old boy talks cinema

Κάθε εβδομάδα ένα κείμενο για μια ταινία, όχι τόσο σαν κριτική, όσο σαν ανταπόκριση στα ερεθίσματά της

14 Σεπτεμβρίου, 2011
Η Τζαστίν νέα κι όμορφη, ο Μάικλ νέος κι όμορφος, εκείνη στο νυφικό της, εκείνος στο γαμπριάτικο φράκο του. Φιλιούνται, γελάνε, διασκεδάζουν, ακόμη κι όταν η τεράστια λιμουζίνα που νοικιάσανε δεν χωράει να στρίψει στο δρομάκι που βγάζει στον πύργο όπου γίνεται η γαμήλια δεξίωση.
7 Σεπτεμβρίου, 2011
Εναρκτήριο λάκτισμα της σεζόν. Πρώτη - πρώτη εικόνα μετά από ένα μήνα μακριά από τις κινηματογραφικές αίθουσες: η κάμερα βρίσκεται στο κάτω μέρος ενός τανκ που σουλατσάρει στο Σαντιάγο.
1 Σεπτεμβρίου, 2011
Από την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 30 γελοιογράφοι διοργανώνουν μια εκθεσιακή εγκατάσταση στο Μουσείο Μπενάκη με έργα της τελευταίας σοδειάς. Η έκθεση διαρκεί έως τις 2 Οκτωβρίου.
1 Σεπτεμβρίου, 2011
Η παράσταση ''Ο ξεπεσμένος δερβίσης'', η οποία παρουσιάζεται στο Βρυσάκι παίρνει παράταση μέχρι της 20 Δεκεμβρίου.
27 Ιουλίου, 2011
Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν πράγματα να γράψει κανείς για τον Χάρι Πότερ. Αυτό έλειπε, ένα τέτοιου βεληνεκούς φαινόμενο μαζικής κουλτούρας να μην αποτελεί ερεθιστική πρώτη ύλη.
20 Ιουλίου, 2011
Αυτοκίνητα που ξαφνικά ο οδηγός τους τα ρίχνει με τέρμα το γκάζι πάνω στον τοίχο. Φλέβες που ξαφνικά ο κάτοχός τους τις κόβει και το αίμα τους πετάγεται σε πίδακες. Μπουκάλια που ξαφνικά εκσφενδονίζονται προς τον άλλο από οργή. Ποτήρια που ξαφνικά θρυμματίζονται από ευτυχία.
13 Ιουλίου, 2011
Κωμωδία με θέμα τη νύφη και τις κολλητές της που ξεκινάνε για γυναικείο μπάτσελορ στο Λας Βέγκας; Υποπτεύεσαι αμέσως ό,τι πιο ανέμπνευστο, ό,τι πιο αντιγραφή και ό,τι πιο αρπαχτή, αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα από αυτά, δεν έχουμε να κάνουμε με το «Hangover αλά Θηλυκά».
6 Ιουλίου, 2011
Το «Χρίσμα» ξεκινά με τον δεκαεπτάχρονο Τζέι να βλέπει ένα τηλεπαιχνίδι με την μητέρα του. Κάθονται δίπλα δίπλα στον καναπέ. Εκείνη φαίνεται να την έχει πάρει ο ύπνος, αλλά ο Τζέι το παρακολουθεί κανονικά. Η πόρτα χτυπάει, νοσοκόμοι μπαίνουν, τους δείχνει τη μητέρα του. «Τι έχει πάρει;», τον ρωτούν. «Ηρωίνη», τους απαντά ατάραχος.
22 Ιουνίου, 2011
Επαρχιακή κωμόπολη των ΗΠΑ (σαν σε ταινία του Σπίλμπεργκ), 1979. Μια παρέα παιδιών που μπαίνουν στην εφηβεία γυρνούν μια ταινία σε Super 8 (όπως έκανε σε αντίστοιχη ηλικία τόσο ο -παραγωγός του «Super 8»- Σπίλμπεργκ, όσο κι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζέι Τζέι Έιμπραμς).
15 Ιουνίου, 2011
Ανορθογραφία: Ξεκινάω ανορθόγραφα το κείμενο, υποκύπτοντας στον πειρασμό να αναλωθώ στην εναρκτήρια παράγραφο σε μια κρυάδα. Επανεκδίδεται πενήντα χρόνια μετά την πρώτη -λογοκριμένη- προβολή της η «Συνοικία το Όνειρο» και προβάλλεται μάλιστα στην περιοχή που γυρίστηκε, στα Άνω Πετράλωνα, όπου το 1961 υπήρχε ακόμα μια παραγκούπολη στην εντελώς υποβαθμισμένη γειτονία «Ασύρματος».
8 Ιουνίου, 2011
H Mπάια αυτοπροσδιορίζεται ως «πολιτικό τσουλί». Είχε την έμπνευση ότι το «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο» μπορεί να εκλαμβάνεται όχι μόνο ως συμβολικό σύνθημα, αλλά και ως πρακτική συμβουλή: Κάντε έρωτα αντί πολέμου ιδεών.
1 Ιουνίου, 2011
Αν «Το Δέντρο της Ζωής» κατόρθωνε να ανταποκριθεί πλήρως στις δικές τoυ φιλοδοξίες, τότε θα μιλούσαμε για μια ταινία ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου, ακριβώς επειδή βάζει τον πήχη των φιλοδοξιών ψηλότερα από τον καθένα.
25 Μαΐου, 2011
Mπράιτον, 1964. Οι νέοι δεν κάθονται στα αυγά τους για πρώτη φορά στην ιστορία της βρετανικής αυτοκρατορίας, ώστε να τηρήσουν τις παραδόσεις, να περιμένουν την σειρά τους να μεγαλώσουν και να έρθουν ομαλά και με τάξη στα πράγματα.
18 Μαΐου, 2011
Το «Άλογο του Τορίνο» ξεκινά με σκοτεινή οθόνη και φωνή που μας αφηγείται μια πολύ γνωστή ιστορία, η οποία δεν είναι σίγουρο αν είναι εντελώς αληθινή ή αν μέρος της ανήκει στη σφαίρα του μύθου, έχει όμως σε κάθε περίπτωση κάτι αληθινό να μας αφηγηθεί: Αμαξάς μαστιγώνει με μανία άλογο σε δρόμο του Τορίνο το 1889. Ο Νίτσε μπαίνει στην μέση, το πιάνει αγκαλιά από το λαιμό, βάζει τα κλάμματα και καταρρέει.
11 Μαΐου, 2011
Eίναι τριών και κάτι. Τoν προετοιμάζουμε μέρες. Θα πάμε σινεμά. Θα είναι μια μεγάλη οθόνη. Θα είναι πολλά παιδάκια και μαμάδες και μπαμπάδες. Θα κλείσουν τα φώτα. Θα δούμε έναν μεγάλο Γουίνι.
4 Μαΐου, 2011
Το «Μην μ΄ αφήσεις ποτέ» ξεκινά πληροφορώντας μας πως το 1952 συνέβη μια επαναστατική ανακάλυψη στην ιατρική επιστήμη, με αποτέλεσμα όλες οι ως τότε ανίατες ασθένειες να γίνουν ιάσιμες και το προσδόκιμο ζωής να ξεπεράσει τα εκατό χρόνια.
27 Απριλίου, 2011
Ο Τζέικ Τζίλενχαλ ξυπνάει σε ένα τρένο. Η Μισέλ Μόναγκαν απέναντί του, του λέει ότι αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή του. Ποιά συμβουλή του όμως; Και γιατί του μιλάει σαν να τον ξέρει;
20 Απριλίου, 2011
Tο «Carlos» ξεκινά με μια λεζάντα που μας προειδοποιεί ότι παραμένουν ακόμα πολλές γκρίζες ζώνες στη δράση του Κάρλος, ότι οι σχέσεις του με τους άλλους χαρακτήρες έχουν δραματοποιηθεί και ότι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσουμε δεν διεκδικεί την αυθεντικότητα μιας πιστής καταγραφής.
13 Απριλίου, 2011
Πρωτοβλέπουμε τη Χάνα στα χιόνια, εκεί που ζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Κάπου στον Αρκτικό κύκλο, σε μια καλύβα. Μόνη με τον πατέρα της που την έμαθε να επιβιώνει. Της επιτίθεται. Πρέπει να είναι πάντα έτοιμη, ακόμα κι όταν κοιμάται.
6 Απριλίου, 2011
«Ο Τζον Ρομπ, πρώην αξιωματικός της επίλεκτης δύναμης μυστικών αποστολών Delta Force ... σε ένα πολυδιαβασμένο μανιφέστο που έγραψε για το περιοδικό Fast Company αναφέρει ότι το «τελικό αποτέλεσμα» του πολέμου κατά της τρομοκρατίας θα είναι «μια νέα, περισσότερο ελαστική προσέγγιση για την εθνική ασφάλεια, η οποία δεν θα δομείται γύρω από το κράτος αλλά γύρω από ιδιώτες και ιδιωτικές εταιρίες.
30 Μαρτίου, 2011
Κινηματογράφος και βία, βία και κινηματογράφος. Ζευγάρι παλιό, ζευγάρι συχνά αμφιλεγόμενο, ζευγάρι πάντως καρμικό. Σε σύγκριση με τις υπόλοιπες τέχνες, οι σχέσεις που διατηρεί ο κινηματογράφος με τη βία είναι προνομιακές και στηρίζονται αφενός στη δυνατότητα που έχει να την αναπαριστά και αφετέρου στην θεαματικότητα της αναπαράστασής της.
23 Μαρτίου, 2011
Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στη ζωή δύο ανθρώπων. Ο Χάρης είναι δεκαεξάχρονος σκεϊτάς που βρίσκεται συνέχεια στους δρόμους. Το σακίδιό του στην πλάτη, το σκέιτ του στα πόδια. Μοιράζει τη μέρα ανάμεσα στους φίλους του και την κοπέλα του. Τον πατέρα του τον βλέπει για λίγο αλλά προλαβαίνουν να τσακωθούν, επειδή ο Χάρης είναι ψιλοεξαφανισμένος από το σπίτι και δεν δίνει λογαριασμό.
16 Μαρτίου, 2011
Το «Μέσα από τις Φλόγες» σε γραπώνει από την εναρκτήρια σκηνή του. Βλέπεις το ξερό μεσανατολίτικο τοπίο και αμέσως μετά η κάμερα μπαίνει από ένα παράθυρο μέσα σε ένα ρημαγμένο κτίριο στην καρδιά αυτού του τοπίου, όπου κάτι συμβαίνει (ίσως περίεργο, ίσως όχι), με υπόκρουση ένα τραγούδι των Radiohead.
8 Μαρτίου, 2011
Δύο άντρες σε ένα έρημο νησί στην Αρκτική. Διενεργούν τυποποιημένες μετρήσεις σε ραδιενεργά στοιχεία και τις μεταδίδουν μέσω ασυρμάτου. Ο ένας είναι σαρανταπεντάρης. Κάνει χρόνια αυτήν την μονότονη δουλειά. Την κάνει με επιμέλεια και της δίνει σημασία.
2 Μαρτίου, 2011
Δύσκολα θα βρεις κάποιον να συμφωνεί με την μετατροπή σε δεκάδα της πεντάδας των υποψηφίων για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Η δεκάδα σε ξενερώνει, δυσκολεύεσαι να θυμηθείς την φετινή δεκάδα, πόσω μάλλον την περσινή.
22 Φεβρουαρίου, 2011
Στο ξεκίνημα του «Ανθρώπου που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς» ο Τζέιμς Στιούαρτ πηγαίνει από την Ήμερη Ανατολή στην Άγρια Δύση για να ανοίξει εκεί δικηγορικό γραφείο. Η άμαξά του ληστεύεται. Τα υπάρχοντά του σκορπίζονται. Και τα νομικά βιβλία του πυροβολούνται. «Νόμος;», του λένε. «Να τι σημαίνει νόμος εδώ».
16 Φεβρουαρίου, 2011
Ο Διαμεσολαβητής: Ο Ουξμπάλ λειτουργεί σε ένα γκρίζο χώρο παραοικονομίας, εκεί που δίπλα στο επίσημο εργατικό δίκαιο θάλλει η ύπαρξη της μαύρης εργασίας, εκεί που δίπλα στο εμπόριο υπάρχει το παραεμπόριο.
9 Φεβρουαρίου, 2011
Σε μια σκηνή τσακωμού ανάμεσα στο αντρόγυνο, ο Ντιν επαναλαμβάνει κατάπληκτος «I ‘m the bad guy here? I ‘m the bad guy here?» «Εγώ είμαι ο κακός;». Υπάρχουν έργα που εξετάζουν το δίκιο και των δύο πλευρών, που φωτίζουν το δίκιο και των δύο πλευρών, αφήνοντας τον θεατή να επιλέξει εκείνος ποιό δίκιο του πάει περισσότερο.
2 Φεβρουαρίου, 2011
Βλέπεις κινηματογράφο για να σου τύχει αυτό το πράγμα. Μια φορά στις τόσες. Στις πολλές, στις πάρα πολλές τόσες. Δηλαδή εντάξει, δεν βλέπεις μόνο για αυτό. Δεν είναι έρημος χώρα το σινεμά για να αναζητείς απεγνωσμένα την όαση. Για όλη τη διαδρομή το βλέπεις, που, δόξα τω Θεώ, έχει να σου προσφέρει πολλά.
26 Ιανουαρίου, 2011
Γιατί τόσες ταινίες για το μποξ; Κατ’ αρχάς για τεχνικούς λόγους. Επειδή μπορεί να είναι πολύ συναρπαστική κινηματογραφικά η αναπαράστασή του. Συναρπαστική αν και εν μέρει παραπλανητική. Σαν να δείχνεις τις καλύτερες φάσεις και τα γκολ από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
18 Ιανουαρίου, 2011
Στο «Kάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια» του Γιαν Χρεμπεκ, ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ στην Τσεχία για ένα διακεκριμένο ψυχίατρο και αντιφρονούντα επί κομμουνιστικού καθεστώτος (είχε υπογράψει και τη «Χάρτα 77»), φέρνει στο φως κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα• μυστικά πολιτικά, οικογενειακά και ανάμικτα.
11 Ιανουαρίου, 2011
«Η Ζωή Μετά» (επιτέλους μια πετυχημένη και με το δικό της πρόσθετο νόημα απόδοση ξένου τίτλου) ξεκινάει με μια καταπληκτική αναπαράσταση σκηνής από το τσουνάμι του 2004. Μια σκηνή που -δεν νομίζω πως το ρήμα είναι ανακριβές- απολαμβάνεις να βλέπεις.
4 Ιανουαρίου, 2011
Όπως έχω ξαναγράψει, όταν πρωτοβλέπουμε μια ταινία δεν τη συγκρίνουμε τόσο με το γενικό μας γούστο και τη γενική μας αισθητική, όσο με τις συγκεκριμένες μας προσδοκίες από αυτή.
28 Δεκεμβρίου, 2010
Ακολουθεί αντίστροφη μέτρηση των δέκα καλύτερων μου ταινιών που είδα στο σινεμά μέσα στο 2010.
22 Δεκεμβρίου, 2010
Η ανθρώπινη μνήμη λειτουργεί ιδιότροπα. Από την πληθώρα των ερεθισμάτων αποφασίζει για τους δικούς της λόγους τι ασήμαντο θα της χαραχθεί ή τι σημαντικό θα απωθήσει.
15 Δεκεμβρίου, 2010
Tις προάλλες έπεσε το μάτι μου σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Ότο Πρέμινγκερ στο Κανάλι της Βουλής. Εκεί ο Τζέιμς Στιούαρτ λέει ότι ο πατέρας του, κάπου στα βάθη της Ιντιάνα, δεν ήθελε με τίποτα να δει την «Ανατομία Ενός Εγκλήματος» (στην οποία ο Στιούαρτ πρωταγωνιστούσε), επειδή είχε ακούσει ότι το έργο αντίκειται στα χρηστά ήθη.
7 Δεκεμβρίου, 2010
Όταν βλέπεις ένα φάντασμα το μυαλό σου σχίζεται στα δύο. H μια πλευρά του αρνείται αυτό που βλέπεις, επειδή δεν συμβαδίζει με την ιδέα που έχουμε για την πραγματικότητα, ενώ η άλλη ουρλιάζει: «Μα είναι αληθινό!».
30 Νοεμβρίου, 2010
Μίμησις πράξεως μη σπουδαίας: Προφανώς και δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι αν δεις το «Mια Χρονιά Ακόμα» θα έχει και σε σένα την επίδραση που είχε σε μένα. Σε αντίθεση με τους -αληθινούς ή πλαστούς- μονοδρόμους της πολιτικής, κανένας μονόδρομος δεν ξεκινά από το κινηματογραφικό έργο για να καταλήξει στην καρδιά του θεατή.
23 Νοεμβρίου, 2010
Σε μια εναρκτήρια σκηνή που πολύ αγαπώ, μιας ταινίας που πολύ αγαπώ, στην εναρκτήρια δηλαδή σκηνή της προηγούμενης ταινίας του Μπεν Άφλεκ, του «Gone Baby Gone», η φωνή του πρωταγωνιστή δίνει το στίγμα: «Πάντοτε πίστευα ότι το ποιός είσαι καθορίζεται από αυτά που δεν επιλέγεις ο ίδιος: την πόλη σου, τη γειτονιά σου, την οικογένειά σου. Εδώ ο κόσμος νιώθει περήφανος για όλα αυτά, σαν να είναι δικό του κατόρθωμα. Τα σώματά που καλύπτουν τη ψυχή τους, οι πόλεις που καλύπτουν τα σώματά τους. Έζησα σε αυτό το τετράγωνο όλη μου τη ζωή. Όπως και οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους».
16 Νοεμβρίου, 2010
Διαβάζω μια συνέντευξη της Σοφία Κόπολα για το «Somewhere», όπου λέει πως πολλοί θα ήθελαν γυρίσει πάλι κάτι σαν το «Χαμένοι στην Μετάφραση», ωστόσο εκείνη δεν θα μπορούσε ποτέ να το ξανακάνει, και αναρωτιέμαι αν πιστεύει αληθινά ότι η μία ταινία δεν θυμίζει πολύ (πάρα πολύ όμως) την άλλη.
9 Νοεμβρίου, 2010
«Γάμα τα όλα και έλα κάτω». Ο πατέρας του έχει μόλις πεθάνει, άλλους συγγενείς δεν έχει, και ο Νίκος ακούγοντας την προτροπή του θείου του μεταφέρεται από την ασπρόμαυρα υπέρμουντη Πτολεμαϊδα στα ασπρόμαυρα υπέρμουντα Άνω Λιόσια, καθώς ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει με τον «Μαχαιροβγάλτη» για τρίτη φορά στα Δυτικά Προάστια.
2 Νοεμβρίου, 2010
Αριθμώντας περίπου 500.000.000 μέλη αυτή τη στιγμή, το Facebook μπορεί να περηφανεύεται ότι ένας στους δέκα τέσσερις ανθρώπους πάνω στη γη είναι μέλος του. Aν ήταν χώρα θα ήταν τρίτη σε πληθυσμό. Κι όμως δεν έχουν περάσει ούτε 7 χρόνια από τότε που ξεκίνησε.
29 Οκτωβρίου, 2010
Ούτε έναν ούτε δύο, αλλά εννέα βασικούς ήρωες - μέλη τριών γενιών μιας οικογένειας, προλαβαίνει να χωρέσει μέσα της η «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα.
19 Οκτωβρίου, 2010
Στο «Buried» νέος άντρας, πατέρας μικρού παιδιού, βρίσκεται θαμμένος ζωντανός μέσα σε ένα φέρετρο, στο «Είμαι ο Έρωτας» λιγότερο νέα γυναίκα, μητέρα τριών παιδιών κάπου ανάμεσα στα 20 και στα 25, βρίσκεται θαμμένη ζωντανή μέσα σε ένα γάμο.
12 Οκτωβρίου, 2010
Αν έχει διαβάσει κανείς «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας» δεν μπορεί παρά να σχηματίσει την πεποίθηση ότι το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου είναι «αμετάφερτο» και να αναρωτηθεί πώς κατόρθωσε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο ο Νίκος Παναγιωτόπουλος.
5 Οκτωβρίου, 2010
Στo «Great Directors» (τίτλος που παρέμεινε αμετάφραστος μάλλον αδόκιμα ακόμα και για τα σημερινά κινηματογραφικά γλωσσικά ήθη, την ώρα που το «Μεγάλοι Σκηνοθέτες» θα ακουγόταν πολύ πιο φυσικά), η Άντζελα Ισμαήλου (Ελληνίδα που ζει στην Αμερική) συναντά και συζητά (με γυρίσματα που απλώθηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών) με δέκα αγαπημένους της σκηνοθέτες.
28 Σεπτεμβρίου, 2010
Βοηθός σερίφη σε φιλήσυχη και ακμάζουσα λόγω των πετρελαιοπηγών επαρχία του Τέξας της δεκαετίας του 1950 έχει μέσα του παιδικά τραύματα που συνδέονται άμεσα με το χτύπημα γυναικών. Τα έχει σε αδρανή κατάσταση, μέχρι που ένα μοιραίο πρωινό κάτι του τα ενεργοποιεί και μαζί τους το σαδιστή μέσα του.
21 Σεπτεμβρίου, 2010
Ασανσέρ oυρανοξύστη μπλοκάρει. Τρεις άντρες και δυο γυναίκες είναι κλεισμένοι μέσα του. Κάθε φορά που κλείνουν τα φώτα κάποιος θα υποφέρει, ίσως να πεθάνει κιόλας. Γιατί; Επειδή ένας από τους πέντε δεν είναι όποιος κι όποιος, αλλά ο διάβολος.
14 Σεπτεμβρίου, 2010
Ο Κόλιν Φάρελ είναι ψαράς. Ψαρεύει με τα δίχτυα του μια κοπέλα. Είναι ζωντανή. Μα είχα πεθάνει, πώς το έκανες; Περίεργο. Δεν θέλει να τη δει κανείς άλλος. Επίσης περίεργο. Την πηγαίνει στο ερημικό του σπίτι. Την αφήνει εκεί. Πρέπει να πάει να παραλάβει από την πρώην γυναίκα του την εντεκάχρονη κόρη τους που είναι νεφροπαθής και κάνει αιμοκαθάρσεις. Για να περάσει η ώρα της αιμοκάθαρσης της λέει ιστορίες.
1 Σεπτεμβρίου, 2010
«Ποιό είναι το πιο προσαρμοστικό παράσιτο; Η ιδέα. Από τη στιγμή που μια ιδέα εισβάλλει στο νου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεριζωθεί. Μια ιδέα που έχει πλήρως διαμορφωθεί και που έχει γίνει πλήρως κατανοητή θα μείνει κολλημένη κάπου στο μυαλό».
14 Σεπτεμβρίου, 2011
Η Τζαστίν νέα κι όμορφη, ο Μάικλ νέος κι όμορφος, εκείνη στο νυφικό της, εκείνος στο γαμπριάτικο φράκο του. Φιλιούνται, γελάνε, διασκεδάζουν, ακόμη κι όταν η τεράστια λιμουζίνα που νοικιάσανε δεν χωράει να στρίψει στο δρομάκι που βγάζει στον πύργο όπου γίνεται η γαμήλια δεξίωση.
7 Σεπτεμβρίου, 2011
Εναρκτήριο λάκτισμα της σεζόν. Πρώτη - πρώτη εικόνα μετά από ένα μήνα μακριά από τις κινηματογραφικές αίθουσες: η κάμερα βρίσκεται στο κάτω μέρος ενός τανκ που σουλατσάρει στο Σαντιάγο.
1 Σεπτεμβρίου, 2011
Από την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 30 γελοιογράφοι διοργανώνουν μια εκθεσιακή εγκατάσταση στο Μουσείο Μπενάκη με έργα της τελευταίας σοδειάς. Η έκθεση διαρκεί έως τις 2 Οκτωβρίου.
1 Σεπτεμβρίου, 2011
Η παράσταση ''Ο ξεπεσμένος δερβίσης'', η οποία παρουσιάζεται στο Βρυσάκι παίρνει παράταση μέχρι της 20 Δεκεμβρίου.
27 Ιουλίου, 2011
Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν πράγματα να γράψει κανείς για τον Χάρι Πότερ. Αυτό έλειπε, ένα τέτοιου βεληνεκούς φαινόμενο μαζικής κουλτούρας να μην αποτελεί ερεθιστική πρώτη ύλη.
20 Ιουλίου, 2011
Αυτοκίνητα που ξαφνικά ο οδηγός τους τα ρίχνει με τέρμα το γκάζι πάνω στον τοίχο. Φλέβες που ξαφνικά ο κάτοχός τους τις κόβει και το αίμα τους πετάγεται σε πίδακες. Μπουκάλια που ξαφνικά εκσφενδονίζονται προς τον άλλο από οργή. Ποτήρια που ξαφνικά θρυμματίζονται από ευτυχία.
13 Ιουλίου, 2011
Κωμωδία με θέμα τη νύφη και τις κολλητές της που ξεκινάνε για γυναικείο μπάτσελορ στο Λας Βέγκας; Υποπτεύεσαι αμέσως ό,τι πιο ανέμπνευστο, ό,τι πιο αντιγραφή και ό,τι πιο αρπαχτή, αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα από αυτά, δεν έχουμε να κάνουμε με το «Hangover αλά Θηλυκά».
6 Ιουλίου, 2011
Το «Χρίσμα» ξεκινά με τον δεκαεπτάχρονο Τζέι να βλέπει ένα τηλεπαιχνίδι με την μητέρα του. Κάθονται δίπλα δίπλα στον καναπέ. Εκείνη φαίνεται να την έχει πάρει ο ύπνος, αλλά ο Τζέι το παρακολουθεί κανονικά. Η πόρτα χτυπάει, νοσοκόμοι μπαίνουν, τους δείχνει τη μητέρα του. «Τι έχει πάρει;», τον ρωτούν. «Ηρωίνη», τους απαντά ατάραχος.
22 Ιουνίου, 2011
Επαρχιακή κωμόπολη των ΗΠΑ (σαν σε ταινία του Σπίλμπεργκ), 1979. Μια παρέα παιδιών που μπαίνουν στην εφηβεία γυρνούν μια ταινία σε Super 8 (όπως έκανε σε αντίστοιχη ηλικία τόσο ο -παραγωγός του «Super 8»- Σπίλμπεργκ, όσο κι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζέι Τζέι Έιμπραμς).
15 Ιουνίου, 2011
Ανορθογραφία: Ξεκινάω ανορθόγραφα το κείμενο, υποκύπτοντας στον πειρασμό να αναλωθώ στην εναρκτήρια παράγραφο σε μια κρυάδα. Επανεκδίδεται πενήντα χρόνια μετά την πρώτη -λογοκριμένη- προβολή της η «Συνοικία το Όνειρο» και προβάλλεται μάλιστα στην περιοχή που γυρίστηκε, στα Άνω Πετράλωνα, όπου το 1961 υπήρχε ακόμα μια παραγκούπολη στην εντελώς υποβαθμισμένη γειτονία «Ασύρματος».
8 Ιουνίου, 2011
H Mπάια αυτοπροσδιορίζεται ως «πολιτικό τσουλί». Είχε την έμπνευση ότι το «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο» μπορεί να εκλαμβάνεται όχι μόνο ως συμβολικό σύνθημα, αλλά και ως πρακτική συμβουλή: Κάντε έρωτα αντί πολέμου ιδεών.
1 Ιουνίου, 2011
Αν «Το Δέντρο της Ζωής» κατόρθωνε να ανταποκριθεί πλήρως στις δικές τoυ φιλοδοξίες, τότε θα μιλούσαμε για μια ταινία ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου, ακριβώς επειδή βάζει τον πήχη των φιλοδοξιών ψηλότερα από τον καθένα.
25 Μαΐου, 2011
Mπράιτον, 1964. Οι νέοι δεν κάθονται στα αυγά τους για πρώτη φορά στην ιστορία της βρετανικής αυτοκρατορίας, ώστε να τηρήσουν τις παραδόσεις, να περιμένουν την σειρά τους να μεγαλώσουν και να έρθουν ομαλά και με τάξη στα πράγματα.
18 Μαΐου, 2011
Το «Άλογο του Τορίνο» ξεκινά με σκοτεινή οθόνη και φωνή που μας αφηγείται μια πολύ γνωστή ιστορία, η οποία δεν είναι σίγουρο αν είναι εντελώς αληθινή ή αν μέρος της ανήκει στη σφαίρα του μύθου, έχει όμως σε κάθε περίπτωση κάτι αληθινό να μας αφηγηθεί: Αμαξάς μαστιγώνει με μανία άλογο σε δρόμο του Τορίνο το 1889. Ο Νίτσε μπαίνει στην μέση, το πιάνει αγκαλιά από το λαιμό, βάζει τα κλάμματα και καταρρέει.
11 Μαΐου, 2011
Eίναι τριών και κάτι. Τoν προετοιμάζουμε μέρες. Θα πάμε σινεμά. Θα είναι μια μεγάλη οθόνη. Θα είναι πολλά παιδάκια και μαμάδες και μπαμπάδες. Θα κλείσουν τα φώτα. Θα δούμε έναν μεγάλο Γουίνι.
4 Μαΐου, 2011
Το «Μην μ΄ αφήσεις ποτέ» ξεκινά πληροφορώντας μας πως το 1952 συνέβη μια επαναστατική ανακάλυψη στην ιατρική επιστήμη, με αποτέλεσμα όλες οι ως τότε ανίατες ασθένειες να γίνουν ιάσιμες και το προσδόκιμο ζωής να ξεπεράσει τα εκατό χρόνια.
27 Απριλίου, 2011
Ο Τζέικ Τζίλενχαλ ξυπνάει σε ένα τρένο. Η Μισέλ Μόναγκαν απέναντί του, του λέει ότι αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή του. Ποιά συμβουλή του όμως; Και γιατί του μιλάει σαν να τον ξέρει;
20 Απριλίου, 2011
Tο «Carlos» ξεκινά με μια λεζάντα που μας προειδοποιεί ότι παραμένουν ακόμα πολλές γκρίζες ζώνες στη δράση του Κάρλος, ότι οι σχέσεις του με τους άλλους χαρακτήρες έχουν δραματοποιηθεί και ότι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσουμε δεν διεκδικεί την αυθεντικότητα μιας πιστής καταγραφής.
13 Απριλίου, 2011
Πρωτοβλέπουμε τη Χάνα στα χιόνια, εκεί που ζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Κάπου στον Αρκτικό κύκλο, σε μια καλύβα. Μόνη με τον πατέρα της που την έμαθε να επιβιώνει. Της επιτίθεται. Πρέπει να είναι πάντα έτοιμη, ακόμα κι όταν κοιμάται.
6 Απριλίου, 2011
«Ο Τζον Ρομπ, πρώην αξιωματικός της επίλεκτης δύναμης μυστικών αποστολών Delta Force ... σε ένα πολυδιαβασμένο μανιφέστο που έγραψε για το περιοδικό Fast Company αναφέρει ότι το «τελικό αποτέλεσμα» του πολέμου κατά της τρομοκρατίας θα είναι «μια νέα, περισσότερο ελαστική προσέγγιση για την εθνική ασφάλεια, η οποία δεν θα δομείται γύρω από το κράτος αλλά γύρω από ιδιώτες και ιδιωτικές εταιρίες.
30 Μαρτίου, 2011
Κινηματογράφος και βία, βία και κινηματογράφος. Ζευγάρι παλιό, ζευγάρι συχνά αμφιλεγόμενο, ζευγάρι πάντως καρμικό. Σε σύγκριση με τις υπόλοιπες τέχνες, οι σχέσεις που διατηρεί ο κινηματογράφος με τη βία είναι προνομιακές και στηρίζονται αφενός στη δυνατότητα που έχει να την αναπαριστά και αφετέρου στην θεαματικότητα της αναπαράστασής της.
23 Μαρτίου, 2011
Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στη ζωή δύο ανθρώπων. Ο Χάρης είναι δεκαεξάχρονος σκεϊτάς που βρίσκεται συνέχεια στους δρόμους. Το σακίδιό του στην πλάτη, το σκέιτ του στα πόδια. Μοιράζει τη μέρα ανάμεσα στους φίλους του και την κοπέλα του. Τον πατέρα του τον βλέπει για λίγο αλλά προλαβαίνουν να τσακωθούν, επειδή ο Χάρης είναι ψιλοεξαφανισμένος από το σπίτι και δεν δίνει λογαριασμό.
16 Μαρτίου, 2011
Το «Μέσα από τις Φλόγες» σε γραπώνει από την εναρκτήρια σκηνή του. Βλέπεις το ξερό μεσανατολίτικο τοπίο και αμέσως μετά η κάμερα μπαίνει από ένα παράθυρο μέσα σε ένα ρημαγμένο κτίριο στην καρδιά αυτού του τοπίου, όπου κάτι συμβαίνει (ίσως περίεργο, ίσως όχι), με υπόκρουση ένα τραγούδι των Radiohead.
8 Μαρτίου, 2011
Δύο άντρες σε ένα έρημο νησί στην Αρκτική. Διενεργούν τυποποιημένες μετρήσεις σε ραδιενεργά στοιχεία και τις μεταδίδουν μέσω ασυρμάτου. Ο ένας είναι σαρανταπεντάρης. Κάνει χρόνια αυτήν την μονότονη δουλειά. Την κάνει με επιμέλεια και της δίνει σημασία.
2 Μαρτίου, 2011
Δύσκολα θα βρεις κάποιον να συμφωνεί με την μετατροπή σε δεκάδα της πεντάδας των υποψηφίων για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Η δεκάδα σε ξενερώνει, δυσκολεύεσαι να θυμηθείς την φετινή δεκάδα, πόσω μάλλον την περσινή.
22 Φεβρουαρίου, 2011
Στο ξεκίνημα του «Ανθρώπου που σκότωσε τον Λίμπερτι Βάλανς» ο Τζέιμς Στιούαρτ πηγαίνει από την Ήμερη Ανατολή στην Άγρια Δύση για να ανοίξει εκεί δικηγορικό γραφείο. Η άμαξά του ληστεύεται. Τα υπάρχοντά του σκορπίζονται. Και τα νομικά βιβλία του πυροβολούνται. «Νόμος;», του λένε. «Να τι σημαίνει νόμος εδώ».
16 Φεβρουαρίου, 2011
Ο Διαμεσολαβητής: Ο Ουξμπάλ λειτουργεί σε ένα γκρίζο χώρο παραοικονομίας, εκεί που δίπλα στο επίσημο εργατικό δίκαιο θάλλει η ύπαρξη της μαύρης εργασίας, εκεί που δίπλα στο εμπόριο υπάρχει το παραεμπόριο.
9 Φεβρουαρίου, 2011
Σε μια σκηνή τσακωμού ανάμεσα στο αντρόγυνο, ο Ντιν επαναλαμβάνει κατάπληκτος «I ‘m the bad guy here? I ‘m the bad guy here?» «Εγώ είμαι ο κακός;». Υπάρχουν έργα που εξετάζουν το δίκιο και των δύο πλευρών, που φωτίζουν το δίκιο και των δύο πλευρών, αφήνοντας τον θεατή να επιλέξει εκείνος ποιό δίκιο του πάει περισσότερο.
2 Φεβρουαρίου, 2011
Βλέπεις κινηματογράφο για να σου τύχει αυτό το πράγμα. Μια φορά στις τόσες. Στις πολλές, στις πάρα πολλές τόσες. Δηλαδή εντάξει, δεν βλέπεις μόνο για αυτό. Δεν είναι έρημος χώρα το σινεμά για να αναζητείς απεγνωσμένα την όαση. Για όλη τη διαδρομή το βλέπεις, που, δόξα τω Θεώ, έχει να σου προσφέρει πολλά.
26 Ιανουαρίου, 2011
Γιατί τόσες ταινίες για το μποξ; Κατ’ αρχάς για τεχνικούς λόγους. Επειδή μπορεί να είναι πολύ συναρπαστική κινηματογραφικά η αναπαράστασή του. Συναρπαστική αν και εν μέρει παραπλανητική. Σαν να δείχνεις τις καλύτερες φάσεις και τα γκολ από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
18 Ιανουαρίου, 2011
Στο «Kάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια» του Γιαν Χρεμπεκ, ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ στην Τσεχία για ένα διακεκριμένο ψυχίατρο και αντιφρονούντα επί κομμουνιστικού καθεστώτος (είχε υπογράψει και τη «Χάρτα 77»), φέρνει στο φως κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα• μυστικά πολιτικά, οικογενειακά και ανάμικτα.
11 Ιανουαρίου, 2011
«Η Ζωή Μετά» (επιτέλους μια πετυχημένη και με το δικό της πρόσθετο νόημα απόδοση ξένου τίτλου) ξεκινάει με μια καταπληκτική αναπαράσταση σκηνής από το τσουνάμι του 2004. Μια σκηνή που -δεν νομίζω πως το ρήμα είναι ανακριβές- απολαμβάνεις να βλέπεις.
4 Ιανουαρίου, 2011
Όπως έχω ξαναγράψει, όταν πρωτοβλέπουμε μια ταινία δεν τη συγκρίνουμε τόσο με το γενικό μας γούστο και τη γενική μας αισθητική, όσο με τις συγκεκριμένες μας προσδοκίες από αυτή.
28 Δεκεμβρίου, 2010
Ακολουθεί αντίστροφη μέτρηση των δέκα καλύτερων μου ταινιών που είδα στο σινεμά μέσα στο 2010.
22 Δεκεμβρίου, 2010
Η ανθρώπινη μνήμη λειτουργεί ιδιότροπα. Από την πληθώρα των ερεθισμάτων αποφασίζει για τους δικούς της λόγους τι ασήμαντο θα της χαραχθεί ή τι σημαντικό θα απωθήσει.
15 Δεκεμβρίου, 2010
Tις προάλλες έπεσε το μάτι μου σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Ότο Πρέμινγκερ στο Κανάλι της Βουλής. Εκεί ο Τζέιμς Στιούαρτ λέει ότι ο πατέρας του, κάπου στα βάθη της Ιντιάνα, δεν ήθελε με τίποτα να δει την «Ανατομία Ενός Εγκλήματος» (στην οποία ο Στιούαρτ πρωταγωνιστούσε), επειδή είχε ακούσει ότι το έργο αντίκειται στα χρηστά ήθη.
7 Δεκεμβρίου, 2010
Όταν βλέπεις ένα φάντασμα το μυαλό σου σχίζεται στα δύο. H μια πλευρά του αρνείται αυτό που βλέπεις, επειδή δεν συμβαδίζει με την ιδέα που έχουμε για την πραγματικότητα, ενώ η άλλη ουρλιάζει: «Μα είναι αληθινό!».
30 Νοεμβρίου, 2010
Μίμησις πράξεως μη σπουδαίας: Προφανώς και δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι αν δεις το «Mια Χρονιά Ακόμα» θα έχει και σε σένα την επίδραση που είχε σε μένα. Σε αντίθεση με τους -αληθινούς ή πλαστούς- μονοδρόμους της πολιτικής, κανένας μονόδρομος δεν ξεκινά από το κινηματογραφικό έργο για να καταλήξει στην καρδιά του θεατή.
23 Νοεμβρίου, 2010
Σε μια εναρκτήρια σκηνή που πολύ αγαπώ, μιας ταινίας που πολύ αγαπώ, στην εναρκτήρια δηλαδή σκηνή της προηγούμενης ταινίας του Μπεν Άφλεκ, του «Gone Baby Gone», η φωνή του πρωταγωνιστή δίνει το στίγμα: «Πάντοτε πίστευα ότι το ποιός είσαι καθορίζεται από αυτά που δεν επιλέγεις ο ίδιος: την πόλη σου, τη γειτονιά σου, την οικογένειά σου. Εδώ ο κόσμος νιώθει περήφανος για όλα αυτά, σαν να είναι δικό του κατόρθωμα. Τα σώματά που καλύπτουν τη ψυχή τους, οι πόλεις που καλύπτουν τα σώματά τους. Έζησα σε αυτό το τετράγωνο όλη μου τη ζωή. Όπως και οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους».
16 Νοεμβρίου, 2010
Διαβάζω μια συνέντευξη της Σοφία Κόπολα για το «Somewhere», όπου λέει πως πολλοί θα ήθελαν γυρίσει πάλι κάτι σαν το «Χαμένοι στην Μετάφραση», ωστόσο εκείνη δεν θα μπορούσε ποτέ να το ξανακάνει, και αναρωτιέμαι αν πιστεύει αληθινά ότι η μία ταινία δεν θυμίζει πολύ (πάρα πολύ όμως) την άλλη.
9 Νοεμβρίου, 2010
«Γάμα τα όλα και έλα κάτω». Ο πατέρας του έχει μόλις πεθάνει, άλλους συγγενείς δεν έχει, και ο Νίκος ακούγοντας την προτροπή του θείου του μεταφέρεται από την ασπρόμαυρα υπέρμουντη Πτολεμαϊδα στα ασπρόμαυρα υπέρμουντα Άνω Λιόσια, καθώς ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει με τον «Μαχαιροβγάλτη» για τρίτη φορά στα Δυτικά Προάστια.
2 Νοεμβρίου, 2010
Αριθμώντας περίπου 500.000.000 μέλη αυτή τη στιγμή, το Facebook μπορεί να περηφανεύεται ότι ένας στους δέκα τέσσερις ανθρώπους πάνω στη γη είναι μέλος του. Aν ήταν χώρα θα ήταν τρίτη σε πληθυσμό. Κι όμως δεν έχουν περάσει ούτε 7 χρόνια από τότε που ξεκίνησε.
29 Οκτωβρίου, 2010
Ούτε έναν ούτε δύο, αλλά εννέα βασικούς ήρωες - μέλη τριών γενιών μιας οικογένειας, προλαβαίνει να χωρέσει μέσα της η «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα.
19 Οκτωβρίου, 2010
Στο «Buried» νέος άντρας, πατέρας μικρού παιδιού, βρίσκεται θαμμένος ζωντανός μέσα σε ένα φέρετρο, στο «Είμαι ο Έρωτας» λιγότερο νέα γυναίκα, μητέρα τριών παιδιών κάπου ανάμεσα στα 20 και στα 25, βρίσκεται θαμμένη ζωντανή μέσα σε ένα γάμο.
12 Οκτωβρίου, 2010
Αν έχει διαβάσει κανείς «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας» δεν μπορεί παρά να σχηματίσει την πεποίθηση ότι το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου είναι «αμετάφερτο» και να αναρωτηθεί πώς κατόρθωσε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο ο Νίκος Παναγιωτόπουλος.
5 Οκτωβρίου, 2010
Στo «Great Directors» (τίτλος που παρέμεινε αμετάφραστος μάλλον αδόκιμα ακόμα και για τα σημερινά κινηματογραφικά γλωσσικά ήθη, την ώρα που το «Μεγάλοι Σκηνοθέτες» θα ακουγόταν πολύ πιο φυσικά), η Άντζελα Ισμαήλου (Ελληνίδα που ζει στην Αμερική) συναντά και συζητά (με γυρίσματα που απλώθηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών) με δέκα αγαπημένους της σκηνοθέτες.
28 Σεπτεμβρίου, 2010
Βοηθός σερίφη σε φιλήσυχη και ακμάζουσα λόγω των πετρελαιοπηγών επαρχία του Τέξας της δεκαετίας του 1950 έχει μέσα του παιδικά τραύματα που συνδέονται άμεσα με το χτύπημα γυναικών. Τα έχει σε αδρανή κατάσταση, μέχρι που ένα μοιραίο πρωινό κάτι του τα ενεργοποιεί και μαζί τους το σαδιστή μέσα του.
21 Σεπτεμβρίου, 2010
Ασανσέρ oυρανοξύστη μπλοκάρει. Τρεις άντρες και δυο γυναίκες είναι κλεισμένοι μέσα του. Κάθε φορά που κλείνουν τα φώτα κάποιος θα υποφέρει, ίσως να πεθάνει κιόλας. Γιατί; Επειδή ένας από τους πέντε δεν είναι όποιος κι όποιος, αλλά ο διάβολος.
14 Σεπτεμβρίου, 2010
Ο Κόλιν Φάρελ είναι ψαράς. Ψαρεύει με τα δίχτυα του μια κοπέλα. Είναι ζωντανή. Μα είχα πεθάνει, πώς το έκανες; Περίεργο. Δεν θέλει να τη δει κανείς άλλος. Επίσης περίεργο. Την πηγαίνει στο ερημικό του σπίτι. Την αφήνει εκεί. Πρέπει να πάει να παραλάβει από την πρώην γυναίκα του την εντεκάχρονη κόρη τους που είναι νεφροπαθής και κάνει αιμοκαθάρσεις. Για να περάσει η ώρα της αιμοκάθαρσης της λέει ιστορίες.
1 Σεπτεμβρίου, 2010
«Ποιό είναι το πιο προσαρμοστικό παράσιτο; Η ιδέα. Από τη στιγμή που μια ιδέα εισβάλλει στο νου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεριζωθεί. Μια ιδέα που έχει πλήρως διαμορφωθεί και που έχει γίνει πλήρως κατανοητή θα μείνει κολλημένη κάπου στο μυαλό».

Σελίδες: 

Άρθρα, συνεντεύξεις, κριτικές, βίντεο

Συνέδριο και έκθεση για τον ρόλο της AI στη μόδα, την ομορφιά, την επιστήμη και την τεχνολογία
«Πέρα από τη θάλασσα» του Παύλου Παυλίδη: Η παράσταση-αφιέρωση στο έργο του Γιάννη Μαρκόπουλου στο Onassis Channel
«Οι Άποικοι» του Φελίπε Γκάλβες: Πολιτισμός και Βαρβαρότητα
Ακροβατώντας σε εναέρια πανιά στο Τεχνουργείο, ένα safe place όπου η τέχνη συναντά την άσκηση στη γειτονιά του Μεταξουργείου