μόνιμα στη Γαλλία, αρνείται πεισματικά να δίνει συνεντεύξεις, οπότε δεν θα μάθουμε ποτέ τι σκεφτόταν για να φτιάξει το τελευταίο έργο της σειράς “datamatics”.
«Δεν του αρέσει καθόλου να επεξηγεί τα έργα του. Είναι της άποψης ότι οι εγκαταστάσεις του μιλούν καλύτερα από τον ίδιο», μου λέει ο Χρήστος Καρράς, Γενικός Διευθυντής & Επικεφαλής Μουσικών Προγραμμάτων της Στέγης. Έχουμε μόλις ανέβει από τον εκθεσιακό χώρο του -1 στο Φουαγιέ, το οποίο έχει γεμίσει με cool, anti-mainstream 25άρηδες, που λικνίζονται στο ηλεκτρονικό Dj Set του Voltnoi Brege.
«Η δουλειά του βασίζεται εξολοκλήρου στην επεξεργασία ενός μεγάλου συνόλου δεδομένων, από τον κώδικα του DNA μέχρι στατιστικές της NASA για τη θέση των πλανητών στο διάστημα. Η μαγεία είναι πώς καταφέρνει να τις χωρέσει στη μικρότερη διάσταση του ήχου και της εικόνας, δημιουργώντας αυτή τη μαγική ηλεκτρονική σύνθεση», μου εξηγεί ο κ. Καρράς.
Οι επεξεργασμένες πληροφορίες του Ikeda απλώνονται παράλληλα στους δύο τεράστιους τοίχους του -1, πότε σαν ηλεκτρονική βροχή κι άλλοτε σαν ηχητικά κύματα, δίνοντας σου την αίσθηση ενός ολόκληρου κόσμου που τρέχει μπροστά σου χωρίς να ξέρεις τίποτα γι’ αυτόν.
Φυσικά, οι εικονικές ψευδαισθήσεις του καλλιτέχνη, που σήμερα μπορεί να καυχιέται ότι είναι ένας από τους πρωτοπόρους συνθέτες της minimal electro, έχοντας εκθέσει από την Tate Modern του Λονδίνου έως το Australian Centre for the Moving Image, είναι άκρως “Instagram friendly”.
Όλοι ανεξαιρέτως, από τους millennials έως τους (αρκετούς) 50άρηδες της αίθουσας, δεν παρέλειψαν να βγάλουν μια σέλφι ή ένα βίντεο με φόντο τον αφηρημένο κόσμο του Ikeda, κλείνοντας το μάτι στην τεχνολογική επανάσταση της εποχής. Άλλοι, καθισμένοι στο πάτωμα μπροστά από την τεράστια οθόνη, ζούσαν την εγκατάσταση περισσότερο σαν διαδικασία «ύπνωσης».
Προτιμήστε να την επισκεφτείτε δύο φορές. Μία με παρέα και μία μόνοι σας. Στη δεύτερη περίπτωση, αφήστε τα μάτια σας να χαθούν στη δίνη των ψηφίων που τρέχουν και της μουσικής που μοιάζει με σάουντρακ ταινίας τρόμου του Κιούμπρικ. Ίσως καταφέρετε να νιώσετε την ψυχεδέλεια, χωρίς τη χρήση παραισθησιογόνων!